Regenwoud totaan zee

Op onze (2e) doorreis door het noorden besluiten we ook Daintree nog een keer aan te doen. De eerste keer met Phil en June zijn we er min of meer doorgereden, maar nauwelijks gestopt. Daar nemen we deze keer meer tijd voor. Gelukkig kunnen we er inderdaad naartoe: de eerste keer met P&J leek de “op en afrit” bij de pont veel te steil voor onze kamper en we hadden al plannen gemaakt om de fietsen uit te laden en het onderste gedeelte van de Daintree op de fiets te verkennen. Ons eerder niet gerealiseerd dat deze rivier zo getij onderhevig was. Achteraf bleek dat we er vorige keer met laagtij waren, dus met hoogtij lukt het wel om de kamper het pontje op rijden.

Maar voordat het zover is nemen we de mogelijkheid waar om ’s morgens vroeg met een bootje de Daintree rivier op te gaan. We blijken de enige twee aan boord te zijn, dus het wordt een heel persoonlijke toer. De schipper is weer zo’n figuur die aan elk piepje een vogeltje weet te hangen. Benijdenswaardig, maar het maakt het zoeken naar een bepaalde vogel wel makkelijker. Doordat wij de meeste ‘makkelijke’ vogels (degene die op je tafel komen mee-eten, of die een half uur lang op een takje blijven zingen) zo langzamerhand wel gezien hebben, gaat het eigenlijk ook voor ons tijd worden om wat meer aan vogelgeluiden te gaan doen. Zoals Alby al zei: de eerste 500 vogels zijn makkelijk, de 100 daarna worden moeilijk en 100 daarna worden duur!! Wij zullen al blij zijn als we de 400 halen. We kijken zelfs al op het web naar Vogellijnen, die aangegeven waar recentelijk bepaalde vogels gezien zijn. Het heeft gewerkt; we hebben zo in een weiland in een buitenwijk weer een vogel kunnen aftikken. Voor mij blijft de jacht erna, en zo op allerlei plekken komen waar je anders misschien niet zo gauw heen zou gaan, plus het bekijken van rituelen leuker dan weer ‘een tik’. Wij hadden de lijst van vogels die de vogelgids dit jaargetijde gespot had op de rivier doorgenomen en hem de 2 vogels gegeven die we nog niet gezien hadden. Ongelofelijk; maar ondanks een stille start, heeft hij wel beide vogels voor ons gevonden!!

Met ons komen een hele hoop andere toeristen in de Daintree aan, want ondanks dat de schoolvakantie al voorbij is en ondanks dat de temperaturen al op beginnen te lopen (en het dus voor vele te warm wordt), zijn er toch best wel veel kampers en toerbusjes op de weg. Voor vele zal dit NP het meest noordelijke gebied worden van Oz om te verkennen: aan het eind van het park wordt de weg ongeasfalteerd en nog 6km later moet er door een rivier heen naar de andere kant gereden worden: einde weg dus voor alle personenauto’s en kampers!

Daintree is weer een prachtig tropisch regenwoud, dat zelfs helemaal tot aan het strand reikt, maar helaas zijn er (te) weinig wandelpaden om het eer aan te doen. Wij lopen (samen met alle andere toeristen) wel een aantal boardwalks, stukken langs het strand en zoeken verkoeling met een biertje in het café of heerlijke tropische zelfgemaakte ijsjes in de boomgaard. We besluiten ook een wat langere wandeling aan een nader onderzoek te onderwerpen en dat smaakte naar meer. Dus gaan we 7uur (’s ochtends) op weg naar het topje van Mt. Sorrow: slechts 3,5km pad, maar wel 700m klimmen en dat in de tropen en steil dat het is…. Daar komen we dus erg weinig toeristen tegen; degene die we wel tegen komen lopen allemaal te puffen. Duidelijk te laat begonnen en nu in de hitte van de dag aan het omhoog klimmen, terwijl wij al weer fluitend naar beneden aan het huppelen waren. Het regenwoud is afwisselend. Soms lopen we door hele hoge bomen en andere keren kan je geen hand voor ogen zien van al de bladeren en de dichte begroeiing. Weer bij de kamper aangekomen zijn we lekker op het strand gaan zitten uitzweten, want eerlijk is eerlijk: ondanks onze vroege start ben ik toch ook wel het eea aan lui zweet kwijtgeraakt.

Het eindigt met een dagje ‘verplicht’ luieren op het strand in de schaduw van het regenwoud en wandelen over het hete zand naar de mangrove met een tussenstop in een cafeetje aan het water, om te wachten op het hoogtij in de middag voor de terugtocht. Wat een leven!