Uitgevogeld

We zijn letterlijk en figuurlijk uitgevogeld in Australië.

Lamington Nationaal Park, onze laatste toeristen stop, is een vogelparadijsje. Van de Rosella’s die het brood van je bord komen halen (of de prieelvogel die bij André onverwacht een patatje uit zijn handen pikte) tot de vogelsoorten waar je wat harder naar moet zoeken. Wij hopen drie vogels te vinden en na drie dagen lopen kunnen we inderdaad ook deze drie aftikken.

Onze top 10 zijn niet altijd de mooiste vogels die we gezien hebben, maar die de meeste indruk achter hebben gelaten en voor ons echt Australië vertegenwoordigen.
De grote liervogel (superb lyrebird) vanwege zijn geweldige vermogen om andere geluiden, van kettingzaag tot andere vogels, te imiteren. En esthetisch ook nog: een geweldig gezicht als zij hun staartpluimen opzetten! Met dit soort eindigen we ook onze vogelzoektocht in Lamington; zij het dat het dan zijn broertje is, de Alberts Liervogel.
De Kookaburra; een ijsvogelsoort, maar echt een typisch Australisch icoon met een locale Aboriginal naam. Eigenlijk de gewone kookaburra (laughing kookaburra) waarvan het geluid een gelach is dat ver galmt en ons vele ochtenden gewekt heeft in het bos, of ons vergezeld heeft op een picknick in de bewoonde wereld in de hoop op een paar kruimels of je hele biefstuk!
Zwarthalsooievaar of jabiru (black-necked stork) in het noorden van Australië meerdere malen tegen gekomen, altijd weer indrukwekkend. Maar het nest en de paringsdans in een van de vogelreservaten, zullen we nooit vergeten.
Geweervogel (wat is dat nou toch weer voor naam in het Nederlands voor een paradijsvogel: de victoria riflebird?) Het geluid is niet fraai: een scherp gerasp, maar de paringsdans is fantastisch met de vleugels als een waaier rond zijn lijf, nek gestrekt, kleuren goed zichtbaar en maar heen en weer bewegen om aandacht te trekken. Nou die aandacht had ie van ons!!
Jacana, van de steltlopers duidelijk ons favoriet! Normaal heeft een steltloper saaie kleuren, maar dit is een erg tropische vogel met zijn rode en gele kleuren. En wie wil er nu niet op water kunnen lopen? Met zijn enorme poten loopt ie over de waterlelies en wordt daardoor ook wel “jesus vogel” genoemd.
Palmkaketoe, van de papagaaiachtigen hebben we hier zo ongelofelijk veel verschillende soorten gezien en in de meest waanzinnige kleuren. In grote groepen waren de papagaaien oorverdovend, maar van deze hebben we er maar eentje gezien!! Deze is op ons lijstje gekomen omdat ie maar in zo’n klein gedeelte van Australië te vinden is, wat zeldzamer en zijn verschijning met het zwart, rode konen en zijn eigenwijze kuif.
Zwarthalshoningvogel (eastern spinebill). Met zo verschrikkelijk veel verschillende honingeters moest er wel eentje op het lijstje komen.
Australische vliegenvanger (robin) van de zangvogels. Misschien niet een bijzonder vogeltje, we zijn tenslotte het roodborstje gewend in Nederland, maar het feit dat ie hier in allerlei zuurstokkleuren is, vinden we al geweldig. Plus als je een dag hebt dat je geen vogeltje vind, komt de robin altijd gezellig even bij je op een takje zitten….
Australische griel (bush stone curlew), nog een steltloper (maar weg van het water) en een nachtvogel. Zijn uiterlijk met zijn grote ogen en dikke knieën maakt hem al een opvallend beest, alhoewel als je hem overdag ziet als ie inactief is, valt die helemaal niet op omdat ie doodstil staat tussen het lange gras of bosjes. Als je overdag dichtbij komt op het nest wordt ie steeds platter, terwijl als je hetzelfde ’s avonds doet, spreid ie zijn/haar vleugels hoog (fantastisch om te zien) en hist om je af te schrikken. Maar het meest gedenkwaardige voor ons is het geluid; een griezelig menselijk gegil en dat in een donker bos….
Helm kasuaris (Southern cassowary), een ‘vogeltje’ dat niet vliegen kan! Deze loopvogel is één van de grootste vogels ter wereld en met zijn helm en kleuren een stuk interessanter dan de emoe en de struisvogel toch! In aantal afnemend maar zo belangrijk voor het behoud van het regenwoud, want er is geen andere vogel die sommige van die grote zaden kan verspreiden. En het maakt voor grappige verkeersborden!

We zijn het samen eigenlijk over de eindlijst niet eens; want de elfjes (fairy wren) zo typisch Australië met hun mooie kleuren en het gehop, na het zien van zoveel roofvogels de witbuikzeearend (white bellied sea eagle) met zijn enorme spanwijdte van 2m en contrast, de woompoe jufferduif (wompoo) als grootste van de kleurrijke fruitduiven met zijn dragende doffe ‘wompoe’ geroep echt het geluid van het regenwoud, de prieelvogel (bowerbird), waarvan de geelnek weliswaar de mooiste was maar zijn familieleden hebben we meer genoten van de prieeltjes en de taferelen erom heen en zelfs de ekstergans (magpie geese) van de watervogels, duidelijk de lelijkste maar door zijn aantallen in de duizenden een zeer indrukwekkend gezicht, hebben allemaal ook een plekje verdiend! De Top Tien had duidelijk een Top Tig moeten worden!!
Alles wat we nu nog tegen gaan komen, moet echt voor onze voeten lopen of een duikvlucht boven ons hoofd maken, want echt zoeken gaan we niet meer.

De Australië tijd zit bijna erop. Er zijn nog genoeg dingen die we zouden willen doen en zien, maar het is vreemd hoe het menselijk brein werkt; nu we weten dat we naar huis gaan, krijgen we er ineens veel zin in en is het moeilijker om ons hier te motiveren om echt tot het laatste moment te genieten! Het is overigens niet alleen het brein dat ons aan NZ doet denken, de bewolking, de regen (Australië is duidelijk aan het opbouwen naar het natte seizoen), de kou (in Lamington komt het kwik ’s nachts niet boven de 10 graden) en als ik mijn ogen dicht doe ook nog eens de reuk doet ons allemaal aan NZ denken: het is duidelijk: ook de zintuigen werken mee!!

De reis naar Nieuw Zeeland is overigens net zo frustrerend als de overtocht vanaf NZ: we hebben bedrijven achter de broek aan moeten zitten, maar we hebben nu eindelijk een datum om de kamper naar Nieuw Zeeland te verschepen. Het rare is dat het geen gegarandeerde boeking is, afhankelijk wat er geladen wordt in Japan en wat in Brisbane weer uitgeladen wordt, is er een plek voor ons. Een vreemde manier van zaken doen; ze zitten duidelijk niet op onze business te wachten! Wel een beetje begrijpelijk; wij zijn natuurlijk maar bijzaak vergeleken met de grote orders van de autodealers. Volgens onze verschepingsagent kunnen in meeste gevallen de kampers geladen worden, dus daar gaan we maar van uit, maar echt confirmatie krijgen we pas op 16 november als het schip de laaste Japanse haven verlaten heeft. Duimen maar!

De kamper staat gepland om op 24 november te vertrekken, maar gaat via Sydney en andere Australische havens naar Auckland en zal er dus een stuk langer over doen dan de heenweg. We vliegen diezelfde dag vanuit Brisbane direct door naar huis. Zodra het schip in de haven ligt in Auckland, zullen wij terug rijden om de kamper op te pikken.