Zeilen

Het is het wachten waard geweest; de windvoorspelling zijn stevig. Met de hemel verlicht door de suikerrietbranden rijden we donderdagavond weer Airlie Beach binnen om de volgende ochtend de boot op te gaan. We hebben het race zeiljacht de Southern Cross geboekt en het blijkt een jacht te zijn dat in 1974 (!!) in de America’s Cup de uitdager was, maar overigens niet gewonnen heeft. Na die race hebben ze de boot omgebouwd tot cruiser en kunnen er 16 man aan boord slapen: 2 bemanning en de rest toeristen. Het waait lekker en de bemanning is zelf helemaal enthousiast; de laatste weken hebben ze meer liggen dobberen dan echt zeilen, dus ook zij hebben er zin in.

De zeiltaken worden verdeeld want veel mannen zijn nodig om het grootzeil en de fok te hijsen, zodat we op weg kunnen. We vertrekken met 10-15knot wind, perfect voor deze boot. Hij helt heel veel over; precies wat we zoeken. ‘s Ochtends eerst een stuk lekker zeilen voordat we bij één van de eilanden voor anker gaan voor een (late) lunch en een beetje te snorkelen. Vandaar uit naar de slaapplek gevaren: helaas bijna tegen de wind in, dus motoren we erheen. Ze zoeken een plekje uit in de luwte de wind zodat de boot minimaal ligt te rokken: beter voor de mensen die wat last van zeeziekte hebben. Voordat de zon ondergaat gaan we nog even aan land en lopen naar een plek met een waanzinnig uitzicht over de eilanden (Whitehaven beach): volgens onze schipper het, op het Operahuis en de Sydney havenbrug na, meest gefotografeerde plekje van Australië. Goed besluit om daar die avond nog even heen te gaan, want de volgende dag zeikt het van de regen. Een langzame start dus en ondanks dat we er nog wel even heenlopen, is het uitzicht niet zo spectaculair. Wat waren wij blij met onze dubbele open cabine, zodat we een beetje de ruimte hebben als iedereen door het weer opgesloten zit in het ruim. In de loop van de morgen stopt het met regenen en pikt de wind weer op, dus zijn wij er weer klaar voor om naar ons volgende stekkie te zeilen. Jammer genoeg wordt het zeilen onderbroken door snorkelen, strandwandelingen, eten en slapen, want wij hadden wel willen blijven gaan! Maar ondanks dat het zeilen leuk is, missen we toch het wedstrijd element: er wordt van A naar B gezeild en als de zeilen eenmaal gehesen zijn en wat bijgesteld, dan wordt er verder weinig meer aan gedaan. Dat is met racen dus wel anders: dan ben je continue met de zeilen bezig om het meeste uit de wind te halen en je medezeilers voor te blijven. Ondanks dat we de laatste dag, op weg terug naar Arlie, met 3 boten vertrekken en er door de schippers een soort race wordt gehouden, valt ook dat een beetje in het water doordat één van de boten aanzienlijk sneller is dan de anderen.
En dan staan we na 3 dagen zeilen ineens weer met beide benen aan de wal en zijn we er allebei nog steeds van overtuigd dat zeilen erg leuk is, maar dat we voor geen geld onze eigen zeiljacht zouden willen hebben. Goh dat scheelt weer een paar centjes ;-)