Zoekt en gij zult….

Afzakkend gaan we via de Tyto Wetlands, waar we met behulp van Tyto Tony weer wat nieuwe vogeltjes vinden en via Townsville Common, waar we ze zoeken maar alleen oude bekenden zien die we nu veel beter kunnen bekijken. Eén ochtend was het een schitterend gezicht; een plas tjokvol met alleen witte vogels: ibissen, pelikanen, drie verschillende zilver reigers, koereigers en lepelaars. Helaas wachtten ze niet op het halen van de camera!

Iedere keer komen we toch weer ander ‘wild’ tegen op onze tocht, vooral tegen de avond levert het een ritje of een wandeling, vaak bij toeval, nog wat op. In de Tablelands zagen we een wild zwijn vlak voordat we bij onze kampplek waren, van de week stonden we al gekampeerd en renden er ineens Spitsneusbuideldassen (Longnosed Bandicoots) rond; net hele grote muizen met een zeer spitse snuit, maar ook weer een buideldiertje dus. De ochtend erna een hele invasie van beesten; heel de kamper zal aan de buitenkant vol met groene mieren!! Een takje tegen de kamper aan had een mooie brug voor ze gevormd. Echt welkom waren ze niet; die krengen bijten behoorlijk! Maar ja: de buurman was die nacht een paar meter verderop een meterslange python tegengekomen, dus misschien waren de mieren alsnog de betere “keus”. En we komen eigenlijk op heel weinig plekken waar we last hebben van muggen of vliegen; afkloppen maar!

De weg naar het zuiden gaat wat sneller dan we in gedachten hadden: in Ayr aangekomen hadden we nog een keer willen gaan duiken. Voor de kust ligt daar het Yongala wrak waar klaarblijkelijk hééél veel visleven omheen zwemt. Helaas als we bellen zitten ze al voor een paar dagen vol en zolang willen we nu ook weer niet wachten! Door dus naar Arlie Beach, het toegangsdorp van de Whitsundays: een eilandengroep (74 stuks geloof ik) en dus een machtig zeilgebied. Dan moet het wel waaien natuurlijk, tenzij je boekt op een partyboot, want dan maakt het niet uit. Niks voor ons! Wij zoeken een snel jacht en wat méér wind…. gaan we dat nou ook al missen? Als we niet oppassen zitten we over een dag al in Brisbane terwijl we er pas over 3 weken hoeven te zijn.

We besluiten dus het zeilen uit te stellen naar het einde van de week als er meer wind voorspeld is en gaan ondertussen naar Eungella Nationaal Park in de buurt. Daar kan je alleen maar aan het randje snuffelen, want de rest is onbegaanbaar. Maar in een leuk, klein en dus knus, bushkamp een vogelbekdier, die we wel zoeken maar niet vinden, dit in tegenstelling tot een waterrat die we niet zoeken, maar wel vinden en, ja hoor daar zijn ze weer, een paar vogeltjes, maken het toch een leuke tocht. Overigens niet het vogeltje dat we zoeken, dat echt alleen hier voorkomt: dat vinden we niet, maar wel een paar vogels die we niet zochten. En op een andere plek waar we niet voor de vogelbekdier gaan, komen we ze uiteraard wel tegen: twee tegelijk nog al liefst.
De moraal van het verhaal: je vindt nooit wat je zoekt.
Het gevolg van de moraal van het verhaal: André gaat vanaf nu heel hard dingen “niet zoeken”.