De Top en terug

We pikken samen met onze NZ buurtjes, June & Phil, de bushkampers op, laden de boodschappen (waaronder het vacuüm verpakte vlees) en spullen over en stallen onze eigen kamper voor de tweeweekse trip. Het is een pop-up 4x4 kamper uitgerust met een buitenkeuken en een reserve gasstel (wat we nog nodig blijken te hebben ook), twee grote jerrycans water, reserve dieseltank, een safarisnorkel die waarschijnlijk na de droge periode niet nodig zal zijn voor de rivieroversteken, maar zonder stalen gril voorop dus net als bij onze eigen kamper kunnen we niet rijden in de schemer voor het overstekende wild. We krijgen er weinig gereedschap bij dus nemen eigen startkabels en trekkabel mee, maar ook bandenreparatiekit (we krijgen maar 1 reserveband), bandenpomp en handgereedschap.
Veel verhuurmaatschappijen huren je geen auto naar Cape York, maar Apollo/Cheapa deed dat wel op voorwaarde dat je regelmatig belt om de locatie en plannen door te geven, zodat zij de weerberichten kunnen checken en vervolgens toestemming geven om door te gaan (of niet!). En sommige wegen zoals de Old Telegraph Line (OTL) zijn helemaal verboden. Het is wel vreemd dat, zoals later zal blijken, het telefoonteam vaak niet eens weet waar alle locaties zijn! Na de regenperiode is dit gebied onberijdbaar, maar in de droge periode moet dit geen problemen opleveren. Het blijkt onderweg pas dat de ‘Big Wet’ alleen in het Gulf gebied is gevallen en in tegenstelling met de overstromingen daar, ze op de Kaap in plaats van de normale 1500mm water, maar 900mm gehad hebben het afgelopen seizoen. Alleen de eerste nacht krijgen we een paar spetters en dus natte stoelen, maar verder houden we het bij donkere wolken. Regen valt er pas onze eerste nacht na terugkomst in Cairns. Alles is dus droog, gort droog!

We wisselen het stofhappen onderweg af…. De kleuren van de onverharde stofwegen veranderen van rood, naar grijs en wit. En ook de termietenheuvels die het bos versieren wisselen uiteraard tussen die kleuren en nemen allerlei verschillende vormen aan, zowel de ronde ‘Boeddha’ vormen als de puntige magnetische heuvels. Soms lijkt het bos vol grijze grafstenen te staan! Er zijn veel verbrandde stukken bos langs de route en hier en daar rookt of brandt het ook nu nog. Het is maar één keer gebeurd dat één van die joekels van bomen over de weg lag na een brand, maar we konden er nog net langs.

De onverharde wegen die na elke moesson opnieuw gevlakt worden, verslechteren naar mate het seizoen vordert, niet gek als er alleen in de maand juli al 10.000 auto’s overheen denderen. Ook nu zijn er onderweg veel wegwerkzaamheden; de wegen worden duidelijk rechter en breder gemaakt en het oppervlak verbeterd. Hier en daar verschijnen al stukken asfalt, wat in de toekomst alleen nog maar meer zal worden. Nog meer reden om het NU te doen, want het haalt wel de charme weg van zo’n tocht. Als inhaalstrook zijn deze stukken asfalt wel ideaal, want in het stof is het niet te zien of er een tegenligger aankomt! Moeilijke ’4x4 wegen’ hebben we niet gereden, de kamper was te laag bij de grond hiervoor en huurmaatschappijen staan dit (helaas) ook niet toe. Geen reden natuurlijk voor André en Phil om zo nu en dan toch niet in de problemen te komen, maar daarover later meer!

Na de initiële kustroute, is de rest van de tocht naar de top langs de N-Z as, met zijtripjes naar de Nationale Parken. Veel ‘Dip in de weg’ tekens, wat soms behoorlijke geulen zijn waar je gerust voor af kan remmen of ineens gaten in de weg vol “bulldust”! De rivieren en beekjes oversteken is altijd leuk natuurlijk! Verder naar het noorden, mogen wij niet de OTL rijden met de huurauto, maar nemen de twee omleidingen. Vooral deze wegen worden wasbordwegen, en de zuidelijke omweg is uitermate slecht. Het smalle zijweggetje naar Captain Billy Landing aan de oostkust valt ons weer alles mee voor een weg die eindigt in het niets; maar wel 141 ‘snelheidsheuvels’ in 27km; da’s toch bijna 5 per km.
Een heel klein stukje tussen de zuidelijke en noordelijke omleiding rijden we wel over de OTL. Sommige telegraafpalen zijn nog aanwezig, meeste weliswaar omgebogen om de koperen leidingen eraf te halen toen, met de opkomst van microgolfpalen, de lijnen in onbruik raakte. Bij Moreton en Musgrave stoppen we bij oude Telegraafstations, geen mooie stenen gebouwen zoals bij de Overland Telegraph Line midden door het land van Darwin naar het zuiden van Australië. Maar er liggen wel wat oude materialen en toestellen, alhoewel de grote schotel op het dak en de zonbestuurde telefooncellen duidelijk van deze tijd zijn.
De wegen gaan over stations (grote boerderijen) en hier en daar steekt er dus behalve een kangoeroe of een varaan ook vee over. Voor overstekende possums hebben ze in het bos possumladders over de weg aangelegd!

Onze rit kan eind van de ochtend beginnen. We volgen de Oostkust, Captain Cooks HW, via de Daintree veerboot naar Cape Tribulation. Hier gaat het asfalt over in gravelwegen, eerst de Bloomfield track met een paar steile stukjes, door het regenwoud van Daintree NP naar het historische “Lions Den” Hotel. Allerlei interestante dingen onderweg, maar wij zullen sommige stukken met onze eigen kamper later verkennen en andere bewaren we voor de terugweg. Ons doel nu is het noordelijkste puntje van Australië: de “Trip to the Tip”; oftewel Cape York.

Tweede dag weer late start, al onze spulletjes een plekje geven, stop in Cooktown om te internetten, vooral om te kijken of de zoon van Phil & June, Kieran, nog in de buurt is. Ook hij is onderweg naar de kaap, maar op een zeiljacht. Ze liggen al voor op ons en blijken sneller te reizen, dus we missen ze net. We rijden Battle Hill Rd, mooie rode stofwegen met het groene bos als contrast, maar bij het oversteken van de rivier bij Isabella waterval komt bij het uitrijden van de rivier, onze achterste keienplaat los. Achteraf zat die al op één punt met een ijzerdraadje vast. Geen slechte plek om dit te doen, want we staan bij een schrikdraadhek waar zowaar ook nog een paar stukken gewoon ijzerdraad aanhangen, dus reparatiemateriaal genoeg! Het handgereedschap hebben we dus niet voor niets meegenomen! Al snel komen we op de Peninsula Development Road (PDR) die we een grote afstand zullen volgen, de eerste dag maar tot aan Hann River Roadhouse. Een tegemoet komende vrachtwagen veroorzaakt door een opspattende steen diezelfde dag voor een grote ster in de ruit van P&J. We willen niet nog meer ongeluk op ons dak halen (al het slechte komt in drieen?) en dit is tenslotte de tijd dat de kangoeroes te voorschijn komen, dus we besluiten al voor vijven te stoppen.

Het slechtste nieuws komt toch de volgende ochtend; June heeft heel veel pijn, dus we rijden vroeg en zo snel mogelijk 170km (gelukkig is de PDR een goede gravel weg) naar Coen, de eerste ziekenhuispost. Er is geen dokter aanwezig, de vliegende dokter komt maar eens in de week, maar met via de verpleger die de dokter belt, vertrekt ze toch met antibiotica, ontstekingsremmers en pijnstiller en voelt zich een paar uur later weer mens. De volgende ziekenhuisposten zijn allemaal zo’n 600km vanaf hier, verder of terug, dus ze besluit gewoon onze tocht te vervolgen. Lange lunchtijd en vroege stop die dag in een, jammer genoeg, droge rivierbedding bij Archer River, maken het allemaal wat relaxter voor haar. En gelukkig heeft ze de rest van de trip nergens meer last van!!

Zo voelt het de eerste drie dagen alsof we voornamelijk rijden terwijl we maar 250km per dag ‘doen’. Maar na deze niet soepele start kan het ontdekken beginnen! We zien onderweg autowrakken en horen van een roll-over, maar dit alles blijft ons gelukkig bespaard. Het blijft een 4x4 tocht, dus lichtelijke schade wordt er wel gereden. We besluiten te splitsen: wij blijven een dag langer in Iron Range NP terwijl Phil en June naar Weipa rijden om de ruit te laten vervangen. Ze nemen een kortere weg wat volgens de lokalen een OK route is, maar een rampentocht blijkt te zijn, zeker als je maar met 1 auto bent en elkaar niet kan helpen. Maar ze redden het en na 5uur gedaan te hebben over een kleine 50km staan ze weer op de doorgaande route, maar helaas wel met wat extra schade. Niets wat een potnageltang en glasvezel niet kan verhelpen en na een (na)middagje sleutelen ziet alles er pikobello uit en worden zo later hoge reparatie rekeningen van de verhuur maatschappij voorkomen.

En al is het alleen maar voor de lol, komen we ook nog een paar keer vast te zitten in het zand. Eerst in het gort droge zand op het strand, maar door de banden leger te laten lopen (dat hadden we tenslotte op Fraser Eiland goed geoefend) konden we onze auto’s voor de nacht toch op dat hele mooie strand parkeren. Hadden we de 12V compressor/bandenpomp toch niet voor niks meegenomen. Gelukkig dacht ik eraan dat je tijdens het pompen wel de motor laten lopen anders trek je je accu leeg. Het enige probleem was dat voor een lopende motor je eerst wel de auto moet starten. En laat hem dat nou net even niet doen….. Afijn ook de accu kabels dus maar gebruikt!!
De volgende keer dat we vast kwamen te zitten was in het zand van een rivierbedding (ook weer op zoek naar een overnachtingsplekje). Het probleem deze keer was dat het wel in het zand was, maar met een beetje graven kwamen we erachter dat vlak onder de oppervlakte nog wel degelijk water in deze rivier stond…. en dat natte zand werkte een beetje als drijfzand… oh shit. Dat werd dus wat serieuzer graven, takken zoeken om eronder te leggen en zelfs de “luchtkrik’ van Apollo gebruikt: een grote gele zak die je leeg onder de auto legt, aansluit op de uitlaat en met een draaiende motor hem langzaam oppompt zodat bijna de hele auto opgelicht wordt en dan kan je ineens wel erg makkelijk takken onder de banden leggen. En als je er dan voor zorgt dat je bij het ventiel kan om hem weer leeg te laten lopen (al doende leert men!) heb je ineens een hoop gewonnen. Helaas niet alles, want twee wielen draaide nog steeds door…. en ondanks dat we voortgang maakten en er bijna waren (dat blijven Phil en ik volhouden) konden we, zeker met de naderende duisternis, het aanbod van een reddende engel toch niet afslaan. Onze reddende engel kwam in de vorm van een Landcruiser die twee keer zo hoog op zijn wielen stond, een motor had die 1,5 keer zo zwaar was en banden die 2 keer zo breed waren: in het kort: een beest van een auto! Met een trekkabel ertussen gaf hij zoveel gas dat ik bijna over hem heen sloeg en op mijn dak voor hem terecht kwam. Misschien wat overdreven…… maar in 10sec stonden ik wel weer op de weg, iets waar we de afgelopen 1,5uur alleen maar van gedroomd hadden. Hij met een paar (koude) biertjes blij gemaakt en zo stonden we voordat het donker werd, toch weer op een kampeerplekje (maar niet in het rivierbed deze keer).