En rijden

Dus bij terugkomst op het vaste land gebruiken we een paar dagen om naast een paar andere zaken, ook een 4WD te regelen.
Fraser Eiland is, naar zeggen, het grootste zand eiland van de wereld en dat vertaald zich in het Nederlands als zijnde “één grote zandbak”. Een zandstrand langs de oostkust, toepasselijk “70mile beach” genaamd, en zandduinen in het binnenland. Het heeft al een tijdje niet geregend op Fraser, dus het zand was lekker rul. Na door de veerboot op de westkust afgezet te zijn, was het plan om dwars het eiland over te steken. Met de taxi ging dat verleden week goed, maar met de kleine Suzuki 4WD was dat toch een ander verhaal en nee: het was niet eenzelfde Suzuki als de blauwe die we op onze wandeling waren tegengekomen: onze stond gelukkig wat hoger op zijn wielen!! Toch maar iets behoudender gereden dan die grote 4WD en over het algemeen huppelde de Suz overal aardig over en doorheen: da’s dan toch weer het voordeel van zo’n klein licht autootje. Eenmaal op de oostkust aangekomen ging het over het strand goed want bij laagtij kwam er een brede strook hard zand droog te liggen. Met het middaguur reden wij het strand op en zijn toen 60km naar het noorden gereden. Dat strand is dus bijna een rijksweg met zoveel verkeer als dat daar overrijdt. Maar zolang iedereen zich aan de regels houdt (en ook de toeristen links blijven rijden) komt het wel goed. Ondanks dat we ervoor gewaarschuwd waren, was de ervaring van aan de zeekant ingehaald te worden door een landend vliegtuigje toch op zijn zachts gezegd wel wat vreemd: ik had wel eerder over landingsbanen gereden, maar nog nooit tussen de vliegtuigen heen moeten laveren!!

Aan het eind van de rit kwamen we aan bij Indian Head, een uitzichtpunt over de zee waar we, genietend van onze lunch, in de verte wat walvissen zagen spelen en onderaan de rotsen een groep roggen in de branding aan het surfen waren. Onze lunchpauze is dus ietwat uit de hand gelopen en moesten we snel, voor het hoogtij werd, terug over het strand naar ons kampeerplekje voor de nacht.

De volgende morgen is het weer hoogtij en besluiten eerst de benenwagen te nemen voor een wandeling naar een meertje, Lake Wabby, wat verder landinwaarts. Prachtige ligging: aan de ene kant het bos en aan de andere kant een ‘wandelende’ duin, die langzaamaan het meertje aan het opslokken is. Een geliefd plekje om te zonnebaden en te zwemmen, maar om 9uur ’s ochtends was het er nog erg rustig.
Bij hoogtij is alleen een strookje rul zand beschikbaar, dus reden vele auto’s min of meer door het water. Precies de reden waarom we van onze verhuurmaatschappij drie uur tot en drie uur na hoogtij niet op het strand mochten rijden. Daar kon ik me wel in vinden, maar waarom ze sommige binnenlandse wegen als ‘no go’ hadden bestempeld snapte ik niet: als je vast komt te zitten in het zand is dat toch zeker jouw probleem? Dat ook “staatsbosbeheer” aan gaf dat sommige wegen alleen voor ervaren 4WD rijders geschikt zijn, was de druppel die de emmer deed overlopen: dat moesten wel interessante weggetjes zijn!! Afijn op de eerste weg vanaf het strand zat ik dus al na 2km vast in het zand. Stukje terugrijden en met een vaartje nog maar eens proberen en…. ook dat lukte niet. Lucht had ik al uit de banden laten lopen en nog zachter durfde ik op dat moment niet aan, omkeren ging niet, want daar was de weg te smal voor, dus zat er maar één ding op: in zijn achteruit er weer uit…
Een paar km verderop langs het strand was er weer een weggetje het binnenland in. Nou wil het gezegde dat een ezel zich….. nou deze dus wel….. Ging allemaal goed en binnen de kortste keren zaten we bij een meertje 10km landinwaarts. Vandaar uit konden we dus of dezelfde weg terug of doorrijden om 20km verder weer op het strand uit te komen. Afijn doorgereden dus en 2km verderop begon het plezier. Geen zandproblemen dit keer, maar gewoon een wel erg ontoegankelijke weg met diepe gaten, nog diepere wielsporen, boomwortels dwars over de weg die voor hoge opstapjes (of afstapjes) zorgden of, en dat waren de ergste, zo’n hoge boomwortel vooraf gegaan door een diep wielspoor. En dan is zo een kleine Suzuki ineens wel erg klein. Zo’n diep wielspoor is alleen door te komen met “een beetje” vaart en dan kom je aan het eind ineens zo’n boomwortel dwars over de weg tegen met een “opstapje” van 50cm of meer….. een perfect recept om je wielen eronderuit te rijden. Sommige ging dan nog wel met een beetje beleid en spelen met de koppeling en het gas, maar in één geval was de stap zo hoog dat de Suz er gewoon niet tegenop kon huppelen. Omkeren dus…. of wacht eens even…. hadden we een paar km geleden al niet eens zo’n soort obstakel gehad met het verschil dat het toen een “afstapje” was en ik nu dus aan beide kanten “vast” zat? Gelukkig bracht het bos uitkomst met vele afgebroken takken op de grond. Na een beetje sprokkelen was het wielspoor aardig dicht en werd de Suz er weer tegenop gezet. Ze kwam wat verder deze keer, maar er nog niet over. Maar er was hoop: terug laten lopen en toen maar echt hout gaan zoeken. De halve boomstammen die Manita vond brachten de juiste balans en Suz huppelde er vrolijk overheen naar de andere kant, al helde ze wel een paar keer erg over: het verbaast me altijd weer dat die auto’s niet eerder omvallen. Maar ondanks dat we nog een paar van dat soort uitdagingen (obstakels noemen sommige het) tegenkwamen, stonden we 2uur later toch weer op het strand….. genoeg opwinding voor vandaag: plekje zoeken voor de nacht. En wat is dan nog mooier om je tentje in de voorduinen op te zetten onder de pandanus boom en onder het genot van een biertje het licht langzaam van de zee te zien verdwijnen?

Wel dat wisten we de volgende morgen: nog mooier is om onder het genot van een koppie koffie de zon uit de zee op te zien stijgen en in het schrille licht de eerst walvissen aan je voorbij te zien trekken.
Met de vloed net geweest en de daarbij behorende beperking van “niet rijden op strand” een wandeling verzonnen naar Eli Creek of althans het punt waar de kreek de duinen uitkomt en in de zee verdwijnt. Daar stonden we dus alweer voor de ochtenddrukte en was er alleen het orkest van de plaatselijke vogelgroep, het geruis van de golven en het suizen van de wind door de bomen te horen. Over een plankier een stukje langs de rivier het bos in en dan via de kreek weer terug lopen door het koude water (of zwemmen voor de moedige onder ons) naar het strand. Die dag hebben we vooral de kust/strand afgestroopt en de toeristische plekjes bezocht: een wrak van wat eens een mooi cruiseschip was, een vallei met verschillende kleuren zandrotsen, een wandeling over een zandduin met geel, grijs en hagelwit zand en in een kom een waterbron waar vele vogeltjes dankbaar gebruik van maakte, een bezoekje aan een mini vakantieoord wat een lekker ijsje opleverde en ook toen was het ineens weer laat. Te laat om naar de kampeerplek te rijden die we in gedachten hadden, dus in alle armoe nog maar een nachtje op het strand geslapen…. ’s Ochtends zien we aan de voetsporen dat we ’s avonds of ’s nachts bezoek hebben gehad van een dingo. Een keer kwam er eentje op de kooklucht af en ook op het strand kwamen ze soms ons verkennen, logisch voor een aaseter; zeker nu vele pups zullen hebben. Nog niet verpest door de mens (voeren of laten slingeren van etenswaren) waren deze dingos nog schrikachtig en niet agressief.

De laatste dag hebben we gedeeltelijk de route gevolgd die we eerder gelopen hadden met het verschil dat we een iets ander schema volgde: ’s morgens net na zonsopkomst door het bos rijden gaf een toch wel erg mooi kleurenspel te zien en de vogels waren erg actief, het vennetje waar we eerder idyllisch met zijn 2en overnacht hadden, stonden we nu met 100 anderen ons te vergapen aan de nog steeds mooie omgeving. Deze vennetjes liggen op meer dan 100m boven zeeniveau en bestaan alleen omdat er een soort kleilaagje onderin ligt die het water ervan weerhoudt het zand in te sijpelen. Klaarblijkelijk een van de weinige plaatsen op de aarde waar vennetjes zo hoog boven zeeniveau in een duinengebied bestaan.
Toen het tijd was om naar de veerboot te rijden en we dachten dat het over was….. kwamen we nog even ongenadig vast te zitten in het zand. Deze keer moest ik vooruit, dus na nog wat lucht uit de banden te hebben laten lopen, een vrachtwagen voorbij te laten gaan, die wel errug diepe sporen trok, Manita met ons schepje deze sporen weer enigszins heeft dichtgegooid, was ook deze laatste hindernis weer genomen. O nee; nog net niet over een python heengereden vlak voor het dorp: de slangen zijn weer uit hun winterslaap ontwaakt en met blote voetjes door het gras is duidelijk geen goed idee meer. Een zeearend heeft ook misschien wel een slangetje gezien zoals die duikt naar het strand, dan pas zie je echt de grootte van zo’n roofvogel.

En dan zullen we de komende dagen wel gaan gebruiken om alles (inclusief onszelf) weer eens goed zandvrij te maken. En als dat is weggewerkt, is alleen de herinnering er nog (en het “nog te doen” lijstje, waar Fraser Eiland met een eigen 4WD, om al die andere weggetjes te rijden waar we van de verhuurmaatschappij niet opmochten, toch ook weer een plaatsje inneemt).