Siberia Experience

Ho, wacht even: nou niet gelijk denken van: “verleden maand naar Antarctica, gaan ze nu bijna gelijk door naar Siberië?”. Deze Siberia heeft niets (althans: bijna niets) met het koude Siberië van sneeuw en ijs te maken. Deze Siberia is een rivier in Nieuw Zeeland met de bijbehorende Siberia vallei en een hut die ze heel toepasselijk Siberia hut genoemd hebben (die NZers hebben een erg levendige fantasie!). Deze vallei met zijn hut is dus onze volgende bestemming.

De weg naar ons erna toe is lang: eerst naar Wanaka en om daar te komen moeten we wel 225km rijden en dat op één dag. Dat is, sinds we New Plymouth in september verleden jaar verlaten hebben, niet meer gebeurd! Wanaka is eigenlijk nog maar een tussenstop: zorgen dat we weer voldoende eten in huis hebben voor een meerdere daagse ‘bushtocht’, kijken wat de (trip)mogelijkheden zijn, huttickets kopen, weersberichten checken en natuurlijk ’s avonds bij ons favouriete restaurant een lekker dineetje verorberen.
De dag erna doorgereden naar Makarora en daar bij de start van de tocht vervoer geregeld. De normale Siberia Experience duurt maar 1 dag, maar Manita zou Manita niet zijn als ze daar niet het eea aan weet te plakken zodat we alsnog 3 dagen weg zijn. Het plan is om ons tot 15minuten bij de Siberia hut vandaan te laten brengen en het laatste stukje te lopen. Daar blijven we dan 2 nachten slapen om van daaruit dagwandelingen te ondernemen. Voordeel is dat je veel van de bagage in de hut achter kunt laten en alleen met een dagrugzakje hoeft te lopen. Als je dat dan eenmaal weet, pak je je rugzak met heel andere ogen in: ineens is er wel plaats voor ‘normaal’ eten ipv de gewoonlijke droogvoer maaltijden, ineens is er wel plaats voor een pak jus d’orange en natuurlijk is er in vele hoekjes en gaatjes best plekjes te vinden voor een aantal biertjes...... het resultaat: de rugzakken wogen lood voor een wel erg luxe ‘bushtocht’.

De volgende ochtend begint vroeg: vanaf 6uur loopt de wekker af en dat realiseer ik me tegen 7en. Oeps: we hadden een afspraak om half8, dus gauw aankleden, bakkie koffie en de laatste dingetjes pakken. Stipt om half8 zijn we op de plaats van bestemming. We wachten even op onze 2 medereizigers, maar ook die komen snel aan en als de piloot de rugzakken in het bagagecompartiment heeft weten te krijgen, gaan we ervandoor. Via een omweg vliegen we in een klein vliegtuigje naar de Siberia vallei toe. Eerst de Young vallei in- daar mag sinds eind verleden jaar niet meer gelopen worden nadat een instorting/landverschuiving een dam heeft opgeworpen waarachter zich een enorm meer gevormd heeft. De angst is nu dat de dam het uiteindelijk begeeft en het meer in één keer leeggestort wordt in de vallei. Dan gaan we via de “Gillespie pas” naar “Crucible meer” over de bergketen die dwars over het Zuid Eiland loopt, naar Wilkin rivier en uiteindelijk de Siberia vallei in. Ondanks dat er nog wel wat ochtendmist in de valleien hing, konden we in de verte de hoogtepunten van de zuidelijke alpen (Mt Cook, Mt Aspiring) duidelijk zien liggen: beter weer voor ons vliegtochtje hadden we ons niet kunnen wensen. Landen in de ochtendmist was even adembenemend (op een iets andere manier dan de uitzichten), maar de piloot zette het vliegtuigje zonder problemen aan de grond. Op 15minuten van de hut afgezet worden is een hele luxe, maar er is er natuurlijk wel één horde die er genomen moet worden: tussen de Siberia landingsstrip en de Siberia hut ligt: ..... de Siberia rivier. Niks anders op dan de schoenen uit, slippers aan en er doorheen waden. Gelukkig komt het water maar tot kniehoogte, maar wel heel erg koud!! Spulletjes in de hut afgezet, slaapplaats gezocht, op het gemakkie ontbeten, dagrugzak gepakt en om half11 waren wij op weg.

Eerst een uur door de vallei en toen een zijvallei in omhoog naar de Gillespie pas. Kan je wel vertellen dat er overheen vliegen vanmorgen een heel stuk makkelijker was: 1000m klimmen op het heetst van een toch al warme dag valt niet echt aan te bevelen, maar eenmaal bovenop bleek het de moeite waard te zijn. Tegen de tijd dat we boven waren was iedereen vertrokken en hadden we het uitzicht voor onszelf: zowel Mt Dreadful en Mt Awful (ik had toch al gezegd dat die NZers een levendige fantasie hebben met namen geven?) liggen bijna onder handbereik, of zou de schijn bedriegen? Late lunch bereidt (het was ondertussen half3!) en daarna bijna in slaap gevallen. Geen wind, in het zonnetje en een waanzinnig uitzicht: we hebben duidelijk moeite om weg te komen, maar de wetenschap dat er deze keer een biertje op ons wacht maakt het iets makkelijker.

Geleerd van de dag ervoor, vertrekken we de volgende dag wat eerder zodat we voor twaalven, voordat de zon echt heet begint te worden, bij Crucible meer kunnen zijn: deze keer maar een klim van 600m.
Door ons vroegere vertrek merken we wel dat het hoogtepunt van de zomer voorbij is: de dagen zijn warm, maar de nachten beginnen al aardig koud te worden. Ook deze tocht moeten we eerst een uur door de vallei lopen en omdat de zon nog niet in de vallei staat is het kniehoge gras niet alleen erg nat van de dauw, maar ook koud. Binnen 100m zijn we dus niet alleen zeiknat, maar beginnen de tenen hun gevoel te verliezen. Afijn nog 100m verder hadden we daar geen last meer van en het voordeel was dat toen we weer door de rivier heen moesten waden, het water eigenlijk niet eens zo koud aanvoelde! 15min voorbij de afslag van de Gillespie pas gaan we het bos in en aan het klimwerk beginnen.
Ze hadden ons al verteld dat het eerste stuk steil was, maar het was dus echt handen en voeten werk om via de boomstronken/wortels omhoog te komen. Als je even stond uit te hijgen, hielp het niet dat je je hoofd in je nek moest leggen om te kijken hoe het pad verder liep: behalve zere beenspieren ook nog eens nekkramp!! Gelukkig hadden we toen we eenmaal boven de boomgrens kwamen een stukje redelijk vlak alvorens we het laatste stukje naar het meer moesten klimmen. Tsjee: nooit geweten dat 200m klimmen zo zwaar kon zijn. Gister natuurlijk al aardig wat geklommen, vandaag ook alweer een paar honderd meter achter de rug en de zon stond ook alweer lekker te branden, maar toch..... het begint te knagen..... zou dan toch de leeftijd mee gaan spelen? Misschien is wandelen in Nederland toch nog niet zo’n slecht alternatief. Maar ja dan sta je aan het eind van zo’n tocht natuurlijk niet bij de rand van een gletsjermeer.
Feit is, dat toen we daar weer moederziel alleen stonden, ik het wel een aardige beloning vond om een duik in het meer te nemen. Achteraf denk ik dat de klim toch te inspannend geweest is en mijn inschattingsvermogen heeft aangetast, want ik kan nu met zekerheid zeggen dat gletsjermeren heel mooi zijn om naar te kijken: de turqoise kleuren zijn echt waanzinnig, ze schijnen door de mineralen die er inzitten ook nog gezond te zijn om te drinken, maar om er in te zwemmen......dat viel ‘iets’ tegen:
het was niet “ZO”koud,
het was zelfs niet “zo”koud,
volgens mij was het wel “..”koud
en misschien zelfs wel “ ”koud (wie hoor ik daar “het zal de leeftijd wel zijn” mompelen?)
Aan de andere kant ben ik natuurlijk wel erg verfrist weer aan de afdaling begonnen.

Misschien wel een beetje te optimistisch, want met nog zo’n 2uur te gaan verstap ik me en verzwik mijn enkel. Waarschijnlijk echoot de kreet waar ik mee neerging nu nog tussen de bergwanden! Helaas geen bereik met de mobiel dus we konden geen ziekenauto bellen, dus na een paar minuutjes maar weer voorzichtigjes geprobeerd en zowaar het ging nog ook. Het steile stuk moest helaas nog komen.... Nog voordat we daar aankomen verzwik ik hem nog een keer en ik realiseer me nu dat dit de manier is waarop de Zwitsers het jodelen hebben uitgevonden! Schoen los en, nog voordat hij op kan zwellen, mijn veters heel erg strak aangehaald. Zwikken was vanaf nu onmogelijk gemaakt. Het enige wat nu nog kon gebeuren was een kuitbeen breken of er bij de hut achterkomen dat mijn tenen los in de schoen zouden liggen...
Afijn we zijn de afdaling verder zonder brokken afgekomen, maar Manita voelde zich klaarblijkelijk wat achtergesteld en besloot, met het zicht op de hut, ook nog een keer genadig onderuit te gaan door het zwikken van een enkel. Ook zij probeerde het geheel nog wat klankbegeleiding te geven, maar door het ontbreken van de bergwanden ging dat wat verloren. “Gelukkig” heeft zij er wel vaker last van en met een minuutje rust, huppelt ze gewoon weer als vanouds door. Hoef zeker niet te zeggen dat die biertjes ’s avonds wel erg lekker smaakten?

De volgende dag een makkie: 2 uurtjes lopen naar het punt waar de Siberia rivier in de Wilkin rivier stroomt en op dat punt zou om half3 een jetboot ons op komen halen. De wandeltocht viel wat tegen: ik had wat meer op een ‘open’ vallei wandeling met uitzichten gerekend, maar het bleek grotendeels door hogerop gelegen bos te lopen. De vervolgtocht met de jetboot was weer wel even leuk: een praatgrage bestuurder die behalve alle gebieden aanwees waar je ’s winters kon heliskieën, ons ook vertelde dat als het hier eenmaal begint te regenen, de rivier in een paar uur tijd wel 3 – 4 meter kan stijgen. Meerdere keren per jaar moeten ze boten/heli’s erop uitsturen om gestrande toeristen te redden en soms komen ze dus ook wel eens te laat: toeristen zullen het nooit laten om de lokale bevolking te blijven verbazen met de stommiteiten die ze weten uit te halen: daar weten wij morgen (bijna) van mee te praten.