Hotpools
Door: André
Blijf op de hoogte en volg André & Manita
27 Februari 2008 | Nieuw Zeeland, Wellington
Vandaag op weg naar Fox die bekend is om zijn gletsjer die bijna tot aan de zee reikt en zodoende wel erg toegankelijk is voor de toeristen. Maar in een speling van het lot heeft moedertje natuur ook besloten om er vlakbij een paar natuurlijke “hete baden” te creëren: alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om hotpools te hebben naast een gletsjer!! Ook hier is weer een addertje onder het gras: ‘vlakbij’ betekent wel een 7uur wandeling. Dat hebben we er best voor over. ’s Morgens eerst even in Fox checken of na al de regen die we gehad hebben, het pad nog wel begaanbaar is. Dat was geen probleem zolang we maar niet verwachten dat we droge voeten zouden houden: van de 5 bruggen die over de grootste zijriviertjes lagen, waren er 3 weggespoeld. Ook wisten zij te melden dat het niet druk was in de hut bij de hotpools: gister hadden er 12 mensen geslapen en de laatste maanden was hij niet vol (max 31 mensen) meer geweest.
Nog een half uurtje rijden naar het beginpunt en vol goede moed gaan we om 11uur op weg: eigenlijk wel een beetje laat voor het mooie. Gelijk al een rivier. Deze had wel een brug, maar die was 30min stroomopwaarts. We hadden geen zin om een uur extra te lopen, dus schoenen uit, slippers aan en 5minuten later stonden we aan de overkant. Vlak voordat we het bos in gaan kijk ik nog even om naar de parkeerplaats en zie dat er nog twee auto’s zijn gearriveerd met pakweg 6man: we zullen niet alleen in de hut zijn vanavond!
Leuke wandeling: erg afwisselend en een niet geplaveid pad, maar toch redelijk begaanbaar. Hele stukken langs een, toch wel flink gewassen, rivier, maar ook hele stukken door het voor NZ zo karakteristieke hobbit bos. Het is duidelijk: het water van de afgelopen dagen moet weer afgevoerd worden: niet alleen moeten we ettelijke zijstroompjes kruisen, maar ook het pad zelf is zo nu en dan in een riviertje omgetoverd. De diepste en wijdste zijstroompjes zijn allemaal netjes overbrugd, meestal slechts een paar honderd meter stroomopwaarts. Maar omdat ze ons gezegd hadden dat de meeste bruggen waren weggespoeld proberen we het niet eens, om er, als we halverwege de rivier staan en even de blik stroomopwaarts werpen, erachter te komen dat de brug er nog gewoon is!
De eerste uren halen we een mannetje of 7 in, samen met de 6 op de parkeerplaats en ons tweetjes is dat nog maar 15: bedden zat dus. Totdat we een stel tegen komen die van de hut afkomen: zij weten ons te vertellen dat een groep van 10 mensen die gister in de hut zijn aangekomen er vannacht weer blijven en dat ze ook al een aantal lopers zijn tegen gekomen. Volgens hen zijn wij nummer 28 en 29 in de hut. En dat samen met 13 die nog achter ons zitten worden dat er dus meer dan de hut kan herbergen: dat wordt interessant ook al omdat er, zoals later zal blijken, om 1uur ’s middags ook nog een groep van 8 Israëli’s zijn vertrokken: zij zullen pas tegen zonsondergang bij de hut gaan binnendruppelen.
Wij komen er om een uurtje of 5 aan bij de Welcome Flat hut die veel groter is dan dat we ooit gezien hebben: zelfs 2 verdiepingen: beneden keuken, zitruimte en accommodatie voor de hutopzichter en boven de slaapruimte. We worden allervriendelijkst ontvangen door de hutopzichter. Ze wijst ons de weg, vertelt waar de hotpools zijn en dat er meerdere zijn met allemaal verschillende temperaturen. Eerst zeg ik nog even dat ik wel erg onder de indruk ben van de organisatie (zoiets zijn we al die jaren lopen nog niet eerder tegengekomen) en vervolgens probeer ik mijn geluk en vraag hoe laat het eten opgediend wordt... even stil en dan schiet ze in de lach: dat had ik toch verkeerd gezien......
Nadat ze van ons hoort dat er nog een mannetje of 13 achter ons zitten (+ de 8 Israeli’s waar we dan nog geen weet van hebben) slaat ze aan het organiseren. Op een of andere manier is de brandweer ooit bij deze hut geweest (ze hebben dan ook een mooi centraal brandalarm geïnstalleerd samen met een brandplan en ‘officieel’ verzamelpunt) en zodoende mogen er niet meer dan 31 mensen in de hut slapen (en zelfs niet op de overdekte patio wat in mijn ogen bureaucratie ten top is: kan me niet voorstellen dat het voor de mensen veiliger is om na een nacht “slapen” op de bosgrond in een natte slaapzak een terugtocht van 7uur te maken). Maar regels zijn regels, dus ze gaat aan de slag: de groep van 10 heeft ook tenten bij zich en de meeste ervan zijn bereid het nachtje buiten te slapen en zo wordt voor iedereen toch wel weer een oplossing gevonden.
Op een of andere manier houdt iedereen met iedereen rekening en word eigenlijk voor alles een oplossing gevonden. Zo gauw het duidelijk is dat het wel erg druk in de hut gaat worden, besluiten er een aantal vroeg te eten en daarna na de hotpools te gaan en zodoende de keuken weer vrij te maken voor de mensen die nog komen gaan. Ondanks dat er uiteindelijk zo’n een mannetje of 50 (eigenlijk dekt ‘vrouwtje of 50’ beter de lading, want die zijn duidelijk in de meerderheid) in en om de hut zwerft, voelt het niet druk. Helpt natuurlijk wel als je 50m verderop een paar hotpools hebt waar ook altijd wel een paar mensen inzitten.
Ook wij gaan, direct na aankomst onder het genot van een biertje, even badderen en dat is wel héél erg lekker voor de spiertjes! Tussendoor in een nabij koud stroompje even afkoelen voordat we het volgende (warmere) poeltje ingaan. En dat tussen immense bergen met in de verte een stukje van de gletsjer zichtbaar en op de achtergrond het ruisen van de rivier. Sommige hebben het volgehouden tot na zonsondergang en zaten onder de sterrenhemel, maar ja: zoveel romantiek past niet bij ons.
De volgende ochtend zijn we als één van de laatste uit bed (8uur) en sommige zijn al weer vertrokken. Wij doen het rustig aan en duiken zelfs nog even de hotpools in die we nu helemaal voor onszelf hebben. Als we tegen elven dan eenmaal vertrekken zijn we bijna de laatste en de rest van de trip zien we bijna niemand meer. Het waterniveau in de riviertjes is al weer lager, dus het oversteken is een stuk makkelijker dan gister en moe, maar voldaan, komen we ’s middags weer bij de kamper aan.
De volgende dag besluit ik toch nog even naar DOC te gaan om te melden dat de informatie die ze ons vooraf gegeven had niet helemaal (lees: helemaal niet) klopte: als ze nooit reacties krijgen kunnen ze het ook niet verbeteren denk ik dan maar weer.
Nog een half uurtje rijden naar het beginpunt en vol goede moed gaan we om 11uur op weg: eigenlijk wel een beetje laat voor het mooie. Gelijk al een rivier. Deze had wel een brug, maar die was 30min stroomopwaarts. We hadden geen zin om een uur extra te lopen, dus schoenen uit, slippers aan en 5minuten later stonden we aan de overkant. Vlak voordat we het bos in gaan kijk ik nog even om naar de parkeerplaats en zie dat er nog twee auto’s zijn gearriveerd met pakweg 6man: we zullen niet alleen in de hut zijn vanavond!
Leuke wandeling: erg afwisselend en een niet geplaveid pad, maar toch redelijk begaanbaar. Hele stukken langs een, toch wel flink gewassen, rivier, maar ook hele stukken door het voor NZ zo karakteristieke hobbit bos. Het is duidelijk: het water van de afgelopen dagen moet weer afgevoerd worden: niet alleen moeten we ettelijke zijstroompjes kruisen, maar ook het pad zelf is zo nu en dan in een riviertje omgetoverd. De diepste en wijdste zijstroompjes zijn allemaal netjes overbrugd, meestal slechts een paar honderd meter stroomopwaarts. Maar omdat ze ons gezegd hadden dat de meeste bruggen waren weggespoeld proberen we het niet eens, om er, als we halverwege de rivier staan en even de blik stroomopwaarts werpen, erachter te komen dat de brug er nog gewoon is!
De eerste uren halen we een mannetje of 7 in, samen met de 6 op de parkeerplaats en ons tweetjes is dat nog maar 15: bedden zat dus. Totdat we een stel tegen komen die van de hut afkomen: zij weten ons te vertellen dat een groep van 10 mensen die gister in de hut zijn aangekomen er vannacht weer blijven en dat ze ook al een aantal lopers zijn tegen gekomen. Volgens hen zijn wij nummer 28 en 29 in de hut. En dat samen met 13 die nog achter ons zitten worden dat er dus meer dan de hut kan herbergen: dat wordt interessant ook al omdat er, zoals later zal blijken, om 1uur ’s middags ook nog een groep van 8 Israëli’s zijn vertrokken: zij zullen pas tegen zonsondergang bij de hut gaan binnendruppelen.
Wij komen er om een uurtje of 5 aan bij de Welcome Flat hut die veel groter is dan dat we ooit gezien hebben: zelfs 2 verdiepingen: beneden keuken, zitruimte en accommodatie voor de hutopzichter en boven de slaapruimte. We worden allervriendelijkst ontvangen door de hutopzichter. Ze wijst ons de weg, vertelt waar de hotpools zijn en dat er meerdere zijn met allemaal verschillende temperaturen. Eerst zeg ik nog even dat ik wel erg onder de indruk ben van de organisatie (zoiets zijn we al die jaren lopen nog niet eerder tegengekomen) en vervolgens probeer ik mijn geluk en vraag hoe laat het eten opgediend wordt... even stil en dan schiet ze in de lach: dat had ik toch verkeerd gezien......
Nadat ze van ons hoort dat er nog een mannetje of 13 achter ons zitten (+ de 8 Israeli’s waar we dan nog geen weet van hebben) slaat ze aan het organiseren. Op een of andere manier is de brandweer ooit bij deze hut geweest (ze hebben dan ook een mooi centraal brandalarm geïnstalleerd samen met een brandplan en ‘officieel’ verzamelpunt) en zodoende mogen er niet meer dan 31 mensen in de hut slapen (en zelfs niet op de overdekte patio wat in mijn ogen bureaucratie ten top is: kan me niet voorstellen dat het voor de mensen veiliger is om na een nacht “slapen” op de bosgrond in een natte slaapzak een terugtocht van 7uur te maken). Maar regels zijn regels, dus ze gaat aan de slag: de groep van 10 heeft ook tenten bij zich en de meeste ervan zijn bereid het nachtje buiten te slapen en zo wordt voor iedereen toch wel weer een oplossing gevonden.
Op een of andere manier houdt iedereen met iedereen rekening en word eigenlijk voor alles een oplossing gevonden. Zo gauw het duidelijk is dat het wel erg druk in de hut gaat worden, besluiten er een aantal vroeg te eten en daarna na de hotpools te gaan en zodoende de keuken weer vrij te maken voor de mensen die nog komen gaan. Ondanks dat er uiteindelijk zo’n een mannetje of 50 (eigenlijk dekt ‘vrouwtje of 50’ beter de lading, want die zijn duidelijk in de meerderheid) in en om de hut zwerft, voelt het niet druk. Helpt natuurlijk wel als je 50m verderop een paar hotpools hebt waar ook altijd wel een paar mensen inzitten.
Ook wij gaan, direct na aankomst onder het genot van een biertje, even badderen en dat is wel héél erg lekker voor de spiertjes! Tussendoor in een nabij koud stroompje even afkoelen voordat we het volgende (warmere) poeltje ingaan. En dat tussen immense bergen met in de verte een stukje van de gletsjer zichtbaar en op de achtergrond het ruisen van de rivier. Sommige hebben het volgehouden tot na zonsondergang en zaten onder de sterrenhemel, maar ja: zoveel romantiek past niet bij ons.
De volgende ochtend zijn we als één van de laatste uit bed (8uur) en sommige zijn al weer vertrokken. Wij doen het rustig aan en duiken zelfs nog even de hotpools in die we nu helemaal voor onszelf hebben. Als we tegen elven dan eenmaal vertrekken zijn we bijna de laatste en de rest van de trip zien we bijna niemand meer. Het waterniveau in de riviertjes is al weer lager, dus het oversteken is een stuk makkelijker dan gister en moe, maar voldaan, komen we ’s middags weer bij de kamper aan.
De volgende dag besluit ik toch nog even naar DOC te gaan om te melden dat de informatie die ze ons vooraf gegeven had niet helemaal (lees: helemaal niet) klopte: als ze nooit reacties krijgen kunnen ze het ook niet verbeteren denk ik dan maar weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
