We(s)tkust

10 dagen met laten we zeggen wat wisselend weer (hoofdzakelijk variërend tussen buien, regen en stortregen). Gelukkig hebben we van het jaar ook een extra dag. En ook die is volledig verrot geregend. Maar we mogen niet klagen: we zitten droog in onze kamper en we kunnen ons redelijk vermaken en bewegen. Dit in tegenstelling tot 2 fietsers die we, toen we aankwamen op ons plekje, een piepklein tentje op zagen zetten en daar 2 dagen later toen wij weer wegreden, nog steeds inzaten. Veel gelezen dus: komen we daar tenminste ook eens aan toe. Onder andere een boek gelezen over een ontdekkingsreiziger die begin vorige eeuw op zoek ging naar de zuidpool (ja hoor: daar hebben we hem weer), maar er nooit is aangekomen. Schip vergaan, maanden letterlijk op een ijsschots geleefd, maar na een kleine 2 jaar toch weer in de bewoonde wereld aangekomen zonder dat er ook maar iemand van de expeditie is overleden. Dit in tegenstelling tot het 2e boek: een ooggetuige verslag over het beklimmen van de Mt Everest (tsja je weet maar nooit: vanuit Noorwegen de Arctic cirkel overgeweest, vanuit Nieuw Zeeland de Antarctic cirkel en naar Antarctica geweest, dus wie weet wat een toekomstige posting Azie met zich mee gaat brengen.......) waar op één dag in 1996, 9 bergbeklimmers van 4 verschillende expedities tegelijk zijn omgekomen. Beide verhalen stromen over van de ontberingen en de tegenslagen, maar goede leiding (en zo nu en dan een beetje geluk) voorkomen in het zuidpoolverhaal de tragedie die foutieve beslissingen op de Everest niet weten te voorkomen.

Tussen de regen door ook nog wel het een en ander weten te doen: Vlak bij de Franz Jozef gletsjer een berg van 1300m opgeklommen. Een pad wat zigzaggend omhoog ging en toen we boven de boomgrens kwamen konden we op de ‘zig’ de gletsjer en het begin van de gletsjerrivier zien en op de ‘zag’ zagen we de gletsjerrivier in de zee uitkomen. Een heel variërend uitzicht toen we bovenop Alex Knob stonden en omdat we 360graden om ons heen konden kijken heel indrukwekkend was. Gelukkig hebben we het weerpatroon aardig door: onbewolkt begin van de dag, maar later op de dag trekt het dicht. Vroeg gestart dus en binnen een half uur na aankomst op de top zaten veel van de bergen dus in wolken. Wel jammer voor al die mensen die nog na ons omhoog kwamen.

Om de beenspieren wat rust te geven een paar dagen later op de nabije lagune Okarito een kanotocht gemaakt: ’s Ochtends tegen hoogtij uit zodat we met de stroming mee de lagune in konden en ’s middags na hoogtij weer terug en ook toen stond de stroming weer de goede kant op om ons netjes thuis te brengen. Toen het wad weer een beetje vrij kwam, kwamen er ook weer wat meer vogelleven: de grote witte reigers en de lepelaars blijven een statige indruk geven. In tegenstelling tot de hutjes langs de whitebaitrivieren (whitebait zijn jonge kleine visjes, die 2 maanden per jaar gevangen kunnen/mogen worden en in NZ een delicatesse zijn) die minder statig zijn met hun bij elkaar geraapte materiaal om een onderkomen te maken en een pier om vanaf te vissen.
Voor de verandering ook een fietstocht gemaakt: de fietsen hadden al weer een hele poos werkeloos achterin gestaan. Het idee was om een waterkanaal te volgen, vroeger gemaakt voor watertoevoer bij het gouddelven, maar toen er geen goud meer gevonden werd, is het omgetoverd naar een kanaal voor winning van witte energie. In mijn ogen had dat dus een redelijk ‘vlak’ fietspad moeten zijn, ware het niet dat het water op aquaducten over valleien geleid werd en wij, met de fiets op de schouders, ettelijke trapjes af en weer op konden.......”bugger” zoals die Nieuw Zeelanders dat zo mooi zeggen. Ook nog een paar kortere wandelingen weten te maken, die de indruk weergegeven door de westkust toeristenbrochures, volledig bevestigen: ruige kusten, harde wind, onstuimige branding, idyllische lagunes, bruisende rivieren en mooie kampeerplekjes. Waar de brochures overigens niets over vertellen is de regen en, als de regen er eventjes niet is, de ziljoenen zandvliegen.....