(Nog steeds) Westkust

We laten ons niet verdrijven door de zandvliegen en blijven de Westkust verder afstropen. We komen eindelijk in Westport aan waar de post weer op ons ligt te wachten. Daar worden we dus niet vrolijker van: eigenlijk bijna alleen maar rekeningen en de NLse belastingpapieren. Maar in ook Westport ontmoeten we John en Linda uit New Plymouth die vakantie vieren op het Zuid Eiland en we spenderen een paar dagen samen met hen: heel gezellig om weer eens vrienden te zien. Onderweg ontmoeten we veel mensen, maar het zijn alleen vluchtige kontakten: het is toch heel anders als je weer eens vrienden spreekt.

Verder zullen deze weken ons voornamelijk bij blijven door de dieren en de historie van dit (mijnwerkers)gebied. Op één of andere manier zijn het vooral de beesten die ons opvallen: ineens komen we wel erg veel Weka’s tegen: een vleugelloze vogel die, zo nieuwschierig als hij is, je altijd wel even komt uitsnuffelen. Eén komt zelfs binnenin de kamper kijken! Manita weet op één van de weer vele wandelingen een Fernbird te vinden: meestal hoor je ze alleen want ze zijn te schuw om zich te laten zien. Manita’s vrees bleek ongegrond, want gelukkig lieten de possums, die normaal gesproken niet zo schuw zijn en op het eten afkomen, ons met rust tijdens een nachtje op een matje in de openlucht, dat ondanks het feit dat ze ’s avonds wel met hun rode oogjes zaten te gluren toen wij rond het kampvuur zaten.
En dan natuurlijk ons muisje. Hoe we het voor elkaar hebben gekregen weet ik nog niet, maar we hadden ’s nachts een muis in de garage. Als je dan weet dat wij boven de garage slapen en hij lekker de plastic zakjes met etenswaar aan het openreten was, dan snap je wel dat dat de nachtrust enigszins verstoorde... Muizen in ons huis in New Plymouth zijn we zo langzamerhand wel gewend, maar om nou een muis in je ‘huis op wielen’ te hebben, is toch wel weer wat anders. Na 2 dagen de garagedeur open te laten staan (en al het etenswaar weg te halen) was hij net zo plotsklaps verdwenen als dat hij gekomen was. En nou maar hopen dat hij niet ergens ligt en als we van de winter gaan stoken, de lucht de hele kamper vergeeft...... De beestjes in New Plymouth vroegen ook ons aandacht maar helaas wel op een trieste manier: we kregen een belletje van Monique dat 2 van de 3 geitjes ineens overleden zijn. We zullen er wel nooit achterkomen wat er precies gebeurd is, maar het lijkt logisch dat ze iets verkeerd gegeten hebben (gekregen?) ofdat het feit dat ze wormen hadden te aat onderkent en behandeld is. Het zal wel raar thuiskomen worden met nu ineens nog maar één geit in de wei.

Het noordwesten van het Zuid Eiland staat vooral bekend om het mijnen. Vroeger vooral goud, maar tegenwoordig nog steeds kool (hoe bedoel je: NZ is milieuvriendelijk... ze stoken het niet allemaal zelf hoor: veel ervan wordt uitgevoerd naar 3e wereld landen zoals China!). We zijn op een gegeven moment naar een ‘spookdorpje’ toegereden hoog in de bergen waar vroeger een goudmijn was. Toen in de 1951 een mijnschacht instortte, is de hele mijn gesloten en binnen een jaar was het dorpje volledig verlaten. Tegenwoordig moet alles in de staat terug gebracht worden zoals het was voordat de industrie er kwam, maar vroeger niet: een bedrijf sloot zijn deuren, liep weg en liet alle troep achter zoals het was. Veel materialen werden door ‘strandjutters’ meegenomen en voor de rest deed de natuur zijn werk. Behalve een paar huizen, de straten en wat restanten van de machines van de mijn is er weinig meer te zien. Op sommige plekken stonden foto’s hoe het dorpje er 50jaar geleden op die plek uitzag en als je dan het verschil ziet met hoe het er nu uitziet valt het helemaal niet tegen hoe snel de natuur zich kan herstellen. Het trieste is eigenlijk wel dat, doordat het bedrijf zo onbekommerd is weggelopen, ze tegenwoordig een toeristenattractie rijker zijn .... en nou maar wachten totdat het bedrijf zijn gedeelte van de winst hiervan komt opeisen!!
We zijn 2 dagen daar gebleven: door er wat langer te zijn, kreeg je goed de mogelijkheid om ‘het verleden’ op je in te laten werken. Wat ze in het begin van de 20e eeuw hebben weten te doen in dat onherbergzame stukje land is werkelijk ongelofelijk. De diepste mijnschacht was ruim 800m en vandaar uit een heel doolhof aan mijngangen om het erts met goud omhoog te brengen – wat moet dat een ongelofelijk zwaar werk geweest zijn. Klaarblijkelijk niet zwaar genoeg want er was ook nog tijd voor andere zaken: in een klein straatje met 5 families leefden niet minder dan 54 kinderen.....tenzij natuurlijk één van de ‘notabelen’ van het dorp de ronde ging als alle andere mannen op 800m diepte zaten!! Ze hadden er een hele gemeenschap gevestigd met alles erop en eraan en sommige mensen kwamen nooit verder dan ‘het dorp’. De wegen werden gemaakt van de restproducten uit de mijn en zoals het gerucht de ronde deed: het goud kon hier letterlijk op straat gevonden worden! De houtzagerij stond naast de ingang van de mijn, want er was heel veel hout nodig om de gangen te onderstutten. Het gevolg was dus wel dat er in het dorp (en ver daarbuiten) geen boom meer te bekennen was en dat alles voor 2kg goud per dag. Buiten goudmijnen is er in dit gebied ook veel goud uit de rivieren gehaald: hele rivierbeddingen zijn overhoop gehaald op zoek naar dit metaal. Tegenwoordig kom je dus nog steeds hobbyisten tegen die met een pannetje wat goud proberen te vinden: leuk als hobby, maar rijk zal je er niet van worden.

Behalve goud, word er ook veel kool uit dit gebied gehaald. Nu nog steeds: de treinen rijden nog af en aan, maar tegenwoordig is het transport allemaal wat makkelijker. Wij zijn terug in het verleden gestapt en naar Charming Creek geweest: een diepe kloof die ze in het verleden hadden gebuikt om een treinspoor aan te leggen naar een hoger gelegen plateau toe. Zo konden ze de kolen van de mijn op het plateau naar de kust vervoeren om vandaar uit met de boot naar de plaats van bestemming te brengen. Ik heb geen idee hoe ze dat spoor ooit tegen die kloofwand aan hebben weten te plakken: zelfs in tegenwoordige tijd met alle machines en hulpmiddelen zou dat nog een hele toer zijn, maar zij hebben dat gewoon met een pikhouweeltje, wat dynamiet en paar paardenkarren weten te volbrengen. Het spoor wordt allang niet meer gebruikt door treinen, maar tegenwoordig is het omgetoverd in een wandelpad waar wij gretig gebruik van hebben gemaakt. Een paar kilometer verderop op de Denniston incline hadden ze een ‘spoorweg’ aangelegd tegen een helling op van zo’n 40 (stijgingspercentage van bijna 85%): toen die eenmaal klaar was werd hij als ‘grootste engineering project op het zuidelijkhalfrond’ geopend. Als je nu dus allemaal ziet wat ze toen hebben moeten doen om hun loon te verdienen, dan realiseer je je pas wat een gemakkelijk leventje wij hebben: zeker als je een baas hebt die genoeg betaald zodat je op je 50e met pensioen kan..... nou nog een oplossing voor de zandvliegen vinden en het is helemaal perfekt!!

Uiteraard hebben we weer veel gewandeld, 12 van de afgelopen 18 dagen hebben we de stappers aangetrokken. Voornamelijk dagwandelingen: kustwandeling over de klippen, of juist langs de rotsige kust bij laagtij, die toch wel zo glibberig bleek te zijn dat de camera bijna kopje onderging door een glijpartij: snel terug naar de kamper om hem te drogen en de volgende dag (bij nog lager tij) nog een keer geprobeerd. In dit kalksteen gebied, tunnels en grotten bezocht en zelfs tijdens een 2-daagse tocht (de Inland Pack Track) zonder tent geslapen in een grot de ‘Ballroom’ genaamd. De dag erna via een omweg door een hele smalle kloof terug naar de kamper. Door die kloof liep een rivier en de beschrijving zei dus niet meer dan ‘volg de rivier’, dus het was grotendeels door het water waden. De rimpels waren na een dag of drie weer redelijk uit mijn voeten verdwenen!! Na afloop van een van de tochten een illegaal biertje gedronken in de kroeg die op paaszondag eigenlijk gesloten had moeten zijn – maar gelukkig heeft het Westkust volk maling aan sluitingstijden en vindt altijd een manier om toch een biertje te tappen.

Heb de laatste tijd ook wel een ‘beetje’ tijd besteed om al onze wandelingen, fietstochten etc etc op digitale kaart te zetten en zo te zien hebben we het Zuid Eiland zo langzamerhand aardig weten te bereizen. Het is duidelijk: het wordt tijd voor wat anders.