Kijken naar......
Door: Manita
Blijf op de hoogte en volg André & Manita
05 Februari 2008 | Nieuw Zeeland, Wellington
Na het vele internetten/chatten/bellen met familie en vrienden met af en toe benen strekken, eindelijk (!) de kerstpost opgehaald te hebben, de hele kamper op zijn kop gekeerd te hebben op zoek naar mijn sleutels (die dus gewoon in mijn tas zaten), vertrekken we weer naar een gebied waar het telefoonontvangst waarschijnlijk wederom slecht zal zijn; langs de oostkust omhoog via de Catlins.
De kust en het wildleven is wat mensen naar deze kust trekt, maar het is veel boerenland. Veel schapen dicht langs de weg, soms al dicht bijeen gepakt bij de schuren, wachtend op het schapenscheerderteam of het slachthuis. Helaas hadden we te laat door toen we bij een boer wegreden, op wiens erf we de nacht door hadden gebracht, dat ook zijn schapen die ochtend verzameld waren, anders was ik nog wel een nacht gebleven. Ze konden vast een helpende hand gebruiken bij het scheren...... We zijn bij deze boer een jaar geleden met Loes gestopt om bij het scheren te kijken, maar de schapenscheerders zagen dit als mogelijkheid tot extra verdienste; tientje per persoon om te kijken......... wij dachten van niet en zijn toen dus ook doorgereden!
De wolboeren klagen hier steen en been over prijzen en veel boerderijen worden op het moment omgezet naar melkproductie: grote investering want bijna allemaal kiezen ze voor grote volledig geautomatiseerde roterende melkmachines. Meer friese koeien op het land hier in de toekomst. Wij moesten nu al onderweg stoppen voor een boer die op zijn quad de koeien naar een ander veld drijft.
Quads komen we onder het kampervolk ook regelmatig tegen; lui met een aanhanger achter hun kamper waar een quad en/of een boot opstaat om de buurt te verkennen of te vissen. Zij zijn zo gewoon van het land te leven; vissen, paua (abalone), mosselen en kokkels rapen en natuurlijk jagen, zo anders dan wij.....
Wij houden het bij “kijken naar” het land, zittend met een boek in de hand. André zat me te pesten en mij af te leiden van mijn boek deze week bij Weirs Beach, dus ik zei; ‘maak je eens nuttig en zoek die lepelaars op die hier in de buurt moeten zitten.’ Die taak had hij snel volbracht: ze zaten pal voor onze neus! Zijn neus verbranden, ook die taak wordt ook keer op keer volbracht.
Of we “kijken naar .....” al wandelend.
Gewapend met zonnebrillen en petten (woensdag) tegen het gat in de ozon en regenjas als windbreker tegen de ijzige Antarctica winden, maken we de meest zuidelijke strandwandeling bij Waipapa vuurtoren naar Slope point. 10km lang waaien we uit, ploegen we tegen de wind in over dit ruige strand en de enige die we tegenkomen zijn een stel zeeleeuwen. Ook terug (bugger: weer 10km..) hebben dit strand voor onszelf, totdat we terugkeren bij het parkeerterrein bij de vuurtoren; de kamper is omgeven door schapen. En een verdwaalde toerist.
In korte broek op een zonnige dag (donderdag), verkennen we het wad bij Weirs Beach, waar we kamp op hebben geslagen.
Met paraplu en regenjassen aan maken we een boswandeling (vrijdag), even wat beweging na gister het meeste van de dag helemaal in mijn boek verzonken te zijn geweest. Een paar km verder bij Curio Bay/Porpoise Bay gaan we op de uitkijk voor Hector dolfijnen. Dit is in de afgelopen 7jaar de derde keer dat we hier staan, maar wat ze zeggen over scheepsrecht is waar! Een pod dolfijnen was in de baai, heel dicht bij het strand. Als we in zee waren gaan zwemmen waren ze misschien wel uit nieuwsgierigheid naar ons toegekomen, zoals ze daar wel vaker doen. Maar wij blijven op het droge. Hoewel het nog steeds regent! Dat laatste speciaal voor Petra (Mathlener)! De zee met de regen was gelukkig vrij vlak, dus de dolfijnen waren goed te zien. Veel is er van die mooie beesten niet te zien boven water, totdat een paar besloten voor ons te ‘flippen’! We blijven niet eens om hier naar de pinguïns te kijken vanavond! Daar schaam ik me bijna voor. Zijn we teveel verwend na Antarctica? Maar we weten dat we nog meerdere ‘landingplekken’ gaan tegenkomen, die we waarschijnlijk NIET over zullen slaan. Een wadwandeling aan het eind van de dag ‘levert’ weer een zeeleeuw en een lepelaar op.
De Tautuku boardwalk (zaterdag) op zoek naar de fernbird, gevolgd door een rondje Lake Wilkie waar de rata jammer genoeg al is uitgebloeid. Mooi om het verloop te zien bij Papatowai waar het water door het land geclaimd wordt en in een paar 100m van water, via moeras en ‘jong bos’ verandert in een volledig volgroeid bos. Door landerijen naar Kings Rock met de rotsformaties voor de kust: bij laagtij lijken die poeltjes wel tuintjes; schelp en kelp was duidelijk het thema van de wandeling.
Na drie korte wandelingen op een dag gister, wordt het tiet voor iets langers. Met zes mensen worden we naar begin Catlins River track gebracht om 5 uur te lopen in Catlins regenwoud tussen de zilverbeuken, lancewood en varens. Een hele rustgevende wandeling, de rivier volgend, een wandeling die we gelukkig aan het mooiste eind begonnen zijn. Degene die alleen maar het makkelijkst toegankelijke stuk lopen missen een hoop!
Van al die watervallen die hier aangekondigd staan langs de Catlins route, lopen we er (maandag) toch naar eentje, ook al is Loes er niet bij. Bij Purakaunui waterval blijkt de regen van afgelopen nacht niet veel zoden aan de dijk gezet te hebben. In Owaka huishoudelijke taken doen, museumpje pikken (net zo’n museum/toeristeninfo en bibliotheek combinatie als bij ons in New Plymouth) en internetten/smssen want we hebben eindelijk weer telefoonreceptie. Dan gauw weer kijken naar..... pinguïns. Er waren een stuk of wat geeloog pinguïns bij Roaring Bay (Nugget Point); aanspoelend, het strand op waggelend en langzaam de heuvel op klimmend. We kregen er weer geen genoeg van! Direct lid geworden van de Yellow Penguin Trust; deze beestjes moeten blijven bestaan!
We slapen heerlijk tussen al dat kijken door. Op vaak mooie overnachtingsplekjes, maar in ieder geval iedere keer hééél verschillend.....
Op een parkeerterrein midden in de stad bij een club in Invercargill (zondag), aan een enorme vijver in een privé tuin bij de Lignite stop (maandag), op de klippen met een overzicht naar beide kanten van de baai in Fortrose (dinsdag), bij een boer met gebruik van zijn mooie tuin (woensdag), aan een wad bij Weirs Beach (donderdag), aan de mooie zandbaai Tautuku helaas zonder zee-uitzicht (vrijdag), op Woodstock camping (zaterdag) waar twee weken geleden een muziekfestival was (nu een hele rustige plek aan een kabbelend riviertje, te rustig om draaiende te houden zou je denken: 3 kampeerders & 2 verhuurde cabines), op Tawanui natuurkamping waar we niemand anders zien (zondag) en die we eerst niet konden vinden (op de kaart aaneengesloten wegen met een rivier ertussen, maar de brug was niet langer geschikt voor auto’s dus moesten we helemaal omrijden) en daarna slapen we weer bij een boeren POP (park over property op maandag) met veel uitzicht over het heuvelachtige landerijengebied.
Meestal is dit ook ononderbroken slaap. Maar één ochtend waren we ‘s nachts om 4uur wakker om, bij het horen van de eerste regendruppels, de kamper te verzetten. We stonden namelijk op een waanzinnig plekje met uitzicht op het wad, maar wat bij nat weer wel problemen kon veroorzaken. Ons plan om voor het slapen gaan de kamper met de voorwielen op het grind te zetten, hadden we totaal vergeten, dus nu was de keuze; of de andere drie kampers misschien wakker schrikken door het starten van onze motor midden in de nacht of ze laten slapen en ze de de volgende ochtend vragen ons te helpen eruit trekken: we hebben het eerste maar gekozen. De buren waren de volgende dag nog aanspreekbaar; kwamen zelfgevangen verse bot brengen. Buiten de natuur, maken de mensen die je tegenkomt op de slaapplaatsen of het feit dat je sommige plekjes voor je zelf alleen hebt, de lokaties al bijzonder op zich.
De kust en het wildleven is wat mensen naar deze kust trekt, maar het is veel boerenland. Veel schapen dicht langs de weg, soms al dicht bijeen gepakt bij de schuren, wachtend op het schapenscheerderteam of het slachthuis. Helaas hadden we te laat door toen we bij een boer wegreden, op wiens erf we de nacht door hadden gebracht, dat ook zijn schapen die ochtend verzameld waren, anders was ik nog wel een nacht gebleven. Ze konden vast een helpende hand gebruiken bij het scheren...... We zijn bij deze boer een jaar geleden met Loes gestopt om bij het scheren te kijken, maar de schapenscheerders zagen dit als mogelijkheid tot extra verdienste; tientje per persoon om te kijken......... wij dachten van niet en zijn toen dus ook doorgereden!
De wolboeren klagen hier steen en been over prijzen en veel boerderijen worden op het moment omgezet naar melkproductie: grote investering want bijna allemaal kiezen ze voor grote volledig geautomatiseerde roterende melkmachines. Meer friese koeien op het land hier in de toekomst. Wij moesten nu al onderweg stoppen voor een boer die op zijn quad de koeien naar een ander veld drijft.
Quads komen we onder het kampervolk ook regelmatig tegen; lui met een aanhanger achter hun kamper waar een quad en/of een boot opstaat om de buurt te verkennen of te vissen. Zij zijn zo gewoon van het land te leven; vissen, paua (abalone), mosselen en kokkels rapen en natuurlijk jagen, zo anders dan wij.....
Wij houden het bij “kijken naar” het land, zittend met een boek in de hand. André zat me te pesten en mij af te leiden van mijn boek deze week bij Weirs Beach, dus ik zei; ‘maak je eens nuttig en zoek die lepelaars op die hier in de buurt moeten zitten.’ Die taak had hij snel volbracht: ze zaten pal voor onze neus! Zijn neus verbranden, ook die taak wordt ook keer op keer volbracht.
Of we “kijken naar .....” al wandelend.
Gewapend met zonnebrillen en petten (woensdag) tegen het gat in de ozon en regenjas als windbreker tegen de ijzige Antarctica winden, maken we de meest zuidelijke strandwandeling bij Waipapa vuurtoren naar Slope point. 10km lang waaien we uit, ploegen we tegen de wind in over dit ruige strand en de enige die we tegenkomen zijn een stel zeeleeuwen. Ook terug (bugger: weer 10km..) hebben dit strand voor onszelf, totdat we terugkeren bij het parkeerterrein bij de vuurtoren; de kamper is omgeven door schapen. En een verdwaalde toerist.
In korte broek op een zonnige dag (donderdag), verkennen we het wad bij Weirs Beach, waar we kamp op hebben geslagen.
Met paraplu en regenjassen aan maken we een boswandeling (vrijdag), even wat beweging na gister het meeste van de dag helemaal in mijn boek verzonken te zijn geweest. Een paar km verder bij Curio Bay/Porpoise Bay gaan we op de uitkijk voor Hector dolfijnen. Dit is in de afgelopen 7jaar de derde keer dat we hier staan, maar wat ze zeggen over scheepsrecht is waar! Een pod dolfijnen was in de baai, heel dicht bij het strand. Als we in zee waren gaan zwemmen waren ze misschien wel uit nieuwsgierigheid naar ons toegekomen, zoals ze daar wel vaker doen. Maar wij blijven op het droge. Hoewel het nog steeds regent! Dat laatste speciaal voor Petra (Mathlener)! De zee met de regen was gelukkig vrij vlak, dus de dolfijnen waren goed te zien. Veel is er van die mooie beesten niet te zien boven water, totdat een paar besloten voor ons te ‘flippen’! We blijven niet eens om hier naar de pinguïns te kijken vanavond! Daar schaam ik me bijna voor. Zijn we teveel verwend na Antarctica? Maar we weten dat we nog meerdere ‘landingplekken’ gaan tegenkomen, die we waarschijnlijk NIET over zullen slaan. Een wadwandeling aan het eind van de dag ‘levert’ weer een zeeleeuw en een lepelaar op.
De Tautuku boardwalk (zaterdag) op zoek naar de fernbird, gevolgd door een rondje Lake Wilkie waar de rata jammer genoeg al is uitgebloeid. Mooi om het verloop te zien bij Papatowai waar het water door het land geclaimd wordt en in een paar 100m van water, via moeras en ‘jong bos’ verandert in een volledig volgroeid bos. Door landerijen naar Kings Rock met de rotsformaties voor de kust: bij laagtij lijken die poeltjes wel tuintjes; schelp en kelp was duidelijk het thema van de wandeling.
Na drie korte wandelingen op een dag gister, wordt het tiet voor iets langers. Met zes mensen worden we naar begin Catlins River track gebracht om 5 uur te lopen in Catlins regenwoud tussen de zilverbeuken, lancewood en varens. Een hele rustgevende wandeling, de rivier volgend, een wandeling die we gelukkig aan het mooiste eind begonnen zijn. Degene die alleen maar het makkelijkst toegankelijke stuk lopen missen een hoop!
Van al die watervallen die hier aangekondigd staan langs de Catlins route, lopen we er (maandag) toch naar eentje, ook al is Loes er niet bij. Bij Purakaunui waterval blijkt de regen van afgelopen nacht niet veel zoden aan de dijk gezet te hebben. In Owaka huishoudelijke taken doen, museumpje pikken (net zo’n museum/toeristeninfo en bibliotheek combinatie als bij ons in New Plymouth) en internetten/smssen want we hebben eindelijk weer telefoonreceptie. Dan gauw weer kijken naar..... pinguïns. Er waren een stuk of wat geeloog pinguïns bij Roaring Bay (Nugget Point); aanspoelend, het strand op waggelend en langzaam de heuvel op klimmend. We kregen er weer geen genoeg van! Direct lid geworden van de Yellow Penguin Trust; deze beestjes moeten blijven bestaan!
We slapen heerlijk tussen al dat kijken door. Op vaak mooie overnachtingsplekjes, maar in ieder geval iedere keer hééél verschillend.....
Op een parkeerterrein midden in de stad bij een club in Invercargill (zondag), aan een enorme vijver in een privé tuin bij de Lignite stop (maandag), op de klippen met een overzicht naar beide kanten van de baai in Fortrose (dinsdag), bij een boer met gebruik van zijn mooie tuin (woensdag), aan een wad bij Weirs Beach (donderdag), aan de mooie zandbaai Tautuku helaas zonder zee-uitzicht (vrijdag), op Woodstock camping (zaterdag) waar twee weken geleden een muziekfestival was (nu een hele rustige plek aan een kabbelend riviertje, te rustig om draaiende te houden zou je denken: 3 kampeerders & 2 verhuurde cabines), op Tawanui natuurkamping waar we niemand anders zien (zondag) en die we eerst niet konden vinden (op de kaart aaneengesloten wegen met een rivier ertussen, maar de brug was niet langer geschikt voor auto’s dus moesten we helemaal omrijden) en daarna slapen we weer bij een boeren POP (park over property op maandag) met veel uitzicht over het heuvelachtige landerijengebied.
Meestal is dit ook ononderbroken slaap. Maar één ochtend waren we ‘s nachts om 4uur wakker om, bij het horen van de eerste regendruppels, de kamper te verzetten. We stonden namelijk op een waanzinnig plekje met uitzicht op het wad, maar wat bij nat weer wel problemen kon veroorzaken. Ons plan om voor het slapen gaan de kamper met de voorwielen op het grind te zetten, hadden we totaal vergeten, dus nu was de keuze; of de andere drie kampers misschien wakker schrikken door het starten van onze motor midden in de nacht of ze laten slapen en ze de de volgende ochtend vragen ons te helpen eruit trekken: we hebben het eerste maar gekozen. De buren waren de volgende dag nog aanspreekbaar; kwamen zelfgevangen verse bot brengen. Buiten de natuur, maken de mensen die je tegenkomt op de slaapplaatsen of het feit dat je sommige plekjes voor je zelf alleen hebt, de lokaties al bijzonder op zich.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
