Loopschoenen aan

Op donderdag direct terug naar Te Anau is niet gelukt; het was te mooi weer om achter het stuur te stappen. Dus het fietsstuur en alles wat er aan vast zat uit onze garage onder ons bed vandaan gehaald (geheel duidelijk nietwaar?) en 35km langs Wakatipu meer gefietst in Queenstown; heerlijk! Halverwege waren we pakweg 500m bij de kamper vandaan en konden we hem zien staan, maar helaas was dat 500m over water en zat er niets anders op dan het hele eind weer terug te fietsen... ’s Avonds moesten we er toch aan geloven en dit gebied achter ons laten (in oktober hadden we nog gezegd; zouden we hier ooit nog terugkomen, en nu denken we weer hetzelfde..... je weet maar nooit!).

De volgende dag in Te Anau alles regelen voor de Hollyford wandeling (huttickets, intentieformulier voor de trip voor het geval dat er iets gebeurd, terugvlucht, droogvoer en andere inkopen, smsje naar huis dat we zeker een week onbereikbaar zijn) voordat we richting Milford rijden met het idee vlak bij het begin van het pad te overnachten. We nemen twee lifters mee, die we op een strategische plek afzetten voor een vervolglift, omdat wij een zijweg opduiken naar onze slaapplaats. We maken dat de belofte dat we, na een tussen door wandelingetje van 3 uur naar het Marian Meer, even zullen kijken of ze er nog staan en, als dat zo is, ze meenemen naar onze camping. Hoe dankbaar waren zij toen we met zijn vieren om halfnegen ’s avonds bij Gunns Camp aankwamen! Rugzakken pakken en nog even in onze eigen bedje..........

De kamper staat hier veilig voor de komende vijf dagen dat we het Hollyford pad afleggen en de beheerder brengt ons de laatste 8km naar het begin van het pad; prima deal! Een 56km wandeling door de vallei naar de kust over een historisch koeienpad. In het begin hebben we vanuit het bos uitzichten over de imposante bergen rond ons, maar verder op de wandeling wordt het bos dichter met hangende mossen en voldoende varens en andere lage gewassen. Terwijl we de Hollyford rivier volgen worden de bergen steeds lager naar de kust toe. Sommige stukken waden we door de stroompjes / rivieren, maar bij de lastige stukken zijn er bruggen van staaldraad. De eerste is wat onwennig: 3 kabels, één om over naar de overkant te lopen en twee op borsthoogte voor je handen, maar we krijgen snel de smaak te pakken, en het levert extra uitzichten op. Twee meren breken de tocht en we spenderen zelfs een keer 4 uur op het McKerrow strand, voordat we onze dagtocht voorzetten. Daar moesten we wel eerst een rivier voor oversteken. Bij de eerste poging, aan de monding van de rivier waar hij in een meer stroomt, zag het er goed uit, maar toen André tot aan zijn middel in het water stond en het nog dieper werd is hij toch maar terug gekomen. Een stukje terug nog maar eens proberen en inderdaad daar hoefde je maar tot aan je knieën door het water. Eerst was het de bedoeling om op McKerrrow eiland te gaan slapen, maar omdat er regen voorspeld was hebben we dat maar niet gedaan: met het steigende rivierwater zou het wel eens onmogelijk kunnen worden om terug te komen: we zouden de eerste niet zijn die een dag / paar dagen op McKerrow eiland vast komen te zitten. Na deze lange ‘lunchpauze’ aan het eind van de middag terug door de rivier en weer op weg. Het pad langs het tweede meer wordt Demon Trail genoemd, maar ondanks het stijgen en dalen over de soms slipperige rotsen, deed het zijn naam geen eer aan (waarschijnlijk dankzij het droge weer tot nu toe). Duidelijk is dat het pad een grote waterstroom wordt na een flinke regenbui. Die enige ‘bui’ van de hele tocht komt diezelfde avond nog en stopt niet tot de volgende middag 12 uur. Wij stellen de start van onze wandeling uit, dat gaat gemakkelijk nu het lang licht is en de laatste dag een gemakkelijke tocht. Het is fantastisch bij de oceaan uit te komen na vier dagen bos!
We hadden een extra nacht ingebouwd, voor het geval het zwaar lopen was (enkelproblemen) en we tussendoor nog een hut zouden pikken of we vast zouden zitten door gezwollen rivieren. We konden het niet riskeren dat het vliegtuigje ons op zou komen halen en wij er nog niet waren..... Maar nu alles zo soepel verlopen is spenderen wij twee nachten in Martins Bay, dus we hebben tijd genoeg om van deze plek te genieten. Heerlijk van de westkust is dat je de zon in de zee ziet zakken voordat wij ons terug trekken in de 12persoons hut. Een bezetting van 7 is het meeste wat we gehad hebben over 5 nachten, één avond hadden we een hut zelfs voor onszelf. De hutten waren in zeer goed staat, gerenoveerd of wat nieuwer en goed opgezet tegen ongedierte. Muizen buitenhouden is een ding, maar zandvliegen is bijna onmogelijk. Er zitten wel horren voor de ramen, maar toch.... Gelukkig zijn dat niet de enige beesten die we zien. Al vanaf het begin van de wandeling waren we vergezeld door libelles en kwikstaarten en de krekels draaiden volle toeren! Achteraf bleek dat laatste een voordeel, want een stel herten dat op het pad stond, hoorden ons daardoor niet komen! De zeehondenkolonie aan de kust was een genot om naar te kijken met de pups die er rond dartelden. En ze schenen het niet erg te vinden, dat wij later net als zij een tukkie lagen te doen op de grote rotsblokken. Een dag niet lopen wordt dus zo doorgebracht! Het broedseizoen van ‘de vogels die vissen willen zijn’ (kuifpinguïns in dit geval) was al over, en er was er helaas geen ééntje achtergebleven... Aan de overkant van de rivieruitlaat was een zandspit waar wel vogelleven zat. Het is alleen mogelijk met een boot over te steken, maar de volgende dag hebben we vanuit de lucht het goed kunnen bekijken. In plaats van weer 4 dagen terug te lopen, hadden we een vierzitter vliegtuigje geboekt om ons terug te brengen. Een uur lopen naar de vliegstrook, en een kwartier terug vliegen op max 500m hoogte over het terrein waar we gelopen hebben. Een kwartier maar! Van ons had het langer mogen duren; leuk de herkenning en de nieuwe vergezichten. Wat een afsluiting van een geslaagde wandeltocht!

Die donderdag blijven we blijven op dezelfde camping (douchen, de was doen en bij kletsen met wat bekende wandelaars) en de volgende dag gaan de loopschoenen weer aan. Gertrude bergzadel ligt te lonken in de zon; een rondtocht van 4-5 uur en zo’n 700m klimmen. Wat een uitzicht voor redelijk weinig moeite; de Milford vallei in helemaal tot aan het fjord en omgeven door hoge pieken en steile wanden. Wow! We nemen dan ook de tijd om het vanaf allerlei plekken te bekijken en te genieten. Nu we Milford eens van de andere kant gezien hebben, besluiten we vandaag ook de traditionele maar spectaculaire route nog een keer te rijden, maar dit keer na zes uur. De Holmer tunnel heeft de stoplichten al uitgezet die het gedurende de dag één richtingsverkeer maken, dus het is wat krap in een grote kamper met tegenliggers. Bij Milford aangekomen zijn bijna alle toeristen verdwenen en de nachtboten vertrokken; de haven midden in deze prachtige natuur is de rust zelve. Overnachten hier, en het fjord aan het eind van de dag te zien en de zon weer op te zien komen, heeft toch iets speciaals. Maar zodra de zon onder is gaan we terug en overnachten bij Pops view.
’s Ochtends zien we pas het uitzicht wat Pop te bieden heeft; een terugblik op Hollyford vallei en ondeugende kea’s (bergpapagaaien) die het op de rubbers van je auto hebben voorzien. Bij Gunns meer strekken we de benen in een bos, vinden parkieten en een robin vindt ons, voordat we relaxen tussen de lupines en het andere onkruid, en genieten van de zon. Het is moeilijk opstaan, maar we moeten vandaag terug naar Te Anau om ons af te melden, om te zorgen dat DOC ons niet als vermist opgeeft bij de politie. Of dat mijn moeder dat doet! Want wat blijkt; mijn smsje om te zeggen dat we 5 nachten de Hollyford vallei ingaan, maar met regelen en transport meer zeker een week buiten telefoonbereik zijn is niet aangekomen, dus de stilte van deze kant na het anders regelmatige contact vindt de familie wat vreemd.......