Terug aan de wal

De eerste 10 dagen weer aan vaste wal, is gelogged als zijnde stationair in Invercargill om te internetten, chatten, onze kerstpost te lezen, blog bij te werken, foto’s uit te zoeken en vervolgens een fotopresentatie op DVD te maken, meer lezen over het zuidelijke continent, kortom lang nagenieten van Antarctica voordat we weer nieuwe indrukken op gaan doen. Dit alles zittend aan een grote vijver omringd door honderd eenden (schattige pijltjes, waarvan het aantal met de dag minder werd), overvliegende witte tortelduiven en genietend van het zonnetje. Niet sociaal geweest, dat hadden we een maand lang op de expeditie al gedaan. Behalve dan met oud en nieuw, toen de andere campinggasten ons aan de haren erbij hebben gesleept.

We hebben weinig zomerkleding bij ons omdat we dachten VOOR de zomer langs New Plymouth te gaan om ski’s en skiskleding uit te wisselen voor duik/snorkel en zomerspullen, op weg naar Australië. Nu we nog steeds op het zuidereiland zitten is er andere actie nodig dus; in plaats van te gaan winkelen, stuurt Monique, de huiszitter, een kledingpakket op, samen met de laatste kerstpost, dus welke route we ook uitzetten, we moeten nog een keer Invercargill aandoen voor het postkantoor.

Tijdens de tweede week slaan we proviand in, lossen de ballast, hijsen we de zeilen en zetten we de nieuwe koers. Het plan was om naar de Catlins, langs de kust naar het oosten, te gaan, maar het roer werd omgegooid richting westen. Daar varen we hopelijk wel bij; minder drukte tijdens de schoolvakantie en we hoeven straks minder ver om om ons postpakket op te halen. Helemaal ‘los’ van onze expeditie zijn we duidelijk nog niet!

We stoppen op allerlei plekken langs de Southern Scenic Highway, wat feitelijk maar een klein weggetje is, om de kustlijn te verkennen. In Riverton stationeren we ons die middag bij de kroeg, die ’s avond een heerlijke pizza voor ons maakt en we blijven op zijn parkeerplaats slapen. De volgende dag wandelen door het dorpje, de heuvel op het bos in voor een uitzicht op een landtong over de rustige haven aan de ene kant en een rotsige baai aan de andere kust, waarna we naar afdalen via de landerijen en baaien, om zo na een vier uur durende rondtocht weer in het dorpje te komen, de kamper oppakken en 10km doorrijden naar ons volgende slaapplekje.
Daar blijven we 2 nachten, maar als we de volgende dag heel onbeschut bij Colac Bay aan het strand staan, steekt er een storm op en liggen we die nacht te schudden in de kamper. Ruig maar een schitterend uitzicht. Het moet een surferparadijs zijn, maar er is geen surfer te zien. Zelfs te ruig voor de stoere kiwi? Ook de mossel- en paua (abelone) verzamelaars blijven achterwege. De 2e dag lopen we een heuvel op voor een uitzicht over het hele gebied, maar ondanks dat de wind afgenomen is, waaien we van de top af, en nemen onze pet af voor de bomen langs de kust die weliswaar vervormen door de winden maar zich toch staande houden. ’s Avonds gezellig een aperitiefje halen bij de buren in een omgebouwde bus, die net als wij, ook uit Taranaki komen.

De volgende dag een dagje baai hoppen met de kamper; koffie en strand-opschoon-excersitie in een knusse vissersbaai, lunch met uitzicht op het golvengeweld op de indrukwekkende rotspartijen in Cosy Nook, en een plekje gevonden voor de nacht een baai verder bij Monkey Eiland. We staan dit keer beschut achter rotsen en begroeiing maar uitkijkend over een lang zandstrand; een prima uitgangsplek voor meerdere lange strandwandelingen. Een klein pukkeltje voor de kust is aan te lopen bij laag tij, maar het strand loopt kilometers door langs de klippen. Verbazingwekkend weinig drijfhout of schelpen, maar na anderhalf uur komen we op een ‘edelsteen’ strand, waar allerlei gekleurde stenen aan de rand van het water liggen te glimmen. Er worden soms zelfs saffieren gevonden, maar niet door mij. Al gauw heb ik mijn handen vol, om die later toe voegen aan de andere kilo’s stenen die al in de kamper liggen!

Met de kamper volgen we de kust verder naar het westen, proberen dolfijnen te spotten op een uitzichtpunt, zijn nog te vroeg om de zon onder te zien gaan op de plek waar dat het laatste zichtbaar is in NZ, en volgen de weg landinwaarts naar Hauroko meer (weg van het boerenland en de hooikoorts), voor een biertje (uit eigen koelkast uiteraard) en een slaapplaats (ook zelf meegenomen). Heel pittoresk: bos en bergen omringen het diepste meer van NZ, alleen een pier en een eiland breken het water. Een hele steile wandeling naar een uitstekende rots geeft een overzicht over het hele gebied.
Na dit hoge uitzicht, gaan we ook maar eens een laag uitzicht bekijken; een grottenstelsel waar je zonder gids in kan om alles te verkennen. We zetten onze ‘mijnlampen’ op ons hoofd, kleden ons warm aan en gaan op pad. Sommige stukken zijn kruip door sluip door, en andere keren moet je over een richel lopen om een koud meertje te ontwijken, maar we ontkomen er niet aan om door het koude water te waden aan het eind. Er zijn wat zijgangetjes, maar het is duidelijk aangegeven wat de juiste route is. Tijd dus om goed rond te kijken naar de formaties en de glimwormen. Na een uurtje zien we weer licht aan het eind van de tunnel. Een uurtje verderop maken we een tussenstop bij de Wetlands om nog wat vogels te spotten. Er zijn heel wat verschillende soorten, maar we kunnen voor ons geen nieuwe vinden. En dan op naar Te Anau in de hoop een meerdaagse wandeltocht te regelen, die voor Antarctica in de planning stond, maar waar nooit van gekomen is.

Ook deze keer blijft het weer bij alleen ‘plannen’: als we Te Anau binnen rijden, horen we dat Carl vanuit New Plymouth een bakkie koffie komt halen. Dus de wandeling wordt even uitgesteld en we soppen ons hok van binnen en buiten, zodat we gasten kunnen ontvangen na al die “off the road” wegen zat het stof tot in de verste hoekjes en het was tenslotte een jaar geleden dat hij voor het laatst aan de buitenkant gedaan was: ja, ja ik weet het we zijn geen poetsers. Wij rijden naar Queenstown (zo’n 175km) om hem een stukje tegemoet te komen, want Carl heeft er tegen die tijd al 1300km opzitten. Heel gezellig om even bij te kletsen onder het genot van een drankje en een etentje en een extra bed opgemaakt in de kamper zodat ie kon blijven slapen. Vanochtend hebben we hem weer uitgezwaaid en splitsen onze wegen weer.

In de afgelopen dagen hebben we veel tijd besteed, om onze blog zo te bewerken, dat we van het eerste jaar een album kunnen laten printen. Een hele mooie herinnering aan dit eerste jaar sabbatical en een passende afsluiting van 2007; wat een jaar is geweest van een nieuwe wending, een ander levensritme, van veel samen zijn in onze belevenis met vele nieuwe indrukken maken en in ons verlies van mijn vader en een aantal goede vrienden/kennissen. Desondanks blij dat we gezond zijn en dat we dit allemaal mogen en kunnen doen. 2008 Here we come!