Wildlife centrum van NZ

Vandaag maar een klein stukkie naar Balclutha, het einde van de Catlins en eindelijk het asfalt weer eens op. Na al die onverharde paden heeft de auto (hoofdzakelijk van binnen) wel weer een beurtje nodig. Via de Sinclair wetlands gaan we op weg naar Otago Peninsula, vlakbij Dunedin. De wetlands waren eigenlijk weinig spectaculair: veel begroeiing die er niet thuis hoorden moest nog verwijderd worden en de bijzondere vogels die er zaten, hebben we niet gezien. Duidelijk nog een project ‘in wording’, maar voor het ogenblik geen aanrader. Achteraf gezien weet ik ook niet zeker of Manita me die kant opgestuurd heeft voor het moerasgebied of me nog een laatste trip over 30km onverharde weg te geven.... Vanaf het moeras terug naar de kust om vlak voor Brighton een slaapplekje te vinden en onder het genot van de klotsende golven in slaap te kunnen vallen.

Het Otago peninsula staat bekend als het ‘wildlife centre’ van Nieuw Zeeland en ik moet toegeven dat zonder al te veel moeite, daar een grote diversiteit aan wildleven te vinden is. Ook wat natuur betreft is het een mooie kust. We lopen naar een paar strandjes toe die beneden aan de kliffen liggen. De eerste valt alleen te komen door een tunnel, die een excentrieke kapitein de 19e eeuw had laten graven zodat zijn familie gebruik kon maken van hun privé strand. De kliffen rond het strand waren inderdaad erg imposant. Het 2e strandje was alleen toegankelijk door van een hoge duin af te glijden: heel leuk op de heenweg, maar een ‘kuitenbijter’ op de terugweg.
Lekker langs het strand gelopen totdat er vlak voor ons ineens een zeeleeuw uit de golven kwam. Wij schrokken van hem en hij van ons, wat tot gevolg had dat hij ons een paar meter achterna kwam.... er toch maar vanaf zag en de golven weer indook. Aan het eind van het strand liepen we weer tegen de klippen op, naar een dertig meter boven het strand gebouwde hutje waar je van binnenuit Geeloog pinguïns kon bespieden. Vandaar uit hebben we een poos naar 2 spelende zeeleeuwen in de golven zitten kijken alvorens toch maar naar de kamper terug te gaan omdat de pinguïns te lang op zich lieten wachten. Overigens op de weg terug nog wel 2 pinguïns tegengekomen: dus ze zitten er echt.

Slaapplaatsje op de peninsula gevonden zodat we vandaar uit de volgende dag gelijk door konden naar het kasteel. Voor zover ik weet is Larnach het enige kasteel in Nieuw Zeeland. Leuk om te zien, gebouwd door een bankier in het eind van de 19e eeuw. Voor Europese begrippen een klein, knus kasteeltje waarin Europese stijl gemengd is met een nieuwere ‘Australische’ stijl. In hedendaags geld had het kasteel zo’n 15 miljoen Euro gekost om te bouwen. Geld had hij dus zat, geluk niet: toen hij erachter kwam dat zijn zoon hem met zijn 3e (en veel jongere) vrouw bedroog, heeft hij zelfmoord gepleegd...

Vanaf het kasteel zijn we doorgereden naar het Albatros centrum: ik denk als afkicktherapie voor onze Antarctica trip. Dit is trouwens de enige plek op de wereld waar je albatrossen op hun nest kan zien zo dicht op het vaste land. We hadden geluk, het was een hele mooie, maar winderige dag: perfect voor de albatrossen om ons een showtje zweefvliegen te geven. Zaten de albatrossen op de subantarctische eilanden nog op de eieren, hier waren er al jonge donshoopjes te zien.

Op de parkeerplaats bij het centrum een avondmaaltijd gemaakt en verorberd, zodat we, na eerst de zon te hebben zien ondergaan achter de vuurtoren en honderden grauwe pijlstormvogels te hebben zien thuiskomen, om half negen ofzo naar het strand vlak bij het centrum konden lopen om de blauwe pinguïns thuis te zien komen. Die hadden er vandaag niet zoveel zin in en kwamen pas om even voor tienen binnen zwemmen. Tegen die tijd was het eigenlijk te donker om veel te kunnen zien, ook al omdat er lijnen gespannen waren zodat de toeristen niet te dicht bij de pinguïns zouden komen. Afijn daar trokken die pinguïns zich weinig tot niets van aan en toen er 2 onder de lijn doorkwamen om gewoon ‘de kortste weg’ naar hun nest te huppen kwamen ze toch wel zo dichtbij dat ze, zelfs in het donker, goed zichtbaar waren,. Zodoende was het het lange wachten toch wel waard.

De volgende dag, na een kort bezoekje aan een mooie tuin, van het peninsula afgereden naar de stad Dunedin.