Mavora meren

Naar Ata Whenua (Schaduwland), een film over dit gebied, Fiordland, door Maori’s zo genoemd omdat met hoge bergen en diepe valleien, de zon niet het hele dal kan verlichten. Fiordland is het twee na grootste nationale park van NZ, hele stukken moeilijk of niet bereikbaar, helikopter, sommige wandelroutes of met een boot, een van de viertien fjorden in startende aan de ruige westkust.
Deze World Heritage Status wildernis is meest gefilmd vanuit een helicopter in verschillende seizoenen op de mooiste lichtmomenten van de dag om dit waanzinnige landschap helemaal tot zijn recht te laten komen. Schitterende filmshots; soms momenten van herkenning, andere momenten verlangde je naar meer persoonlijke interactie met dit gebied in de toekomst, maar vooral genieten van dit nu. In deze boutique bios speciaal voor deze film gebouwd!
Een bijdrage van de film ging naar de Takahe, een beschermde vogel die een steviger familielid is van de in ons eigen weiland grazende pukeko, en waar er nog maar 100 van zijn. In het wildernisreservaat nog even gaan kijken naar een exemplaar wat rondscharrend achter de hekken. En tevens wat te lezen van het broedprogramma dat ze in plaats hebben om ze terug te zetten in het gebied waar ze in +/- 1950 een koppel gevonden hebben, nadat ze al dachten dat ie uitgestorven was.

Dan besluiten we naar de DOC camping rijden wij Mavora Lakes, 38km over onverharde weg. Net kastjes schoongemaakt vanochtend, nu liggen ze weer vol stof binnengekomen via een van de ventilatiegaten. NZ heeft dan ook zo’n 90.000 km weg, terwijl er meer dan een derde ervan ongeasfalteerd is. Die weten wij dan altijd weer te vinden!!
De natuurkamping is een verlaten landschap aan het meer, omringt door bergen met nog witte toppen en blauwe lucht. Aan het aantal toiletten, picknicktafels en bbq plekken op dit uitgestrekte gebied te zien, kan het aantal mensen hier aardig oplopen in het vakantieseizoen. Volgens de Ranger een paar duizend! Nu worden we alleen vergezeld door boekvinken die komen leuren om wat kruimels, een overvliegende valk die ons niet als prooi ziet, en zandvliegen die WEL aanvallen! De reflectie van het landschap in het meer is alleen de eerste dag zichtbaar, dan begint het een beetje te waaien, wat het aangenaam maakt, en de zandvliegen meer op afstand houdt!

De eerste dagen een beetje lezen, administratie, volgende wandelroutes bekijken, gps stoeien, foto’s uitzoeken, genieten van het zonnetje en waarbenje.nu bijwerken: helaas geen internet ontvangst, dus het plaatsen zal nog even op zich laten wachten.

Maar vrijdag besluiten we de fietsen er maar weer eens mee op uit te nemen, omdat het grotedeels langs een 4*4 pad is en de ‘railtrail’ is weer lang genoeg geleden, dus onze achterwerken kunnen er weer tegenaan! Na 10km langs het noorderlijke Mavora meer komen we bij een hutje, daar stoppen we voor lunch en genieten van het mooie weer en de uitzochten over het meer. Kort na de lunchstop gaan we ietsjes klimmen en al gauw kunnen we in twee verschillende vallei’s kijken: twee rivieren die samenkomen en vervolgens in het meer stromen wat we net achter ons hebben gelaten. We blijven de rechter rivier volgen zodat we geen rivieren over hoeven te steken. Als we weer wat lager en dus dichter bij de rivier komen wordt het wat drassig en het pad wat moeilijker begaanbaar, mar we houden vol tot aan de volgende hut. Manita besluit haar schoenen uit te doen en even lekker voetje te baden in de ijskoude rivier. Ik ga wat rommel opruimen rond de hut: een 2tal vorige bezoekers hadden er een zootje van gemaakt, wat teveel biertjes gedronken en de flesjes overal neergegooid. Da’s het nadeel als een hut met de auto (4*4) bereikbaar is: ze kunnen alles meenemen. Op een wandeltocht zal je misschien wel wat biertjes meenemen, maar nooit genoeg om dronken te worden. Uit de opmerkingen in het hutboek, blijkt dat ook een aantal kiwi’s zich behoorlijk aan hun landgenoten hebben geergerd en er is er inderdaad al een geweest die al een hoop heeft opgeruimd. Ondanks dat weet ik toch nog een plastic zak rommel bij elkaar te sprokkelen: helaas veelal glasscherven: dus op blote voeten rond de hut zal er voorlopig niet bij zijn.

Op de terugweg naar het meer blijkt dat het weekend voor de deur staat: ineens liggen er bij de monding van de rivier in het meer een 3tal bootjes en staan er verschillende vissers hun geluk te proberen: forel is voor hen hopelijk de hoofdschotel voor vanavond. Als we weer stoppen komt er een 4*4 aangereden met 2 vissers die besluiten te overnachten hier. Als Manita tijdens hun uitladen een losse opmerking maakt dat wij door ons bier heen zijn (tenslotte zouden we maar 2 dagen blijven, maar nu staan we er al vier), bieden ze spontaan biertjes aan en willen er geen geld voor zien: ook dat zijn NZers. Als we later weer bij de kamper terug komen staan we hier niet meer alleen.
Op het ogenblik is het meer een mannen kamping: stukje verderop staan een stuk of 5 vissers met niet minder dan 3 boten. Zij komen slechts voor 1dag: zaterdag middag vertrekken ze weer: afspraak is klaarblijkelijk: vrijdagavond voor ‘de boys’ en de rest van het weekend voor de familie. Naast ons komt een man te staan met 2 kleine kinders – zal wel onder het mom zijn van: ze kunnen niet klein genoeg zijn om te leren vissen! De enige andere vrouw (naast Manita), die ik kan ontwaren scheurt over de kamping op een crossmoter. Ben maar niet in de buurt gekomen, stel je voor dat als ze wat tegen je zegt, ze ook nog haar op haar tanden blijkt te hebben......

Zaterdag blijven we eerst bij de kamper: ik moet de fietsen en schoenen nog goed schoonmaken want het meer (waar we gister zo dicht langs moesten rijden dat we soms door het water gingen) is besmet met een bepaald soort alge; didymo. Ze proberen de verspreiding van deze alge tegen te houden en vragen dus iedereen zijn spullen (dus ook boten etc) of heel goed schoon te maken met zeep of chloorwater of als dat niet kan, af spoelen en 48 uur laten drogen zodat alles verdroogd is. Ik ben bereid ze te helpen, maar realiseer me terdege dat dit de verspreiding misschien wel wat vertraagd, maar zeker niet tegen zal houden. Uiteindelijk zullen helaas alle wateren van NZ met deze alge besmet zijn.

Aan het eind van de middag heeft Manita toch weer een wandelingetje in de buurt gevonden. Klein wandeling maar, dus we op onze buitensportslippers opweg. Afijn 2.5uur later zijn we weer terug bij de kamper nadat het hele zuidelijke Mavora meer hebben rond gelopen. Wel een hele leuke wandeling, maar om het nu een ‘middagwandelingetje’ te noemen..... Aan de zuidelijke kant van het meer is een lange hangbrug, zodat je zonder natte voeten te krijgen de rivier over kunt steken die daar uit het meer stroomt. Op de brug zien we de forellen voorbij zwemmen. Een 2tal jongens aan de andere kant proberen hun geluk, maar als we even met hen praten, blijkt dat forel vangen toch een kunst is: veelal weten ze het aas wel dicht bij de forel te gooien, maar als ze er niet van schrikken en wegzwemmen dan kijken de forellen op hun gemak eens naar de voorgeschotelde maaltijd, besluiten dat de aanblik ervan hun niet aanstaat en zwemmen er doodleuk omheen.... het ziet ernaar uit dat de jongens vanavond wat anders op de BBQ moeten gooien.

Zondagochtend worden we bijtijds wakker en geeft de natuur al aan dat het tijd is om op te krassen: de uitzichten van de dagen ervoor zijn volledig in de mist verdwenen .....