Mason hut

We hadden beter moeten weten..... in Noorwegen hebben ze verschillende termen om alle soorten en types sneeuw te omschrijven, in Oman hadden ze verschillende termen om alle soorten en types zand te omschrijven, dus toen we bij het Department of Conservation een berichtje lazen met alle soorten modder die je op Stewart Island kon tegen komen, had er een lampje moeten gaan branden....... Ik ben het overigens niet helemaal met hun eens: volgens mij heb je maar 4 types: kleverige modder, niet zo kleverige modder en diepe modder / ondiepe modder. En geloof me: op weg naar Mason hut zijn we het allemaal tegengekomen. Je raadt het al: de lastigste combinatie was de kleverige, diepe modder wat een paar keer bijna tot gevolg had dat ik Manita moest achterlaten. Door onze gamaschen liep de modder gelukkig niet in onze schoenen en konden we ‘veilig’ tot aan onze knieen in de modder wegzakken. Afijn ik begrijp nu waarom ze aangaven dat je niet meer dan een kilometertje of 2 per uur zou lopen: meer was gewoon geen haalbare kaart.

Op weg naar Mason hut hebben we ons door een boot bij het beginpunt van de wandeling af laten zetten. Op zich was dat al een mooie tocht: eerst een stukje over een inham van de zee heen en vervolgens nog zo’n 10km de rivier op: op volle snelheid door de bochten en na elke bocht weer een ander landschap: prachtig om dat langs je heen te zien trekken.
De pad naar Mason was overigens heel anders dan dat we tot dusverre gelopen hadden op Steward Eiland. Soms dwars door een moerasgebied heen (gelukkig hadden ze daar een verhoogd planken pad gemaakt anders waren we ongetwijfeld tot over onze knieen in de modder gezakt), met een totaal andere begroeiing en soms wat meer bomen, waar je dan de kans had om kiwi’s te zien. Normaal zijn kiwi’s (ook een bedreigde vogelsoort) alleen ’s nachts te zien, maar het soort op Stewart Eiland gaat soms ook overdag op zoek naar eten. Doordat we zo langzaam konden lopen, hadden we dus ook meer tijd om om ons heen te kijken en te zoeken naar kiwi’s. Het gevolg was natuurlijk wel dat je niet altijd op het pad lette en dus ook niet alle modderpoelen even netjes kon ontwijken...... op weg naar Mason hut helaas geen Kiwi’s gezien, maar de volgende dag (we zijn 2 nachten in de hut gebleven) zijn we bij zonsondergang nog een avondwandelingetje gaan maken en daar zijn we er zelfs drie tegengekomen: eentje was zo nieuwsgierig dat hij een rondje om ons heen liep alvorens het bos weer in te schieten: dichterbij dan dat zullen we ze wel nooit zien. Op de terugweg van Mason hut naar de boot nog wel een kiwi bij daglicht gezien, maar verder was de tocht weinig enerverend: zelfde diepe modder poelen (hoe was dat spreekwoord ook al weer: iets met een ezel en een steen??). de boot bracht ons netjes terug naar Oban en nog dezelfde namiddag hebben we de veerboot terug naar de kamper (en ons eigen bedje) genomen.

De terugtocht met de veerboot naar het zuid eiland was, om het netjes uit te drukken, interessant. De vorige dag had er een storm huisgehouden zodat ze een gedeelte van het veerbootschema niet is doorgegaan. Vandaag voerde ze allemaal wel, maar de golven waren nog steeds redelijk hoog. Omdat de zee tussen de twee eilanden word ‘doorgeperst’ zijn de golven niet alleen hoog, maar ook erg verward en kwamen van verschillende kanten. Het gevolg is dat de (catamaran) veerboot alle kanten opgeduwd werd. Gelukkig zijn noch Manita noch ik zijn zeeziek geworden en dat is dus hopelijk een goed teken voor wat ons de komende maand te wachten zal staan.