Naar Ulva

Stewart Island is een eilandje ten zuiden van het Zuid Eiland van NZ. De grote verbaast je eigenlijk nog; zo groot als de provincie Zeeland, waarvan maar 1% maar bewoond. Er is 1 dorp (Oban) met pakweg een 400 vaste inwoners en die leven hoofdzakelijk van toerisme en visserij. Het dorpje zelf stelt niet veel voor: hotels, motels en backpackers en de meeste ‘gewone’ huizen zijn ook nog eens ‘bed&breakfast’. Onze voetgangersveerboot (de kamper hebben we op het zuid-eiland moeten achterlaten) komt in de loop van de middag aan, en binnen uur hebben we onze eerste wandeltocht geregeld voor morgen, een slaapplaats gevonden, staan we op de wachtlijst voor een avondtrip op zoek naar Kiwi’s in het wild, en een bootrit naar Ulva eiland geboekt voor deze middag, zodat we dus bijna direct na voet aan wal te hebben gezet op Steward Eiland, onze hielen al weer lichten.

Ulva is een klein eiland in een van de baaien van Stewart Eiland. Omdat het zo klein is hebben ze helemaal vrij weten te maken van roofdieren (ratten, fretten, wezels etc etc), door een aantal jaren lang heel intensief vallen te zetten. Het gevolg is dat Ulva een walhalla geworden is voor het vogelleven; eigenlijk zoals heel NZ was voordat de mensen kwamen, die een heleboel dieren geintroduceerd hebben hier (oorspronkelijk had NZ alleen vogels en insecten en totaal geen zoogdieren). Omdat ze Ulva nu roofdieren vrij hebben worden er ook bedreigde vogelsoorten weer uitgezet en het schijnt te werken.
Tijdens onze 4uur wandeling, hebben we eigenlijk bijna alle vogelsoorten gezien die er op Ulva leven. Een behoorlijk aantal waren we nog niet eerder tegengekomen; bospapagaai, een soort parkieten (en meerdere waar we de NL namen niet van weten) en sommige waren niet schrikachtig en kwamen heel dichtbij zitten! Wel heeel langzaam gelopen (pakweg 4km in 4 uur!) en ’s avonds een stijve nek van het omhoog turen (waarom zitten die krengen toch altijd HOOG in de bomen), maar je moet er wat voor over hebben. Niet alleen het vogelleven bruist op Ulva, maar ook de vegetatie doet het goed: niet al het jonge verse groen wordt direkt door de reeen ed opgevreten en zodoende is het bos ook meer een ‘oerbos’. Al met al een hele leuke middag, die we ’s avonds (voordat we weer 3dagen de rimboe in gaan en op droogvoer moeten leven) afgerond hebben met een gezellig dineetje met uitzicht over de haven. De eilanden voor de kust lijken net sacrofagen, vooral tegen schemering wanneer we alleen de contouren nog maar zien.

Mam is jarig morgen, haar eerste verjaardag zonder Pap. Ik wil haar wel perse bellen op haar verjaardag voordat wij een meerdaagse wandeltocht plannen. Door het tijdsverschil is ze hier morgenochtend al jarig (ben ik de eerste die haar kan feliciteren), voor hen is het dan 20ste 's avonds en Edith en Sonja druppelen dan binnen voor de logeerpartij.