Rakiura 3daagse tocht

Er zijn verschillende wandeltochten op Stewart Island, maar een aantal zijn ‘enigzins’ buiten ons bereik: 10 daagse tochten, maar dan dus ook voor 10dagen eten etc meenemen. Da’s duidelijk: dat trekken we niet. Dus maar een wat kortere tocht opgezocht: Rakiura track van 3 dagen. De laatste van de 8 ‘Great Walks’ in Nieuw Zeeland, door bos en meer bos, en een aantal baaien.

De entree van het Nationale Park, NZ nieuwste (2002) bestaande uit bijna heel Steward Eiland, was gemankeerd met een kunstwerk; een ankerketting vastgeketend aan het land en langzaam in zee verdwijnend; die dit eiand verankert met de rest van Nieuw Zeeland.
Wel grappig die eilandmentaliteit; een spreuk zei het al: I must go over to New Zealand some day – ‘A Stewart Islander’.

Het weer schijnt hier het meest onvoorspelbaar te zijn; meestal goede temperaturen, weinig regen maar wel veel dagen (al dat groen moet ergens vandaan komen), maar wij vonden het prima gepland. De eerste dag langs de kust schitterend weer om zo de bijna onwerkelijke kleuren in de baaien te kunnen zien en over de stranden te lopen en van de uitzichten te genieten, volgende dag regen in het woud (is een bos niet op zijn mooist als het regent en alle kleuren intenser lijken, en af en toe toch nog de zon door de bomen filtert?), terwijl er toch geen doorkijkjes waren en de derde dag van alles wat. Het bos was wederom indrukwekkend; hoeveel verschillende mossen, algen, varens en andere planten er soms op een vierkante meter groeide, ongelofelijk. Bloeien deed er weinig; wel twee verschillende orchideen gevonden waar je je vergrootglas bij nodig had. Kan jullie niet mee laten genieten; camera batterij leeg....dom, dom!

Rakiura, de Maori naam voor Stewart Eiland, betekend ‘Gloeiende hemelluchten’, maar mooie zonsondergang of het zuiderlicht hebben wij niet gezien. Maar tijdens het benen strekken in de avond, vanaf een van de hutten, naar een verlaten strandje leverde wel twee herten op; klein en teer. Wij zaten genoeg verborgen en windrichting was goed, dus ze hadden ons niet in de gaten, en na wat rondgeneusd te hebben op het strand, galopeerende ons bijna voorbij, maar schoten toch een paar meter voor ons weer het bos in.

Het aantal mensen op het de wandeling was klein, dus voldoende ruimte in de hutten, maar toch gezellig wat aanspraak. Een aantal liepen om geld in te zamelen voor een goed doel; waaronder 2 dames die nog nooit eerder een meerdaagse toch met rugzak hadden gemaakt. Die hebben veel geleerd (moeten leren) deze tocht!