Milford wandeling

Al die 7 jaar dat wij hier wonen heeft de Milford Track, als een van de negen NZ Great Walks nooit zo op ons verlanglijstje gestaan, terwijl we de anderen wel voltrokken hebben (behalve die op Steward Eiland........we hebben al te weinig tijd om het Noord en Zuid Eiland te verkennen, laat staan het derde eiland). Dit omdat we het gevoel hadden dat er teveel regeltjes aan verbonden waren, teveel mensen op de route en dat terwijl er helicopters en vliegtuigjes overgaan, die dit gebied van een andere invalshoek willen bekijken. Maar mensen blijven zeggen; het is ondanks dat de moeite waard, dus nu zo vroeg in het seizoen (hopelijk minder druk op de grond en in de lucht) lijkt ons de enige tijd om te zien waar ieder zo lierisch over is.

Mazzel, de weg vanaf Milford Sound is weer open na de aardbeving, naschokken en de lawines.

Mazzel; de wandelroute is ook net helemaal geopend; eerder lag er teveel sneeuw op de pas, was er teveel lawine gevaar en vlogen ze wandelaars met een helicopter over bepaalde stukken, terwijl wij het willen LOPEN. Nu werden we alleen nog kleine stukjes omgeleid vanwege lawinegevaar, of er stonden bordjes dat je niet mocht stoppen.......blijven lopen dus! (voornamelijk in oktober en begin november)

Mazzel: de wandeling waar vanaf afgelopen juli al inschrijvingen voor plaatsvonden, is nog vrij vanaf nu tot a.s. maandag, dan is alles voor de komende maanden volgeboekt. Er wandelen zo'n 14.000 enthousiastelingen per seizoen dit pad; er starten dus gemiddeld zo'n 75 mensen per dag, en zijn er dus 300man op het totale pad.

Mazzel: van het maximaal aantal 'vrije' wandelaars, 40, zijn er maar 25 (daarnaast nog maximaal 50 met een gids, die je door de opzet in verschillende hutten bijna niet ziet).

Mazzel: De helikopters hadden net de bruggen weer ingevlogen die ’s winters verwijderd worden (om schade te voorkomen), zodat er minder door water gewaad hoeft te worden.

Mazzel; er valt 10meter (!) regen per jaar en regent het gemiddeld zo’n 200dagen, en wij hebben 2 uur tijdens wat miezerregen onze regenjassen aangehad in de vier dagen!.
Kortom Wat hebben we weer geluk gehad!!

Pas na het middaguur gaan wij met de bus, en een boot over het Te Anau meer die ons afzet aan het begin van de wandeling. De begeleidde wandelaars zijn al na 10 minuten op plaats van bestemming voor de nacht, het historische Glade House, maar wij moeten nog een heel uur, poeh poeh, lopen tot onze hut. Je mag dus niet verder lopen naar de volgende hut, daar zitten uiteraard de mensen die de vorige dag gestart zijn. Wel prettig dat de keuken gescheiden is van de slaapzalen; deze 2 aparte zalen, de volgende dag 3 en dag erna 4 slaapzalen, zouden mensen steeds meer mot met elkaar krijgen...hihi? Wij hadden een prima ploeg, die steeds warmer liep voor elkaar, maar toch aparte groepjes bleven, en de avonden na een loopdag of ’s ochtends vroeg was niet iedereen even spraakzaam..........

De hele dag liepen we door de Clinton vallei, waarvan het water emerald groen was, en het regenwoud indrukwekkend. De Whio, de blauwe eend die leeft in snelstromend water en als bedreigd bestempeld staat, was iets waar we ons oog voor open hielden in de aangegeven gebieden. En tot twee keer toe gevonden ook! En een keer vliegend. Geringd en al voor onderzoek, blijken het aantal weer gestaag te groeien!

Deze dag klommen we al iets, maar het echte stijgen zou voor morgen zijn. Wij waren al om 2uur bij de hut, en ondanks dat er regen rond middaguur voorspeld was, was het front duidelijk vertraagd, dus besloten wij diezelfde dag nog naar de bergpas te lopen (en hier weer terug te keren), om zo meer kans op uitzichten te hebben.
Dat dit betekende dat we twee keer de 550m klim moesten maken waren we bereid op de koop toe te nemen. Deze keer zonder rugzak maar wel met de druk van het weer wat elk moment om kon slaan (en we het voor niets zouden doen) hadden we er toch aardig tempo in. Eenmaal boven de boomgrens uit, lagen er nog maar een paar stukjes sneeuw, alpinebloemen zoals de Mt Cook lily and de bergmargriet bloeiden al, de bergmeertjes, de steile pieken, het maakte een mooi geheel. Boven op de MacKinnon pas op 1157m (genoemd naar de man die hem gevonden heeft) waren de uitzichten naar de U vormige gletcher valleien: Clinton vallei waar we vandaan kwamen, en de Arthur vallei waar we morgen door zouden wandelen, een goed overzicht. Een plek om moeilijk afscheid van te nemen nu het weer mee zat.
Dat was de volgende dag wel anders! Alles zat dicht van de mist en regen en het was koud, dus ieder vluchtte direct de hut in die op de pas stond, om wat warms te drinken te maken. Voor enkele die geen haast hadden is het wolkendek nog open getrokken voor korte momenten, zodat ze toch konden zien waar ze na de klim beland waren. De bergpas, DAAR doe je het toch voor; wij hadden duidelijk gister de juiste beslissing genomen. De afdaling, langs watervalletjes en snelle stroompjes 'Roaring Burn'over grote stalen trappen in de 'middle of nowhere', brachten ons, via een zijpad, bij de hoogste waterval van NZ, de vijf na hoogste waterval van 580m Sutherland falls. Oorverdovend kletterde die in drie etappes naar beneden! En ieder die enigzins in de buurt probeerde te komen om hem te bewonderen werd doorweekt! Van fotografie was dan ook alleen op afstand sprake. Voldaan, zeer vermoeid (de benen moesten boeten voor ons extra tripje) kwamen we bij hut no. 3 aan. Weka’s (zelfs een met kleintjes), Kea’s (alpine papagaai) zorgden voor het nodige vermaak bij de hut.
De vierde en laatste dag naar het pickup punt van de boot, heb ik omdat dit een vrij vlak stuk was geprobeerd Andre’s tempo te lopen (aangezien hij zich meestal aanpast aan mijn tempo), bracht ook niet veel nieuws. Dus totaal 33.5mile (53.5km) later, een klein stukje met de boot die ons aan het begin van Milford Sound weer aan vaste wal zetten, net toen Mitre Peak zich door de wolken liet zien. Sommige medelopers namen nog een cruise, maar wij hebben hier samen met Andre zijn familie al van genoten in februari, dus willen zo snel mogelijk naar een biertje en een douche! Alhoewel die door de lange terugtocht via de Milford weg nog 2 uur op zich liet wachten.
Dus vier dagen en NZ$600 armer hebben we ons eigen oordeel over Milford Track; zeer de moeite waard, we hebben echt genoten maar het is een vrij korte alpine sectie dus de Routeburn track als Great Walk blijft favoriet. Maar begrijpelijk dat voor toeristen de wandeling met de combinatie van de verschillende soorten transport over het meer en het fjord en de indrukwekkende Milford weg een geweldig all round pakket is!