Wandelgezelschap

Vandaag maar weer eens een dagje wandelen: we besluiten om vanuit Arrowtown de bergen in te trekken om volgende vallei te zien. Al voordat we Arrowtown achter ons gelaten hebben komen we een ander stel met een hond tegen: zij gingen terug naar de parkeerplaats. Even later loopt de hond bij ons. We kijken nog om, maar de twee mensen komen duidelijk niet achter hem aan. Hij blijft ons vriendelijk volgen en wat we ook proberen: hij gaat niet terug. Afijn dan loopt hij maar mee. In het Arrowtown gebied heeft het goud delven zijn sporen duidelijk achtergelaten: niet alleen zie je her en daar nog wat oude machinerien staan in de valleien, maar ook hebben ze van hoog uit de bergen waterkanalen gemaakt om voldoende water te hebben bij de eigenlijke opgraving om de grond en het zand te kunnen uitzeven. Na ruim een uur lopen begint Manita toch wel ongemakkelijk te worden met het idee een hond van iemand anders bij ons te hebben: ze voelt zich verantwoordelijk voor het beest en vindt dat wij er ook voor moeten zorgen dat hij weer terug komt in Arrowtown. Ik heb daar niet zoveel problemen mee: als de eigenaren hem niet bij zich houden, dan zullen ze wel gewend zijn dat hij met anderen meegaat. Tijdens de lunch komt hij gezellig bij ons liggen. Onze kans om hem aan zijn halsband te pakken. Daar zit niet alleen een huisadres op, maar ook een telefoon nummer en zijn naam: Jack. Dus de eigenaresse gebeld dat ze zich geen zorgen hoefde maken. Waar we precies zaten, dan kwam ze hem wel ‘even’ halen. Na enig uitleg vond ze het idee van Manita, dat we wel weer zouden bellen als we weer terug waren toch wel beter. Afijn, nu de baas ervan afwist konden we weer door. Het was nog maar een uurtje ofzo naar het zadel toe. Nu we zijn naam wisten was het veel makkelijker om hem bij ons te houden: hij luisterde redelijk goed. Maar Jack werd moe en wilde eigenlijk niet meer omhoog. Was al een keer of wat gaan liggen (in de sneeuw, want dat koelde zo lekker af...) en op het laatst wilde hij helemaal niet meer. Omdat we nu tegen zijn bazinnetje gezegd hadden dat we hem terug zouden brengen (en we niet zeker wisten of hij de weg wel terug zou kunnen vinden als hij alleen ging) hadden we toch eigenlijk wel een probleem. Het zadel waar we naartoe wilde lag binnen handbereik en nu omkeren en weer terug gaan zou ook jammer zijn. Dus maar een band gemaakt en daar Jack aangebonden en hem vervolgens die laatste paar honderd meter de berg maar opgetrokken.... eenmaal boven viel hij weer tevreden, maar hijgend in de sneeuw. Met een plastic zakje een drinkkom gemaakt en hem wat van ons drinkwater gegeven en ook daar was hij blij mee. Wij vanaf het zadel nog even van de uitzichten genoten en toen weer langzaam terug. Je had Jack moeten zien toen we zeiden “ga je mee naar huis?” Ineens was de moeheid weer verdwenen en huppelde hij weer kwispelend van het pad af. Eenmaal beneden zijn bazinnetje weer gebeld en die stond dus snel op de stoep. Ja hij ontsnapte wel meer en dan liep hij graag met andere mee....
Hij was dus klaarblijkelijk eerst met die andere mensen meegelopen en toen die in de auto stapte dacht hij: he zonet kwam ik er nog 2 tegen, misschien gaan die ook nog wel wat lopen en is hij naar ons opzoek gegaan. Ik denk dat Jack de volgende keer wel beter op zal letten met wie hij ‘een ommetje’ gaat maken: zogauw ze bergschoenen aan hebben zal hij zich nog wel eens een keer bedenken!! Een ding was zeker, na 5uur lopen hoefde hij ’s avonds niet meer uitgelaten te worden.

Wij zijn daarna naar de dichtbijzijnde (klinkt mooi, maar om heel eerlijk te zijn had ik ook kunnen zetten: de enige) kroeg gelopen en hebben buiten in het zonnetje onder het genot van een biertje, de ervaringen met Jack nog even de revue laten passeren.