Picton - Metven - Christchurch

Wij aanvaarden de 3 uur overtocht naar het zuidereiland, en voor de eerste keer rijden we Christchurch voorbij, een stad die bijna als tweede thuis gaat voelen op onze NZ rondreis. We stomen door naar Metven, de basis voor het skiveld Mt. Hutt. De eerste dag is het skiveld gesloten omdat er teveel wind is en de weg ernaar toe onbegaanbaar is geworden, erna hebben we twee heerlijke dagen op de latten. Het is buiten het weekend om lekker rustig, totaal geen wachttijden voor de liften, dus elke minuut wordt benut. Jammer dat je soms even chocomel moet gaan drinken....En natuurlijk dorst lessen aan het eind van de dag; een kan bier in plaats van een ‘pint’, die altijd getapt wordt in een bierpul, wat niet lekker drinkt. Nu krijgen we er kleine glaasjes bij (aan een fluitje kunnen ze nog steeds niet tippen), maar ik geniet zo meer van mijn biertje. En dat buiten in het laatste beetje zon van de dag. ’s Avonds zijn we moe van de zon en de buitenlucht en emailen we nog wat vanaf het weiland met uitzicht waar beland zijn om kampings te mijden.

Dan slaat het weer weer om, en komt Christchurch in onze gedachten voor slecht weer aktiviteiten, dus 100km terug op naar het kunstfestival. We willen graag naar Hollie Smith, een zangeres die we jaren geleden in een pub covers hoorden zingen met haar jazzy stem, maar die nu een CD met eigen muziek heeft uitgebracht, die hier direct naar te toplijst is gestegen. Haar concert is al uitverkocht, dus wij kopen haar CD, en nemen direct de nieuwste van Crowded House mee, een NZ band die ook in NL alom bekend was.
Verder pikken we ‘de wereldpremiere van een NZ toneelstuk’ mee. Grappig zoals ze dat opblazen. Het was een steengoed drama, maar dat ik continue met de zakdoek klaarzat had niets te maken met het stuk, maar de snaar die het raakte over verlies van een dierbaar persoon. Uiteraard wist ik van te voren niet waar het over ging! Op het stadplein was het centrum van allerlei activiteiten met licht en geluid, foto expo’s, muziek in de tent (waaronder Jazz waar we van hebben genoten met een wijntje bij en een paar internationale gitaristen die klassieke nummers met pop en folk hadden verweven – apart!). Tussendoor nog filmpjes gepikt en heerlijk uit eten met zoveel keus.....

In de kamper wat rust momenten ingebouwd met veel NL correspondentie, vooral familie en onze vraag voor sponsorhulp voor Vanuatu. Ook boeken lezen beginnen we nu aan toe te komen. Om in het kunstthema te blijven heb ik net McLean uit over Rembrandts ‘Nachtwacht Roof’ als het schilderij op tournee is, en vervangen wordt door een vervalsing. Is het toevallig dat nu net in de krant staat dat het schilderij ‘Head of a Men’ van een andere NL grootmeester van Gogh, in bezit van een Aussie museum is en niet de miljoenen waard was die ze hadden geschat omdat het geen echte van Gogh blijkt te zijn. En dat ze in NZ vollop bezig zijn met het afhandelen van een van de grootste kunstrampen hier; een vrachtwagen in de brand gevlogen en waardevolle stukken als McCohen verloren zijn gegaan.

Nu ben ik het boek ‘Land of two Halves’ aan het lezen, over een Britse journalist die naar NZ is gekomen voor een aantal maanden, al zestien jaar is blijven hangen, en nu liftend door NZ trekt. En schrijft behalve wat over de plaatsen die hij doorkomt, voornamelijk over het contact met de mensen. En ik moet zeggen dat mij dat ook trekt onderweg. Onze reis is heel anders met het geriefelijke van een kamper, maar misschien juist omdat we zo vaak met zijn tweeen zijn (alhoewel ik altijd wel mensen ‘aanklamp’ voor een praatje), heb ik vaak behoefte aan de andere contacten. Iedereen praat hier gemakkelijk, hier hoef je niet de hond uit te laten voor een aanknopingspunt, vreemden zeggen hier elkaar continue gedag. Op naar de nietszeggende praatjes op de skiliften!