Zo komen we niet ver!

Het wordt het tijd voor een ander stekkie, maar zo’n 20-25km verder komen we langs Orton Bradley Park, waar we ‘even’ gaan kijken. Er staan zoveel mooie eucalyptus bomen bij de ingang, dat vraagt om verdere verkenning. We doen de entreeprijs in een enveloppe in een paal (zoals het hier vaak op goed vertrouwen aan toe gaat.......en mensen DOEN het nog ook). Eenmaal binnen lijkt wel of je hier op die wijdse vlakte ook kamperen mag, en als ik het ga navragen aan andere mensen die er staan, blijken dat Nederlanders te zijn, en zitten we gelijk uren te kletsen met een bakkie koffie. Gezellig! Gerard en Femmy werken en leven al jaren in hun kamper, die wat forser en luxer uitgevallen is dan die van ons. Voordat we gaan mogen we zelfs even binnen kijken, en worden uitgenodigd op hun (voor nu) semi vaste standplaats in Christchurch.

Ongelofelijk zoveel aardige mensen we tegen zijn gekomen die korte tijd dat we rondreizen, en waar we adressen van in de handen krijgen gedrukt om toch echt langs te komen. Soms op visite, soms gewoon omdat zij een prima plek hebben waar je een aantal dagen goed kan staan. Van de ene kant heb ik een bepaalde reservering om die mensen ‘lastig’ te vallen, aan de andere kant; ze hoeven het niet aan te bieden, dus ze zullen het wel echt menen en gezellig vinden.....

Heerlijk is dat altijd; in het bos zijn met de herfst; veel bladeren op de grond, beukenootjes, eikeltjes, denneappels die staan gecementeerd in koeievijgen (dat heb je met die scharrelkoeien), lange gedraaide stukken boomschors van de eucalyptus en allerlei andere droge zaden, die op een herfsttafel of in kerststuk niet zouden misstaan. Binnen de korste keren heb ik tijdens de wandeling van alles in mijn handen en zakken, maar kerst in NZ is wel errrruuug lang na het herstseizoen! Helaas moet ik dus genoegen nemen met het verzamelgenot alleen, want bewaren zit er vanwege beperkte kastruimte in een kamper niet in.

Omdat we geen plannen hadden hier te overnachten hadden we onze dump nog een uitgesteld. Zodoende moesten we aan het eind van de dag toch nog het park af om 25km verder te gaan dumpen, en snel terug om binnen te zijn voordat het hek sloot. Tjsa een groot gedeelte van de kamperroutine is toch elke paar dagen het opzoeken van een dumpstation; lozen en weer vers water aan boord nemen. Wij hebben niet de luxe van Gerard en Femmy van een zwart-water tank (toilet) groot genoeg voor 1 maand, maar zijn zeer blij dat wij ons eigen toilet aan boord hebben, dus nemen het vaak lozen op de kop toe.


Het nodigd de dag erna echt uit met de vele bewolking, maar we besluiten toch de wandeling naar Mt Herbert, met 913 meter de hoogste van Akaroa, te maken. Door het bos en de vallei de landerijen op, en vervolgens een 4x4 pad totaan de top. Het eerste stuk geeft volop uitzichten over de baaien, dat af en toe verdwijnt in meer wolken, maar regelmatig breken die om ons weer even te laten piegen. Alleen daarom blijven we gaan, maar eenmaal bovenop is het complete ‘white-out’. Een ‘white-out’ EN een ‘black-out’ in twee dagen tijd; afwisseling/contrast moet er zijn. We besluiten door de lopen naar Diamond Harbour en vervolgens nog 6km langs de kust terug te lopen ipv dezelfde weg terug te keren. Goede keus want zodra we iets zakken, komen er allerlei nieuwe landschappen tevoorschijn. Na 7uur gelopen te hebben zijn we blij dat we zitten en genieten op het picknickbankje voor de kamper dan ook vollop met een welverdient biertje van de ondergaande zon en het herfstschilderij voor ons.