Hurunui track

Na veel wikken en wegen besluiten toch een driedaagse wandeling te maken, nu het zo goed gaat met Pap en de keuze valt op de Hurunui High Country Track.
’s Avonds komen wij eraan maar moeten opgehaald worden voor het laatste stukje. Ondanks dat er wel auto’s over hun hangbrug heen gaan, vond Dan het niet zo een goed idee om daar met een 3.5 ton zware kamper overheen te rijden. Hij stelde voor om ‘gewoon’ door de rivier heen te rijden. Dat vonden wij nou weer niet zo een goed idee.....
Dan en Mandy blijken een jong stel te zijn die één van de twee boerderijen van zijn ouders hebben overgenomen. Doordat het moeilijk is om rond te komen van de inkomsten van die ene boerderij alleen (hij is tenslotte maar 17000 ha klein) zijn ze andere inkomsten op zoek. Een prive-wandeling over hun eigen land organiseren is daar één van; een 3-jarig project, aangezien het naast de gewone baan als boer moest gebeuren. Veel paden en zelfs sommige hutjes waren er al (de hutjes werden gebruikt werkers/jagers aan de andere kant van de boerderij), maar vergden wel onderhoud. Ze zijn nu 3 jaar open en het is een groot succes; het enthousiasme van het jonge stel, dat meer interesse heeft in toeristenindustrie dan boerenhad, heeft duidelijk passie voor het geheel en dat heeft zich vertaald in een hele persoonlijke aanpak en uit alles zou blijken dat ze oog hadden voor detail en niets aan het toeval hadden overgelaten – een prive wandeling met ‘ster’ !

De eerste avond hebben we dus ‘op de boerderij’ geslapen in het verbouwde kookhuis, na eerst een praatje van Dan gehad te hebben over de wandeling en onze medelopers ontmoet te hebben: 7 meiden uit Christchurch. Dat Jane en haar vriendinnen een sociaal uitje hadden liet zich de eerste avond al blijken: meerdere flessen wijn ontkurkt en de koffie kwam alleen met Kalua...... lekker overigens, want wij kregen ook een bakkie. Toch gingen de meeste vrij vroeg naar bed, om de volgende dag bijtijds uit de veren te gaan. Wij hebben het rustig aan gedaan: de meiden wat voorsprong gegeven zodat we niet tegelijk op hoefden te lopen. Dat ‘uurtje voorsprong’ geven had niet echt geholpen: 1.5uur verder zaten ze lekker in een weiland voor hun ‘1e stop’ en gingen lopen toen wij aankwamen....dus zaten we alsnog in het gekakel.... Het eerste deel ging over het boerenland, door een vallei en langs een rivier, maar gauw daarna liepen we door een sparrebos. Dit is in de begin zeventige jaren gepland door de NZ regering (bosbeheer) als proef, om te kijken of deze Douglas Spar minder onderhoud nodig had voor de houtkap. Normaal moetde onderste takken gesnoeid worden (anders krijg je teveel ‘kwasten’), maar deze soort zou minder zijtakken krijgen – dat was de theorie tenminste. Bosbeheer was er al snel achter dat de proef geen succes was en heeft het bos doorverkocht aan een consortium, die ze uiteindelijk toch verwerken tot planken (met kwast en al dus). Omhoog geklommen tot 750m (de meiden waren we al snel kwijt) en boven op de heuvel stond een tafel: picknicktijd dus in de zon en met een prachtig uitzicht over de vallei.
Vanaf nu was het alleen maar dalen, Makkelijker lopen dus, maar ook door een veel leuker bos met al het vogelleven wat daarbij hoort – ons tempo ging dus ook zienderogen achteruit. Kort na de lunch wachtte een ‘verrassing’ op ons :koffie en door Mandy gebakken koek: hoe bedoel je ‘aan alles gedacht’. Als klap op de vuurpijl zagen we, kort nadat we weer waren gaan lopen, een hert met een enorm gewei bij de rand van de rivier. Onze dag kon niet meer stuk (als ik een echte Kiwi was geweest, zou ik ongetwijfeld spijt hebben geen geweer bij me te hebben, want hij was bijna niet te missen geweest). De hut stond in een soort natuurlijk amphitheater op een grasveldje in de middagzon. De laatste meiden kwamen ruim een uur later aan: Jane liep nog steeds voluit te kletsen, dus volgens haar vriendinnen was ze nog niet moe genoeg..... volgens mij zou ze eerder stoppen met lopen dan dat ze zou stoppen met praten. Dan en Mandy hadden bubbeltjeswijn voor ons in de koelkast gezet die we met zijn allen hebben ontkurkt als een mooie afsluiting van een leuke wandeldag.

De volgende dag waren de meiden snel vertrokken: ze moesten die dag weer terug naar de boerderij lopen en hadden dus dag2 en dag3 samengevoegd. Via de ‘bush radio’ hebben we ons even afgemeld bij Dan/Mandy zodat zij wisten dat iedereen ok was, de weervoorspellingen en wanneer we vertrokken waren: konden ze een beetje inschatten wanneer je ’s avonds aan zou komen. Wij hebben ’s morgens maar afscheid genomen, want wij hadden geen haast en de kans was klein dat we ze nog tegen zouden komen.
De 2e dag bleek de leukste van de wandeling te zijn: slecht 8 – 9 km: eerst weer even omhoog, maar over het algemeen redelijk makkelijk lopen. Het bos heel afwisselend en het stierf er van de vogels (vooral veel bellbirds), langzaam voortgaan dus, want Manita bleef maar proberen om ze op de foto te krijgen, maar daar hadden we dan ook tijd zat voor.
Die avond hadden we het ‘boskamp’ voor onszelf. Deze kleine nederzetting bleek te bestaan uit een hut van 1930, een drietal tenten met elk 2 heuse bedden, een aparte kookhut, een afdak met picknicktafel omringd door muskietengaas, een toilethokje en een aparte douche hut, gebouwd van Manuka stammetjes. Geen douche voor preutse mensen, want de takken zijn niet zo recht en dus voldoende kieren......maar gelukkig was de douche verderop in het bos. En het hete water was een weelde na een dag gewandeld te hebben. En als afsluiting een schitterde sterrenhemel.

De 3e dag zijn we wederom langzaam begonnen: eerst heerlijk zitten lezen bij de hut voordat we opweg gingen bij het bordje ‘Enjoy your walk’. Dag3 was de minste van de drie: nog even door het bos gelopen en kwamen al gauw bij een heel mooi vennetje. We waren eigenlijk pas een goed half uur op weg, maar zijn daar toch maar even blijven zitten. Nog redelijk vroeg op de ochtend dus de vogels waren druk in de weer, geen achtegrond geluiden van de ‘bewoonde wereld’ eigenlijk gewoon een klein paradijsje. Na deze pauze was het al gauw was het over de landerijen met merino schapen en vee, weer terug naar de boerderij. Voordeel was natuurlijk wel dat je weer uitzichten had. Ondanks de voorspelling van slecht weer is het de hele weg droog gebleven, dus ook dat viel weer mee. Dan en Mandy vroegen nog om opbouwende kritiek, maar eigenlijk wisten we geen van beide iets te verzinnen: ze hebben gewoon een uitstekende trip in elkaar gedraaid.