De haven
Door: Manita
Blijf op de hoogte en volg André & Manita
13 Maart 2007 | Nieuw Zeeland, Wellington
Het regent en waait nog steeds als we opstaan. De twee tentjes om ons heen zullen nat in moeten pakken. Dan besef je je weer hoe ‘n ontzettend luxe een kamper is. Alleen met wegrijden was het even slippen op de natte grond, maar gelukkig kregen we weer snel genoeg vat op het pad.
Voordat we uiteindelijk op pad waren vanochtend, eerst een tijd op de computer geneusd, even naar de Alfrink College (Havo) reunie gekeken die aanstaand weekend zal plaatsvinden en die ik helaas zal moeten missen. Jammer, ik ben altijd wel voor dat soort dingen te porren. Naast wat emailen onze mobiele internet verbinding eens goed bekeken, of we niet een duidelijk gebruiks’ overzicht in beeld kunnen zetten, zodat we het gemakkelijker kunnen monitoren, want we hebben een peperdure rekening gehad afgelopen maand en zulke kosten verkomen we graag.
Het is al een stuk lichter geworden als we daadwekelijk naar Lyttelton rijden, de haven van Christchurch. Volgens een van de inwoners is de haven een stuk rustiger geworden, nu een Dunedin een gedeelte van de aktiviteiten over genomen heeft, maar wij vinden er voldoende aktiviteit; hout, kool, containers. De vrachtauto’s met grote boomstammen rijden af en aan, een vele wagons liggen al volgeladen te wachten op de locomotief. De Pacifica die alleen vracht tussen Wellington, Nelson & Christchurch verscheept, een zeer grote containerschip dat door de havenmeesters naar buiten wordt geloosd, KIWI een vrachtschip dat in de Nieuw Zeeland kleuren oplicht in de haven als de zon wat door de wolken breekt, en de kleine jachtboten in de andere haven hoek.
Helaas is het gebouw dat de Tijdbal herbergt dicht vanwege renovatie, die nu al anderhalf jaar duurt. Tot 1934 viel de tijdbal viel elke dag om 1 uur zodat de schepen hun chronometers (klokken) gelijk konden zetten voor de navigatie op zee.
Het lokale maritiem museum blijkt meer een allegaartje te zijn van oude dingen die door de lokale bevolking gedoneerd zijn of te leen gegeven, vaak voorzien van naambordjes. Weinig verhaal of structuur, meer een oude verzameling. In de Antarctica kamer (Lyttleton was een veel gebruikte haven voor de Antarctica bemanning), waar we eigenlijk voor naar binnen gingen, zijn o.a. nog wat interesante foto’s van de samenwerking van schepen die een ijskap proberen om te duwen, de afscheidsbrief van Kaptein Scott die ze op de basis samen met zijn bemanning dood gevonden hebben, nog eens bestudeert hoe de verhouding van de verschillende landen liggen in relatie tot de ijskap......... zullen we ooit een trip maken hiernaar toe? Na de pinguins hier op het Zuidereiland knaagt dat eigenlijk naar meer... De opgezette keizer pinguin in het museum droeg hiertoe niet echt bij, maar de documantaire “March of the Penguins” wel!
Het aantal cafeetjes/bars/restaurants blijft blijkbaar stijgen hier. Nu wij er zijn is het vrij stil in de straten, maar met grote regelmaat maken mensen uit Christchurch het uitstapje, komen er bussen toeristen of zelfs cruiseschepen de haven binnen varen. Dus het lijkt aantrekkelijk om hier in de leuke oude panden iets op te starten, maar of dit zich kan handhaven? Deze nieuwe moderne cafés zijn zeer smaakvol ingericht met een knipoog naar het verleden door oude zwartwit foto’s, retro lampen en meubilair. Maar de oudere establishementen zoals Satchmo’s, of Wunderbar die via vele brandtrappen is te bereiken, met zeer goede reputatie verblikken of verblozen hier niet van. Ik zie helemaal wat de dame achter de bar bedoelde toen ze zei dat er wel wat andere winkels bij mogen komen om het etalage winkelen wat te bevorderen.
Wij keken vooral naar de gebouwen zelf tijdens onze wandeling door Lyttleton; wat grotere stenen commerciele panden zijn bewaard gebleven, maar ook de woningen waren vol ornaat aan de veranda’s en ramen, of mensen waren zo creatief geweest dat het een lust was om naar te kijken. Vooral de straten alleen voor voetgangers die doorsteken gaven de heuvel op waren interesant, om een blik in achtertuinen en bouwsels te werpen. Mijn nieuwsgierigheid werd aardig bevredigd. Volgens de bouwer die wat materialen uit stond te laden, komt er heel wat materieel aan te pas om zo’n woning neer te zetten. Drive-in woningen, op een steile helling bv, zodat de garage boven is, en beneden het woongedeelte. Het prijskaartje wordt daardoor uiteraard ook aardig opgeschroefd, maar voor $4ton zit je leuk. Steeds meer mensen vanuit Christchurch en zelf uit het buitenland besluiten zich hier te vestigen, en hebben geen moeite met de steilte van de hellingen, zolang ze er een waanzinnig uitzicht voor terugkrijgen.
De knusse koffietenten met heerlijke cappucino’s en restaurantjes die pas aan het eind van de dag open gaan zijn verleidelijk, maar toch besluiten we door te gaan en een eindje verder langs de kust een plekje voor de nacht te zoeken en zelf te koken. We moeten nog een gat slaan in de koelkast voorraad, want morgen als we de kamper stallen voor een paar weken gaat de stroom eraf, moet het bederfelijke op!
We landen bij een park, net voorbij Governors’s Bay; het is al laagtij en de vogels waden over het drooggevallen stuk op zoek naar avond voedsel. Wij trekken een Australische Merlot open, en hebben medelijden met de Tasmaniers die naast ons staan met een klein busje, voor hun eerste vakantiedag. Wat hebben Loes, Dick, Kevin & Daisy toch een ontzettende mazzel gehad. Buiten een paar spetters heeft het de hele maand niet geregent, en zeker niet zoals vandaag en het koude front wat doorkomt en de temperatuur heeft laten dalen tot 7 graden, terwijl het gister misschien wel 27 was! Omdat we van de wijn niet kunnen leven maak ik op Pa’s aanrading macaroni salade, en alvast een tomatenprutje voor op brood morgen volgens Mam’s recept.
Dan wordt het tijd om mijn dagboek te schrijven en wat spullen te pakken voor de thuisreis; alle waardevolle dingen en belangrijke kledingstukken zoals spijkerbroek en loopschoenen voor onze paar weken in New Plymouth. We beginnen een klein beetje onze draai te vinden met ons twee in de kamper en eigenlijk blijf ik net zo lief gewoon doorreizen. Een snel rekensommetje vandaag kwamen we tot de conclusie dat André vijf maanden geleden al gestopt is met werken. Dat voelt helemaal niet zo! We beginnen pas net......
Dus de kamper wacht wel op ons en de 4x4 thuisbrengen moet, en als de knop in de bovenkamer eenmaal om is gezet, is naar WOMAD muziekfestival gaan waar we hopenlijk een hoop bekenden tegenkomen, en verder met vrienden bijkletsen, klaverjassen of wandelen ook wel erg aantrekkelijk.
Voordat we uiteindelijk op pad waren vanochtend, eerst een tijd op de computer geneusd, even naar de Alfrink College (Havo) reunie gekeken die aanstaand weekend zal plaatsvinden en die ik helaas zal moeten missen. Jammer, ik ben altijd wel voor dat soort dingen te porren. Naast wat emailen onze mobiele internet verbinding eens goed bekeken, of we niet een duidelijk gebruiks’ overzicht in beeld kunnen zetten, zodat we het gemakkelijker kunnen monitoren, want we hebben een peperdure rekening gehad afgelopen maand en zulke kosten verkomen we graag.
Het is al een stuk lichter geworden als we daadwekelijk naar Lyttelton rijden, de haven van Christchurch. Volgens een van de inwoners is de haven een stuk rustiger geworden, nu een Dunedin een gedeelte van de aktiviteiten over genomen heeft, maar wij vinden er voldoende aktiviteit; hout, kool, containers. De vrachtauto’s met grote boomstammen rijden af en aan, een vele wagons liggen al volgeladen te wachten op de locomotief. De Pacifica die alleen vracht tussen Wellington, Nelson & Christchurch verscheept, een zeer grote containerschip dat door de havenmeesters naar buiten wordt geloosd, KIWI een vrachtschip dat in de Nieuw Zeeland kleuren oplicht in de haven als de zon wat door de wolken breekt, en de kleine jachtboten in de andere haven hoek.
Helaas is het gebouw dat de Tijdbal herbergt dicht vanwege renovatie, die nu al anderhalf jaar duurt. Tot 1934 viel de tijdbal viel elke dag om 1 uur zodat de schepen hun chronometers (klokken) gelijk konden zetten voor de navigatie op zee.
Het lokale maritiem museum blijkt meer een allegaartje te zijn van oude dingen die door de lokale bevolking gedoneerd zijn of te leen gegeven, vaak voorzien van naambordjes. Weinig verhaal of structuur, meer een oude verzameling. In de Antarctica kamer (Lyttleton was een veel gebruikte haven voor de Antarctica bemanning), waar we eigenlijk voor naar binnen gingen, zijn o.a. nog wat interesante foto’s van de samenwerking van schepen die een ijskap proberen om te duwen, de afscheidsbrief van Kaptein Scott die ze op de basis samen met zijn bemanning dood gevonden hebben, nog eens bestudeert hoe de verhouding van de verschillende landen liggen in relatie tot de ijskap......... zullen we ooit een trip maken hiernaar toe? Na de pinguins hier op het Zuidereiland knaagt dat eigenlijk naar meer... De opgezette keizer pinguin in het museum droeg hiertoe niet echt bij, maar de documantaire “March of the Penguins” wel!
Het aantal cafeetjes/bars/restaurants blijft blijkbaar stijgen hier. Nu wij er zijn is het vrij stil in de straten, maar met grote regelmaat maken mensen uit Christchurch het uitstapje, komen er bussen toeristen of zelfs cruiseschepen de haven binnen varen. Dus het lijkt aantrekkelijk om hier in de leuke oude panden iets op te starten, maar of dit zich kan handhaven? Deze nieuwe moderne cafés zijn zeer smaakvol ingericht met een knipoog naar het verleden door oude zwartwit foto’s, retro lampen en meubilair. Maar de oudere establishementen zoals Satchmo’s, of Wunderbar die via vele brandtrappen is te bereiken, met zeer goede reputatie verblikken of verblozen hier niet van. Ik zie helemaal wat de dame achter de bar bedoelde toen ze zei dat er wel wat andere winkels bij mogen komen om het etalage winkelen wat te bevorderen.
Wij keken vooral naar de gebouwen zelf tijdens onze wandeling door Lyttleton; wat grotere stenen commerciele panden zijn bewaard gebleven, maar ook de woningen waren vol ornaat aan de veranda’s en ramen, of mensen waren zo creatief geweest dat het een lust was om naar te kijken. Vooral de straten alleen voor voetgangers die doorsteken gaven de heuvel op waren interesant, om een blik in achtertuinen en bouwsels te werpen. Mijn nieuwsgierigheid werd aardig bevredigd. Volgens de bouwer die wat materialen uit stond te laden, komt er heel wat materieel aan te pas om zo’n woning neer te zetten. Drive-in woningen, op een steile helling bv, zodat de garage boven is, en beneden het woongedeelte. Het prijskaartje wordt daardoor uiteraard ook aardig opgeschroefd, maar voor $4ton zit je leuk. Steeds meer mensen vanuit Christchurch en zelf uit het buitenland besluiten zich hier te vestigen, en hebben geen moeite met de steilte van de hellingen, zolang ze er een waanzinnig uitzicht voor terugkrijgen.
De knusse koffietenten met heerlijke cappucino’s en restaurantjes die pas aan het eind van de dag open gaan zijn verleidelijk, maar toch besluiten we door te gaan en een eindje verder langs de kust een plekje voor de nacht te zoeken en zelf te koken. We moeten nog een gat slaan in de koelkast voorraad, want morgen als we de kamper stallen voor een paar weken gaat de stroom eraf, moet het bederfelijke op!
We landen bij een park, net voorbij Governors’s Bay; het is al laagtij en de vogels waden over het drooggevallen stuk op zoek naar avond voedsel. Wij trekken een Australische Merlot open, en hebben medelijden met de Tasmaniers die naast ons staan met een klein busje, voor hun eerste vakantiedag. Wat hebben Loes, Dick, Kevin & Daisy toch een ontzettende mazzel gehad. Buiten een paar spetters heeft het de hele maand niet geregent, en zeker niet zoals vandaag en het koude front wat doorkomt en de temperatuur heeft laten dalen tot 7 graden, terwijl het gister misschien wel 27 was! Omdat we van de wijn niet kunnen leven maak ik op Pa’s aanrading macaroni salade, en alvast een tomatenprutje voor op brood morgen volgens Mam’s recept.
Dan wordt het tijd om mijn dagboek te schrijven en wat spullen te pakken voor de thuisreis; alle waardevolle dingen en belangrijke kledingstukken zoals spijkerbroek en loopschoenen voor onze paar weken in New Plymouth. We beginnen een klein beetje onze draai te vinden met ons twee in de kamper en eigenlijk blijf ik net zo lief gewoon doorreizen. Een snel rekensommetje vandaag kwamen we tot de conclusie dat André vijf maanden geleden al gestopt is met werken. Dat voelt helemaal niet zo! We beginnen pas net......
Dus de kamper wacht wel op ons en de 4x4 thuisbrengen moet, en als de knop in de bovenkamer eenmaal om is gezet, is naar WOMAD muziekfestival gaan waar we hopenlijk een hoop bekenden tegenkomen, en verder met vrienden bijkletsen, klaverjassen of wandelen ook wel erg aantrekkelijk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
