Caples-Greenstone wandeling

Eindelijk gaat het dan weer eens gebeuren: een meerdaagse wandeltocht waar we alles zelf met ons mee moeten dragen. Eerder dit jaar wel andere meerdaagse tochten gelopen, maar toen met de luxe dat onze bagage werd doorgebracht, zodat we alleen met een dagrugzakje moesten lopen. Dit keer dus niet: het enige wat we onderweg krijgen is water, een dak boven ons hoofd in de vorm van een hut en stapelbedden met matras. Al het andere moeten we zelf meedragen.

Eerste keer weer van een meerdaagse wandeling zijn we even wat voorzichtig en pakken van alles zo min mogelijk en zo licht mogelijk mee. Omdat we geen zin hebben om aan het eind van de Caples vallei wandeling met de bus terug te rijden naar ons beginpunt, besluiten we de Greenstone vallei, die min of meer parrallel met de Caples vallei loopt eraan vast te binden en zodoende weer terug te lopen naar ons beginpunt. De Caples-Greenstone wordt hierdoor een 4daagse wandeling, eigenlijk een redelijk makkelijke, weliswaar met een bergpas van 950m tussen de valleien in. Nog niet eerder hadden we 4 dagen gelopen, maar het enige verschil is eigenlijk 1dag extra eten – al het andere (slaapzakken, kookgerei, regenkleding etc) heb je toch nodig.

We zijn aan de monding van de Caples begonnen en langzaam met de rivier mee de bergen ingetrokken. De eerste dag was de Caples nog echt een rivier. Onze lunchplek hebben we gedeeld met een groep van 6 lopers die in tegengestelde richting aan het lopen waren, met een prachtig overzicht over de Caples vallei. De Caples vallei is redelijk smal met aan beide kanten de bergen die omhoog tornen en je loopt afwisselend door bossen en over open vlaktes bij de rivier. Zo’n uurtje of 3 later kwamen waar we de avond door brachten met 8 mensen (van 6 nationaliteiten).

Aan het begin van de 2e dag werd de Caples al meer een beekje, om vervolgens in een bergstroompje over tegaan: helaas ook met de karakteristieken die daar bij horen: veel watervalletjes en voor ons dus veel klimmen. De bossen worden heel indrukwekkend: heel vochtig (we moeten oppassen geen natte voeten te krijgen), maar dat heeft wel tot gevolg dat er van allerlei mossen en planten op en in de bomen groeien: ik heb nog gezocht naar voetafdrukken van Hobbits, maar die heb ik niet kunnen vinden. De laatste km’s waren langzaam en steil, maar eenmaal boven op de pas was het weer waanzinnig: net boven de boomgrens en veel alpine begroeiing. Het gebied is zo vochtig en teer dat er besloten was om een houten steiger te bouwen zodat wandelaars niet alle planten kapot zouden lopen. Na de klim een mooi plekje om even op adem te komen en van de omgeving te genieten, want onder aan de andere kant van de pas lag de Greenstone vallei uitnodigend te blinken in de zon. Even goed uitrusten was wel nodig want kort hierna kwam het moeilijkste gedeelte van de wandeling: een hele steile afdaling. Manita heeft eigenlijk een hekel aan twee dingen: over wortels lopen en over losse stenen/keitjes lopen. Daar heeft ze hier dus geen tijd voor gehad om over na te denken: ze waren er beide in overvloed en konden niet ontweken worden. Het was dus typisch een geval van bij de les blijven en zo nu en dan stoppen om de omgeving in je op te nemen. Eenmaal weer in de vallei aangekomen was het nog een klein uurtje langs een meer naar ons volgende overnachtingshutje.

De volgende dag lag de vallei weer te blinken in de zon: een totaal andere vallei dan de Caples. De Greenstoner is veel wijder, meer begrast gebied om de rivier en dus meer uitzichten op de bergen rond de vallei. Ook de Greenstone rivier zelf is groter/wijder dan de Caples en op het eerste gezicht een aardig kabbelend riviertje. Totdat de vallei wat smaller word en al dat water door een hele smalle gorge geperst moet worden: dan realiseer je je toch weer dat was kabbelend lijkt in een handomdraai een heel ander beeld kan geven. Ik was in iedergeval blij dat ik niet in een vlotje van de Greenstone afkwam...... Deze wandeling en wat ons te wachten staat de komende weken, blijkt maar weer dat je niet genoeg respect voor water kan hebben: zeker in dit gebied waar als het echt tekeer gaat er meer dan een halve meter regen kan vallen in een etmaal tijd. Stroompjes worden beekjes, beekjes worden rivieren en rivieren worden.... Daar waar je nu door het water kan lopen naar de overkant, moet je dan wachten tot het waternivo weer wat gedaald is en wat nu een goed, maar drassig pad is, moet je dan tot aan je knieen (als je geluk hebt) door het water waden.

Maar wij hadden (zoals gewoonlijk) weer geluk: het weer heeft ons niet in de steek gelaten. Ze hadden ons op weg gestuurd met de voorspelling van ‘redelijk’ weer en we hebben 4 dagen perfect weer gehad. Pas toen we de Greenstone vallei weer uitliepen begon het een beetje te spetteren en onze lift vertelde ons dat ze voor de komende dag 30cm regen voorspelt hadden in de bergen waar we net uitkwamen.

Heerlijk douchen in de kamper, dat mag wel na die dagen! Ook direct wassen, en door het ‘stevige briesje’, hangt de was horizontaal aan de lijn, dus is in 1uurtje droog! We trakteren onszelf op echt vers eten na al dat droogvoer in Kinloch lodge; een knus plekje, recht tegenover de natuurkamping aan Wakatipu meer. Waar vind je zoiets?

’s Avonds NL bellen. We komen erachter dat Sandra overleden is in de tijd dat we in gedachten veel met haar bezig waren, na niets meer vernomen te hebben van haar ondanks meerdere pogingen email en telefoontjes, hebben we (bij gebrek aan persoonlijke contacten van haar) Nutricia gebeld, een werkgever waar ze zo langzamerhand bij het meubilair hoorde. Een lieve collega heeft ons te woord gestaan.........een triest besluit van de dag.