We komen maar niet weg...

Vanaf de overnachtingsplaats niet veel uitzicht maar een paar meter naar het Alexandrina meer, dat op 735m ligt, een uitzicht dat we niet verwacht hadden. ’s Winters leveren toch vaak mooie reflecterende beelden op in het water, en ook nu is het winstil. De spiegeling van de besneeuwde bergen (Seven Sisters, Mt Mary en Cas), blauwe lucht en kale bomen. Een kleine nederzetting ligt aan het water, vol baches (Nieuw Zeelandse vakantie huisjes), soms gemaakt van meest simpele materialen als golfplaten. Er is maar een koppel aanwezig, die alle waterleidingen weer leeg laten lopen en anti vries in de toiletpotten, voordat ook zij de deur achter zich dichttrekken, de rest is verlaten zoals het grootste gedeelte van de winter.

Wij genieten van de rust die het hier uitstraalt, en vinden het jammer dat we niet wat langer kunnen blijven onder deze ideale omstandigheden. Het meer is een vogelreservaat, buiten de welkomseend die ons overal volgt, zien wij alleen de crested grebes (een hier zeldzame fuut). Eentje duikt een paar keer onder, en voert de ander met zijn vangst. Ik sta doodstil als ze steeds dichterbij komen. Uiteindelijk is het zo’n mooi gezicht die halzen naar elkaar, dat ik helemaal vergeet een foto te nemen!

Een paar klappen, wij nemen aan vanaf de militaire basis, maakt dat wij eindelijk opstappen. We rijden een paar km terug naar Mt John, waar we overdag wel met de kamper omhoog mogen, voor een overzicht over het hele gebied; de drie meren bij elkaar en de bergketens erachter. Het cafe bovenop is fantastisch gelegen; veel glas uitzichten rondom, over designed om de winden van 280km/u te kunnen weerstaan (180km/u recentelijk nog gemeten, 250km/u in 1970). Het kneuterige van een hoop plekken begint langzamerhand te verdwijnen, zoals hier de caravan op het parkeer terrein vervangen door een modern cafe. Wij zijn hier de enige buiten de twee die het cafe vandaag runnen; Fraser Gunn een fotograaf specialiseerd in sterrenhemels (en zijn foto’s waren zoveel mooier dan ik gisteravond door de telescoop heb kunnen zien) en een Nederlandse, de partner van degene die ons gister de rondleiding gaf in het observatorium. We kunnen maar geen afscheid nemen van dit gebied, dus na ettelijke koffies, tips om de melkweg zelf eens te fotograferen, en ons al zittend in het zonnetje te vergapen aan het uitzicht, gaan we het wederom proberen. Grote koppels zwaluwen en vinken volgen ons de heuvel af naar Tekapo zelf.

De snelle stop hier, een paar km verder, om even te lozen en proviant en gas in te slaan, loopt al weer uit door telefoontjes en ik die nog even naar het kerkje loop; het meest gefotografeerde kerkje van NZ, en ik ben daar zeker ook schuldig aan, want ook deze keer, net als alle vorige keren dat we hier gestopt zijn, wil ik even gaan kijken en dat kan daar blijkbaar niet zonder camera. Van binnen het grote raam, uitkijkend over het kruisje op het altaar naar het meer met de omringende bergen erachter, straalt kalmte uit (nu er geen toeristenbussen zijn). Ik denk aan Pa en schiet vol en ben in dit kleine kerkje even alleen met mijn gemis.

Nu moeten we echt km gaan maken, en de wereld bekijken vanachter de autoraampjes. Op de weg zitten we al snel achter auto met werkhonden achterin, vuilnisbakkenras en geen collies zoals het bronzen beeld bij het meer, ter ere van de pioniers die het MacKenzie Country gebied hier ontgonnen hebben, en die het zonder de honden niet hadden kunnen doen. De borden hier langs de weg verwijzen ook iedere keer naar een ‘station’, de ene boerderij na de andere dus. Soms staan de karakteristieke rode golfplaten schuren op het land, andere keren al vervangen door de nieuwere metaalkleurig gehouden versies. Er liggen nog veel groene en witte rollen hooi. Er zal nog genoeg bijgevoerd moeten worden. Ook al verschijnen er steeds meer landschap vervuilende irrigatie installaties boven de grasvelden, want met deze temperatuur groeit het niet hard. Een traktor verrijd wat hooi over de weg naar een ander stuk land. Buiten wat landelijk werk verkeer is het rustig. We nemen ook de weg die het dichtst langs de bergen loopt, om zo lang mogelijk uitzichten te hebben. Totdat we dicht bij de kust belanden; meer auto’s, meer mensen. Scholen zijn net uit en de schoolbussen zijn op weg om de kinderen met hun geruite uniformen afzetten dicht bij huis.

Wij denken aan thuis en wat we allemaal moeten doen. We hebben er maar een nacht.