Een moeilijke tijd

Wat zijn we blij met ons gekozen tijdstip en dat we nog twee en halve week samen hebben gehad; gepraat maar vooral er gewoon geweest en steun te zijn voor elkaar, voordat Pap overleed. Wat een gemis! Maar fijn voor hem; einde gevecht. Dus we hebben het moeilijk maar hebben er vrede mee. Gelukkig waren en zijn we allemaal samen (Wij hebben ook de tijd aan onszelf met Andre’s sabbatical).

We hebben allemaal een goed gevoel over de avondwake en begrafenis. Veel werk vooraf, maar goed gelopen, een waardig afscheid. Fijn dat ook de kleinkinderen er zo bij betrokken waren, mooi, en ze toverde ook een lach op je gezicht af en toe. Bij de begrafenis het mannenkoor, maar een vrouw gevraagd alleen het Ave Maria te komen zingen. Pap hield zo van zingen.....Moeilijke dagen......... De vele mensen en kaarten waren steun voor iedereen. Petje af voor Mam. Verdrietig maar sterk!

Nog een tijdje in Nederland gebleven, dingen regelen en gewoon samen zijn (aktie ondernemen is zoveel gemakkelijk dan stilstaan en voelen wat je voelt), maar uiteindelijk moet ieder toch weer zijn eigen weg gaan. Ik vind het moeilijk ieder, en vooral Mam, achter te laten, maar ik weet dat ze er voor elkaar zijn. Maar na vaderdag en Pap’s verjaardag, vliegen we een dag later terug naar NZ.