Weer aan de wandel

Gisteravond nog een keer opgeschrikt door de trein, het geluid kwam zo angstvallig dichtbij, dat het wel leek of we de rails opgerold waren.... Na het piegen uit het raampje onszelf gerustgesteld te hebben, is onze nachtrust niet meer verstoord.
Een wandeling die we nog bewaard hadden in Kaikoura, omdat het getij juist moet zijn, gaan we nu soldaat maken. Langs hetzelfde beruchte spoor, dat pal langs de kust loopt, gaan we richting de witte kliffen bij Hurunui. Daar worden we het strand opgestuurd, en moeten huppelen van de ene naar de andere steen, wat met mijn zwakke enkels en slecht evenwicht zelfs met bergschoenen veel concentratie nodig heeft. En een leuk gezicht voor anderen, omdat dit vaak gepaard gaat met armen wijdgespreid alsof ik op wil stijgen....
Prachtig die kogels in zee, die liggen dus niet alleen in Moeraki. En die besneeuwde Kaikoura bergketen zo vlak aan het water...
Dwars door een zeehondenkolonie heen, die heerlijk in het zonnetje lagen na een nacht vissen op zee, en vergeleken met de meer toegankelijke plekken schrikachtiger waren (minder mensen gewend), en de zee verkozen. Sommige met behoorlijk commentaar! En soms waren wij het die schrokken als er een verborgen lag die we niet gezien hadden of geroken (want dat kwam meestal eerst). Aan het verste punt van de wandeling bij een natuurlijke brug in de rotswand, met een boterhammetje in de hand dan ook zitten genieten van de vele kunsten die ze in het water uithalen. En vogels spotten op de rotsen voor de kust, totdat het water al weer zo opkwam dat we de terugtocht moesten aanvaarden; geplakt tegen de rotswand op een riggeltje de klippen rond om geen natte voeten te hoeven krijgen.

Voor het eerst komen we vandaag weer wegwerkzaamheden tegen, veel minder dan toen Loes en Dick hier in feb/mrt op vakantie waren. Het is duidelijk te zien dat toen nog even snel de budgetten opgemaakt moesten worden voor het nieuwe belastingjaar dat hier 1 april ingaat.