Stadten

We gaan naar weer een andere camping uitproberen in CHC, maar dit blijkt niet veel te zijn; weinig ruimte om de kamper want we staan gewoon tussen twee heggen in. Maar zo dicht bij de stad is het wel een prima locatie. Volgens de beheerder zal deze kamping in de toekomst wel op worden gekocht door een projectontwikkelaar voor huizenbouw; nou dat geloven we graag (want steeds meer campings op gewilde plaatsen zoals stad of aan de kust worden opgeheven, omdat de huizenmarkt te lucratief is). Het komt er dus op neer dat we elke morgen bij het kamping kantoortje weeeer verlengen: al met al staan we er bijna een week.
Doordat we wat langer blijven op de kamping varieren we de manier waarop we de stad ingaan; met de bus, lopend, fietsend en met de kamper. Als ik eerlijk ben beviel fietsen het beste (maar CHC is dan ook voor NZ begrippen een ‘vlakke’ stad). Tot dusverre mis ik de motor (waarvan ik van het begin af aan gezegd heb dat die in de ‘garage’ van de kamper zou komen) eigenlijk nog niet. Nog maar eens even aankijken of een motor dus wel echt nodig is, want eigenlijk staat de garage zonder motor al aardig vol.

Met dit weer (regen, regen en regen) is het overigens wel leuk om bij de stad te zitten: daar zijn tenminste ook aktiviteiten ‘onder een dak’. Bovendien hebben we weer tig dingen te regelen; dat heb je als het eigenlijk geen vakantie meer kunt noemen, maar meer een andere levenstijl.
Deze tijd van jaar zijn het vooral NZ kampeerders die we tegenkomen (al vinden een hoop het nu al te koud worden en op stal gaan voor de winter) of ‘lifestylers’ zoals wij. Er zijn vooral omgebouwde bussen, soms fraai beschilderd aan de buitenkant, en andere zelfbouwsels, zodat wij, nu zonder de witte touristen huurkampers, duidelijk afsteken.

De eerste dag komen we er achter dat vlak bij de kamping een Nederlandse winkel/cafe is: dus al gauw maken we een broodje kroket soldaat. We kunnen natuurlijk niet de winkel verlaten zonder het eea in te kopen: echte oude kaas is moeilijk te vinden in NZ en Unox erwtesoep al helemaal niet.... Grappig om te zien dat er verderop een tafeltje een koffiekransje is van bejaarde NLse damens die lang geleden geemigreerd zijn maar toch elke maandag bij Kees van Dam een bakkie komen doen en tegelijk wat NLse inkopen doen. Op de fiets gaan snacken voelt aardig Hollands. Het Hollandse thema zet zich voort als we later in de week in het museum de tentoonstelling ‘Rond de wereld in 30 huiskamers’ tegenkomen (deze in vijf kamers roulerende uitstallingen opgezet door immigranten). De NL-kamer lijkt meer een kruising tussen grootmoeders tijd en een toeristenwinkeltje....

We brengen gedurende de week een bezoekje aan de Art gallery (met zeer levendige informatieve rondleiding), de botanische tuin in hersttooi en het museum. De Antartica tentoonstelling neemt het meeste van onze tijd in beslag in het museum en we zijn er nog niet helemaal mee klaar als de staf ons komt vertellen waar de uitgang is en de lichten achter ons uitdoet......en we konden niet eens zeggen dat we ons entree kaartje tot het laatst toe wilden benutten, want de entree was gratis!! De volgende dag dus even terug, maar op het moment dat we het museum willen verlaten, lopen we tegen een zaal aan van alle vogelsoorten die in NZ voorkomen zijn verzameld. We hebben geen tijd meer om er uitgebreid naar te kijken (de vogelboekjes die we raadplegen zijn goed, maar een ‘opgezette vogel’ (hoe luguber ook) is toch beter te herkennen dan vanaf een plaatje zelfs als ik het boekje en de verrekijker bij de hand heb), dus ik vrees dat we er nog een keer naar terug ‘moeten’.
Op de Artartica tentoonstelling waren ook vele stenen, fossielen en formaties te bekijken, maar ondanks dat ik zeer geniet van kale ruige natuur en wij altijd stenen verzamelden voor André zijn vader, zag ik dit keer toch meer in de menselijke bewerking van een stuk gesteente (een schitterend kunststuk in een gallerie in de stad dat weliswaar geinspireerd was door de natuur), dan de door de natuur geschapen voorbeelden in de vitrines in het museum.
Het vele steen gebruikt in de massive Christchurch gebouwen, geeft een aparte uitstraling aan de stad, dat in een land waar veelal hout skeletbouw gebruikt wordt. De Kathedraal bv die als middelpunt van de stad veel aandacht op eist, (ook onophoudelijk in decibel toen wij op een terrasje zaten, want de beijaardier bleek er maar geen genoeg van te kunnen krijgen), maar mijn verlanglijstje voor ons volgende bezoek gaat verder dan dat en ligt al klaar...........