Op weg naar Everest

Na het ontbijt besluiten we niet op Nima te wachten, hij loopt toch veel sneller dan wij en gaan opweg.
We lopen langs de Dudh Koshi, een brede witte melkachtige rivier die bij de Tibetaanse grens begint en steken hem wel vier keer over, allemaal met de onderhand bekende hangbruggen, waarvan de langste meer dan 100m is. Het is duidelijk dat het gebied nog steeds Sir Ed (Hillary) vereerd, de Nieuw Zeelander die in 1953 als eerste, samen met Sherpa Tenzing, Mt Everest beklom, als de laatste brug die we over moeten naar hem vernoemd is en vol gehangen is met gebedsvlaggetjes en kata sjaaltjes. We zullen zijn naam de volgende dagen nog heel veel tegenkomen. Na de brug gaat het steil (en dan bedoel ik STEIL) omhoog. We lopen langzaam, maar gestaag door en halen vele mensen in die dachten dit heuveltje wel even op te klimmen, maar een stukje verderop al op adem staan te komen. We krijgen zelfs een komplimentje van Wangchho; over dat laatste stukje had hij gedacht 3 tot 3.5uur te doen, maar we staan na 2.5uur al bij ons guesthouse. Het eind van de middag lopen we nog even door Namche (3440m) heen en het blijkt het grootste dorp van de Khumbu regio en het hart van het Sherpa gebied te zijn, ondanks dat de Sherpa cultuur wel aangepast is door expedities en toerisme in de laatste tientallen jaren. Deze drukke handelsplek heeft zo’n 60 guesthouses, waarvan sommige wel vier verdiepingen hoog en heel veel winkeltjes, speciaal voor de toeristen. We kopen een lekker gebakje bij de Duitse bakkerij en snuffelen wat in de buitensportzaken die behalve de Nepalese kwaliteit ook betere kwaliteit (made in China) verkopen: zelfs goede bergbeklimmingsspullen zijn hier te vinden.

De volgende dag staat, in verband met het direkt vliegen naar 3000m en zo het risico op AMS verdubbeld te hebben, een acclimatisatie dag op ons programma om aan de hoogte te wennen. Aangezien we al enigzins geacclimatiseerd zijn (Annapurna wandeling), besluiten we toch, in overleg met Wangchho, om Namche te verlaten en naar Khumjung (3780m) te lopen. Zo splitsen we het hoogte verschil van Namche naar Tengboche in tweeën, in plaats van een dagwandeling te maken en weer in Namche te slapen (volgens het hoog klimmen - laag slapen principe). Bovendien willen we graag wat extra tijd in dat gebied besteden, omdat Sir Ed, na zijn succesvolle beklimming, heel veel support aan dat gebied heeft gegeven: zo heeft hij in Khumjung een lagere/middelbare school gestart en in het buurdorpje Khunde (minder dan 30min verderop) een ziekenhuisje. Bij beide zijn we op bezoek geweest en door het ziekenhuis zelfs een rondleiding gehad, heel goed wat ze met de spaarzame middelen daar weten te bereiken. Bij afscheid nog maar wat financiële steun gegeven.

Gelegen in een naburige vallei, blijken deze twee dorpen traditioneler te zijn dan toeristen dorpjes op de hoofdroute; hier hebben ze allemaal groene daken die zoveel beter in het landschap thuis horen dan het tegenwoordige blauw. In de Gompa (tempel) steken Wangchho en Nima een boterlampje aan en maken een offer, zoals Sir Ed en Tenzing ook gedaan hebben voor hun klim (en vele na hun) en wensen voor een veilige tocht. De Chaane (zakje met mix van oa gezegende rijst die een beschermende werking heeft) van onze gids is beschimmeld, dus elk offer voor aankomende enge of wat gevaarlijkere stukken is welkom.

Maar voordat we in Khumjung aankwamen zijn we eerst bij Everest View Hotel een bakkie thee gaan drinken. Dit hotel, volgens Guinness Worlds Records het hoogste hotel ter wereld, is opgezet door Japanners, ligt op een onwezenlijk mooie plek, met prachtige vergezichten. Kwaliteit van het hotel is uitstekend en kan wedijveren met de beste hotels in Kathmandu. Niet ver er vandaan in Syangboche (3800m) hebben ze ook een vliegstrip gemaakt zodat de welgestelde Japanners, zonder al te veel inspanning, op bezoek konden komen. Maar daar hebben de bewoners van Namche een stokje voor gestoken. Ze waren veel te bang dat de toeristen Namche links zouden laten liggen en rechtstreeks vanaf het hogere vliegveld het Everest gebied zouden gaan bezoeken. Dus tegenwoordig wordt alleen in uitzonderlijke gevallen nog van de vliegstrip gebruik gemaakt. Gelukkig, want er komen al genoeg helikopters overvliegen, die de rust verstoren.

Van het hoteluitzicht is het niet Mt Everest (8848m), of omringende bergen als Lhotse (8516m en 4e hoogste piek ter wereld) en Nuptse (7861m - alhoewel niet echt een individuele piek), die de show stelen, maar Ama Damblam: ‘slechts’ 6828m maar verreweg de mooiste berg. Voor de Sherpa’s is Khumbi Yul Lha of Khumbila (5761m) met zijn donkere spitse gestalte, als ‘De God van Kumbu’ een heilige berg, die volgens hen mens en dier beschermd.




Vandaag komen we onze eerste Yaks tegen, die vanaf hier volop gebruikt worden als lastdieren. Als er een karavaan aankomt, kun je gerust even opzij stappen, liefst aan de hellingkant (!) om bij die grote hoorns weg te blijven. Je hoort ze net als de zopkio’s vaak aan de bellen om hun nek aankomen.

In het kleine familie guesthouse, blijken we vanavond de enige gasten te zijn. Ze steken de kachel voor ons aan en op onze uitnodiging komt de rest van de familie er graag ook omheen zitten in plaats van in de keuken. Als we vervolgens de menu kaart aan de kant gooien en zeggen dat we veel liever met hun mee eten, hebben we het helemaal gemaakt en kunnen we terugkijken op een relaxte, maar hele leuke gemixte dag van schitterende natuur en lokale cultuur.