Trek over de Cho-La pas

Dat avontuur begint dus op dag 10 kalmpjes met een 'rust'dag. Wel een Nepali rustdag natuurlijk met een wandelingetje van 2uur en een klimmetje van een kleine 300m. Wangchho wilde er al om 7uur vandoor, maar daar hebben we een stokje voorgestoken en zodoende hebben we lekker uit kunnen slapen en gingen pas na negenen van start. Met het grote tekort aan accommodatie in het laatste dorpje voor de pas, is Nima al eerder vertrokken. De extra luxe van twee Sherpa’s inhuren is het zeker ook hier weer waard! Vanaf het begin is Tina, een deense dame, met ons meegelopen, omdat ze bang was een bepaalde afslag te missen en zodoende volledig verkeerd uit te komen. Paar dagen geleden is zij ook met een gids aan de wandeling begonnen, maar ruzie gekregen en hem naar huis gestuurd en zodoende loopt ze nu dus alleen. Onderweg op een alpeweide nog lekker pauze gehouden genietend van de zon, het uitzicht en de mensen die aan de overkant van de vallei omhoog aan het klimmen waren.

We waren lekker op tijd bij ons volgende guesthouse in Dzonglha (4830m), waar de middag genietend van de zon hebben doorgebracht, maar vooral relaxend in voorbereiding van de dag van morgen. Een dag waar Manita zich vanaf het begin van de trip al zorgen over maakt en nu, omdat er recentelijk sneeuw gevallen is, zo zenuwachtig van begint te worden dat zelfs eten niet meer smaakt. Achteraf gelukkig allemaal niet nodig geweest, want het is een prachtige, maar wel heel zware dag geweest. Ook Tina zou vandaag weer met ons meelopen, want het zou onverantwoordelijk zijn om dit gedeelte van de tocht in je uppie te ondernemen.

Wekker om 5uur zodat we om half 7 opweg konden. Het eerste stuk is redelijk makkelijk (lees: Nepali vlak) en na een klein uurtje kwam ook de zon onder in de vallei, zodat de donzen jassen ook weer uit konden. Maar daarna werd het ernst, eerst steil omhoog tegen een moraine heuvel op en toen we daar na een uur eenmaal bovenop stonden, bleek het vervolg te bestaan uit het klimmen en klauteren over toch wel erg grote rotsblokken. Ook daar waren we na weer ruim een uur overheen, en stonden toen voor onze volgende uitdaging: de ijsvlakte van de gletsjer waar we overheen moesten.... Gelukkig wisten we daarvan en hadden we in Kathmandu stijgijzers (crampons) geregeld voor Manita zodat, zodra we die onder haar schoenen hadden gebonden, ze in ieder geval wat steviger op het ijs en sneeuw zou staan. Ook hadden we voor vandaag haar bagage die ze elke dag droeg, verdeeld tussen Nima en André, zodat ze alleen maar voor zichzelf hoefde te zorgen. Toch nog wel erg voorzichtig over de gletsjer heen, want op ijshellingen lopen blijft altijd link, maar ook op de sneeuw is het niet ongevaarlijk: soms lijkt het wel een sneeuwvlak, maar zijn het gletsjerspleten die opgevuld zijn met sneeuw en daar wil je ook niet in terecht komen. Daar zal het sneeuwluipaard, waar we voetstappen van zagen, geen last van hebben. Na een aantal stops om te genieten en fotosessies kwamen we dan uiteindelijk aan de andere kant van de gletsjer.




En na nog een kleine klim stonden we na 3uur hard werken en 500m steigen (waarbij het gebrek aan zuurstof zeker niet hielp) eindelijk op de Cho-la pas (5330m) die, zoals gewoonlijk in dit gebied, opgesierd was met de traditionele gebedsvlaggetjes. Beide kanten hele mooie uitzichten, dus geen betere plek om een wat langere pauze in te lassen en onder het genot van wat mee gebrachte snacks te genieten van wat de omgeving te bieden heeft: aan de ene kant de gletsjer met daarachter de besneeuwde toppen van enkele gigantische Himalaya pieken en aan de andere kant een diep rivierdal en wat minder hoge, maar daardoor niet minder imposante, Himalaya pieken.

En dan wordt het tijd om naar beneden te gaan; makkie denk je dan, totdat je over de rand kijkt en je je realiseert dat het wel erg steil naar beneden gaat over alleen maar kiezelstenen, kleine en wat minder kleine keien: precies het soort terrein waar Manita zoveel plezier aan heeft. Het eerste meest steile stuk heel voorzichtig om geen kleine lawine te veroorzaken voor de mensen onder je (er schijnen vaker ongevallen te gebeuren hier) en later is het beste om je te laten gaan en te accepteren dat je geen controle hebt: soms zal je 'wat' doorschuiven en de andere keer, als je een wat grotere kei tegenkomt dus niet.... Dat laten gaan werd hem dus niet, want Manita en geen controle hebben is geen goede combinatie, dus zijn we heel gestaag afgedaald naar de rivier die beneden in het dal stroomde en eigenlijk ging het veel beter dan verwacht. Maar ja: dan sta je eenmaal beneden in het rivierdal en dan moet je er aan de andere kant ook weer uit. Ondanks dat het achteraf maar een 100m klim was, leek het na al de inspanningen van een dag als vandaag wel of we weer 500m omhoog moesten. En dan sta je bovenop, kijk je nog een keer om waar we vandaan gekomen zijn, en dan lijkt die grind/keien heuvel waar we vanaf gekomen zijn nog indrukwekkender dan als je er bovenop staat. Vanaf hier duiken we een andere vallei in, waar we enkele km's later (gelukkig wel allemaal naar beneden), in Thaknak aankomen, waar Nima (hij was de laatste km's vooruit gesprint), alweer lachend klaarstond met de kamersleutel. We waren vandaag allemaal helemaal kapot, maar wel voldaan en nog nagenietend van al het natuurgeweld en schoonheid die we weer gezien hebben en die het de moeite die het gekost heeft om er te komen weer meer dan heeft goedgemaakt. Zeker ook een hoogtepunt!