Kala Patthar

Afijn de volgende morgen was er één van de waarheid: de beklimming van de Kala Patthar, een heuveltje van maar liefst 5545m. Dit zou meteen het letterlijke hoogtepunt van onze reis worden. Ondanks dat er wordt aangegeven dat de zonsopkomst vanaf Kala Patthar erg mooi is, hadden wij besloten om met eerste daglicht pas te vertrekken: de beklimming zou tenslotte al zwaar genoeg worden, zonder daar nog eens een nachtelijke duisternis en de daarbij behorende kou aan toe te voegen. Maar door bij het aanbreken van de dag te vertrekken hadden we toch nog de meeste kans op goed weer, voordat de wolken binnen komen drijven en het uitzicht ontnemen. Vanuit onze slaapkamer konden we zien dat de hele vallei stijf bevroren was, dus maar weer een paar extra lagen kleren opgezocht en op weg. Manita ging heel langzaam, maar zeer gestaag omhoog en ik vond dat, na de inspanning van gister, helemaal niet erg.

Sommige anderen hadden er ook beter aan gedaan om haar tempo aan te houden, maar besloten al behoorlijk aan het begin van de klim om ons voorbij te steken. Die kwamen we dus nog voor de helft van de beklimming zittend en puffend op een rotsblok tegen en die zijn volgens mij weer rechtomkeerd gegaan, want we hebben ze later niet meer gezien: ‘haastige spoed is zelden goed’ en dat geldt zeker op 5000+m hoogte, waar zuurstof nog maar de helft is vergeleken met zeeniveau. Dat gezegd hebbende: er is hier een jaarlijkse marathon: van Gorakshep naar Namche en de snelste loper doet daar 4uur over...... Eeh was dat niet dezelfde route waar wij de laatste 5 dagen over gelopen hebben??!!
Dichter bij de top draaide we een hoek om en wat we dachten dat de top was bleek maar een tussenpiekje te zijn: de echte piek lag nog even wat verder en hoger..... Wel hadden we het voordeel dat de moed ons niet meer in de schoenen kon zinken, want die zaten ondertussen vol met zweet en stank. Gelukkig lag de piek ondertussen in het zonnetje en datzelfde zonnetje zou ook ons snel bereiken, zodat de rest van de klim niet zo ijzig koud meer zou zijn. Na vele stops kwamen we eindelijk hijgend en puffend bovenaan. Een grote groep toeristen (die waarschijnlijk wel in het donker omhoog gelopen hadden) had de top net verlaten, zodat het er relatief erg rustig was en we heerlijk van de uitzichten konden genieten, wat drinken, meer genieten, wat eten en nog meer genieten en ooh ja natuurlijk ook nog een fotosessie.
Vanaf de piek hadden we niet allen het uitzicht op EBC, wat diep in de verte onder ons lag, maar in dit geval ook op de Mt Everest en de vele andere indrukwekkende hoge bergen. Ondanks dat kaarten en reisboeken de hoogte van de Kala Patthar aangeven met 5545m, geeft mijn GPS een hoogte aan van 5641m. Toegegeven hij is van Amerikaanse makelij, maar je begrijpt dat ik dit geval volledig op mijn GPS vertrouw. Even een sms naar het thuisfront vanaf deze hoogte, want dit zullen wij niet gauw verbeteren! Ongelofelijkerwijs komt er ineens een vink-achtig vogeltje op bezoek. Ik wist niet dat die kleine vogeltjes zo hoog konden komen, laat staan dat ze er wat te eten weten te vinden. Na verloop van tijd komt er ineens een gemeen koud windje op en besluiten we genoeg is genoeg en gaan we opweg terug naar ons guesthouse.

Omdat het op deze hoogte akelig koud is en de 5000+ meter hoogte het een wat ongemakkelijk verblijf maakt, nemen we wat te eten, pakken de rugzakken en aanvaarden we dezelfde dag nog de terugweg naar Lobuche, in hetzelfde guesthouse waar we 2 dagen eerder geslapen hebben, maar met een schat aan ervaringen en indrukken rijker en waar vandaan we aan ons volgend avontuur zullen gaan beginnen.