Start van Everest BC trek

In de vroege ochtend uren gaan we met Wilko & Patricia mee naar de Stupa voor onze drie rondjes tesamen met vele andere pelgrims. Vandaag staan er aan de rand extra kraampjes met witte kalk/verf en saffraan die contributies innen om de Stupa vandaag een vers jasje te geven vanwege een Tibetaanse feestdag.

Na ons laatste ontbijt met zijn vieren nemen we afscheid en vertrekken naar het vliegveld voor onze binnenlandse vlucht naar Lukla. Wij vinden dat we laat aankomen, maar de incheckbalie is nog niet geopend, zelfs niet als de 11 uur vertrektijd op ons ticket verstreken is. Vluchten in kleinere vliegtuigjes (wij vliegen met een twin-otter met 21 zitplaatsen) blijken vertraagd door ochtendmist in Kathmandu. Zou de vele wierook op het stupa plein hieraan bijgedragen hebben? We wachten geduldig af, kijken mensen en aapjes, krijgen uiteindelijk een boarding pass zonder stoelnummer en onze gids geeft precies op het juiste moment een teken zodat we de beste plekken in het vliegtuig hebben: aan de linkerkant waar de beste uitzichten te zien zijn op de Himalaya.

Als we taxiën naar de startbaan maken we ineens rechtsomkeerts; technische problemen zegt de stewardess, maar dat wordt al snel veranderd in teveel wind in Lukla. Wangchho informeert bij Nima (de drager van onze rugzak) die al in Lukla is en gelukkig blijkt het inderdaad teveel wind te zijn. Het tijdbestek waarin zowel de condities in de Kathmandu vallei als Lukla, in het oosten van Nepal, gunstig is, is klein: vertragingen en aflassingen zijn orde van de dag. Een vliegticket met vertrektijd vroeg in de ochtend is dus een bonus. Terug in het terminal gebouw wachten we wederom geduldig totdat die wind genoeg afneemt om alsnog die dag te vertrekken.

Na opstijgen lijkt de taak aan de Stupa volbracht te zijn: hij is weer mooi wit met een vers gouden patroon. Vele velden liggen er braak bij zo vlak voor de winter, alleen hier en daar zijn nog wat groene vlakken. Overal zijn kleine nederzettingen te zien, maar het meest gefascineerd zijn we door de met sneeuw bedekte toppen. Een prima 30min vlucht, eerst liggen de bergen en velden ver onder ons, maar naarmate de vlucht vordert komen ze steeds dichterbij. Niet dat we lager gaan vliegen, maar de bergen worden hoger en hoger. We hebben alleen wat turbulentie als we over een pas gaan en na de pas liggen de bergtoppen ineens boven ons en vliegen we door een vallei heen. Als we links van ons door het raampje naar buiten kijken, vraag je je af hoe ze in hemelnaam een vlak stukje grond voor een vliegstrip hebben gevonden. Door de voorruit (de deur naar de cockpit staat open) is er nog geen vliegstrip te zien, maar wel het eind van de vallei......Dichter bij het eind van de vallei gekomen, blijkt hij niet te eindigen, maar naar links af te buigen. De piloot draait zijn vliegtuigje gelukkig ook naar links. En dan zien we de vliegstrip: dat vlakke stukje grond waar ik het eerder over had: dat hebben ook zij niet gevonden: de landingsstrip is tegen een heuvel op geplakt. Het gevolg is, dat als de wielen de grond raken, de piloot ‘gas’ blijft geven, want anders haalt hij de top van de heuvel niet en als we dan eenmaal bovenop zijn, moet hij hard in de remmen, anders haalt hij de haakse bocht naar rechts naar de terminal niet en zal onze vaart geremd worden door een hele harde muur aan het eind van de landingsbaan. Op de stoel voor ons horen we het ‘Om mani padme hum’ gemompel van Wangchho, een gebed voor een veilige landing. Wat te boek staat als één van de meest enge/gevaarlijke vliegvelden, vinden wij soepel gaan, maar het duitse meisje naast me, heeft hopelijk voldoende schone kleren bij zich. Het meest verbazingwekkende is eigenlijk nog dat in de tijd dat wij uitstappen en onze bagage ophalen (dat kost zeggen en schrijven 10minuten), het vliegtuig weer geladen is, passagiers opgestapt en voordat wij buiten staan, stijgt hij alweer op. We hebben het wel een stuk makkelijker dan de Britse expeditie die in 1953 als eerste de Mt Everest beklommen heeft: wij hebben twee derde van de kilometers vliegend overbrugd: zij hebben van Kathmandu naar Lukla gelopen!!

Een paar uur later dan gepland in Lukla (2840m) maken wij kennis met Nima, hijsen wij onze dagrugzakken op de schouders en gaan opweg voor een paar uurtjes om net voor donker in het guesthouse te zijn. Nima is een verlegen 19jarige jongen met een brede lach en glimoogjes, die heel blij is met het feit dat het niet teveel kg zijn en dat onze spullen in een rugzak zitten en hij niet al het gewicht aan een hoofdband hoeft te dragen. We brengen het meegebrachte suiker en zout naar verschillende familieleden van Wangchho en zijn zodoende later opweg dan andere toeristen. Al snel lopen we alleen tussen dragers.

Ondanks dat ik dacht dat deze trek heel veel op Annapurna zou lijken, zien we al direct heel veel verschillen. Er staan wel muilezels langs het pad maar we komen vooral zopkios tegen; een kruising tussen een koe en een yak met grote horens die als pakdieren worden gebruikt. De Sherpa's dragen veel smallere manden, die nog hoger opgestapeld kunnen worden met zware waar, en zij hebben een wandelstok cum steunpilaar, om het gewicht in ruststand van hun hoofd en schouders te halen zonder de last iedere keer af te doen. Het Boeddhisme is hier ook veel meer aanwezig bij de Sherpa's; tibetaanse deurgordijnen, gebeeldhouwde manistenen, manimuren en gebedsmolens zijn veel aanwezig. Een bepaald dorpje lijkt wel meer hele grote gebedsmolens te hebben dan inwoners. Nu aan het einde van de dag wordt het dagelijkse ritueel weer volbracht. En het pad is minder geplaveid; er liggen wel stenen in de straten maar enkel zwikken moet hier geen probleem zijn. Als we veel moeten stijgen missen we de mooie trappen van Annapurna.

Wij lopen door naar Prakding (2610m) en blijven daar slapen. De keuken fungeert hier hetzelfde als in Annapurna. De gidsen gaan vaak de keuken in om te helpen, maar assisteren in ieder geval met het serveren. Zelf eten zij later dan alle gasten, of in de keuken of apart met alle andere Sherpa’s. De eetzaal ziet er wel heel anders uit. Waar in Annapurna in het midden een grote gemeenschappelijke tafel stond, vaak afgespannen met een kleed, zodat eronder een warmtebron gezet kon worden, staan hier rondom banken met een soort buro als tafel. Als groep rondom dit buro zitten, bleek onpraktisch. Maar vaak was de kachel in het midden toch de trekpleiser. Het is de bedoeling dat je eet in het guesthouse waar je slaapt, maar doe je dat niet dan betaal je meer voor je kamer.
's Avonds komt Wangchho erachter dat Nima totaal niks bij zich heeft en besluit hem de volgende ochtend vroeg terug te sturen naar Lukla voor extra kleren, want de temperatuur zal nog wel een paar graadjes dalen. Nima, jong als hij is, vindt het allemaal maar niks, al die kleren moet hij maar dragen en gebruiken zal hij ze toch niet, maar de volgende ochtend is hij toch weg.