Terug in Azië

Na 16uur geleden thuis vertrokken te zijn, aan de grens US$100 betaald te hebben voor een 3maanden visum, slaan de deuren van het vliegveld achter je dicht en dan rest er maar een conclusie: we zijn weer terug in Azië. Het geroezemoes, de chaos met bussen, taxi's en motoren, het getrek aan je shirt "waar je naar toe wil": het komt allemaal weer boven drijven. Taxi chauffeur opgezocht die wist waar het hotel was waar Wilko en Patricia zaten en (na afdingen uiteraard) niet een topprijs vroeg en we waren opweg. Eenmaal van het vliegveld af kwamen we op een redelijke 2baans weg, waarvan de lokale chauffeurs met gemak 5 dik langs elkaar reden: en dat zijn dan de auto's, de motoren kronkelde daar nog tussendoor: en ook dat is Azië. De taxi moest even een reserve band ophalen, want het asfalt zou overgaan in een onverharde weg vol kuilen en stenen. Onze chauffeur was wel erg geïnteresseerd in het telefoonnummer van het hotel dat we hadden opgeschreven: hij heeft het in de 45 min die het ons kostte om naar het hotel te rijden wel 5 keer gebeld: dus misschien wist hij toch niet zogoed waar het hotel lag, maar was hij al lang blij met een ritje en ook dat is Azië. Leuk om Patricia en Wilko in de tuin van het Norbu Sampo Hotel te zien en na een poosje bijgekletst te hebben, naar de kamer voor een lekkere douche..... helaas warme water was op, dus dat werd hem even niet. Dan maar een bezoekje aan de Stupa, maar eerst wel even het eea onder de oplader zetten; eeeh, dat had gekund als er stroom was geweest. Afijn moet ik het nog een keer herhalen, of weten jullie het nu wel: ook dat is Azië?
Bezoekje aan Boudhanath stupa, de grootste Stupa (boedistisch spiritueel monument) van Azië, was makkelijk; slechts een paar honderd meter lopen. Ondanks de drukte die er was van niet alleen de toeristen, maar ook van de lokale boeddhistische bevolking, die hun rituele rondjes lopen om de koepel ervan, de lokale Hindoestanen bevolking die net begonnen waren aan Dasain, een van de belangrijkste festivals van het jaar en ondanks de kleurenpracht van de gebedsvlaggetjes, de ronddraaiende gebedswielen, de boterlampjes , de mompelende pelgrims, de offers die gebracht worden en de gebeden en instrumenten uit de vele omliggende tempels, ging er toch een serene rust vanuit, terwijl buiten de poort op de hoofdstraat het verkeer voorbij raast. Dit alles onder de starende ogen van de Buddha. Ook als toerist mag je overal heen- en inkijken en wordt je met open armen ontvangen; de gastvrijheid, behulpzaamheid, en vooral vriendelijkheid zijn ongeëvenaard en, eerlijk is eerlijk: zeker dat is Azië.

De dag erna stond in het teken van het regelen van onze eerste wandeling naar het Annapurna Base Camp: terug naar het reisburootje van Himalaya Kailash in de toeristenwijk Thamel om het een en ander af te handelen. We hebben besproken wat wij mee zouden nemen en waar zij voor zouden zorgen (zoals warme donsjassen), onze gids Dandi ontmoet, de laatste buitensportspullen gekocht voor de trektocht, energieboosters zoals mueslirepen en chocolade, medicijnen die we in Nieuw Zeeland alleen op recept konden krijgen, busvervoer naar Pokhara geregeld en Manita en ik ook onze trip betaald met USD die we hadden meegenomen. Eigenlijk ging alles redelijk snel en stonden we binnen de kortste keren weer op straat, maar wel met het besef van "nu is er echt geen weg meer terug’. Voor geen van ons vieren. Vanaf nu hoeven we ons alleen maar zorgen te maken of wat we geboekt hebben nou echt wel is wat we willen...... zelfkastijding is één ding, maar zelfkastijding en er dan ook nog eens dik voor betalen....

Terug in Azië; de kleuren, de geuren, de mensen: het is eigenlijk te lang geleden dat we er geweest zijn, maar het gevolg is wel dat we weer van alles genieten en mooie herinneringen weer komen bovendrijven en vele nieuwe hopelijk gemaakt gaan worden.