De Apentempel

Vandaag Swayambhunath, de apentempel, bezocht: een boeddhistische tempel, boven op een berg en met een magnifiek uitzicht over de Kathmandu vallei. Manita vraagt nog of de taxi ons kan afzetten onderaan de trap, zodat we de pelgrimsroute naar de tempel kunnen nemen, maar dat is volgens zeggen niet mogelijk. Uiteraard blijkt achteraf dat dat wel kan, maar de lokalen vinden het beter ons dichterbij af te zetten (want waarom zou je helemaal omhoog lopen als je ook het meeste rijden kan) en Patricia is hier blij mee. Wij denken dit is een goede oefening voor de komende trektocht en zij denkt nog even de krachten te sparen; ieder benadert het weer anders!

Het heeft natuurlijk niet voor niks de bijnaam apentempel, dus het eerste stuk omhoog waren het vooral de rhesusapen (en van die hele lieve baby aapjes) die de show stalen en de camera's overwerk bezorgde. Het 2e stuk werd dat overgenomen door de souvenierstalletjes en restaurantjes met honden die afgericht zijn om de apen van je tafel te houden, zodat jij van je lunch kan genieten en niet die ‘oooh zo lieve baby aapjes’!!! En bovenop, het tempelgedeelte, is er dan ineens die serene rust weer. Nog steeds souvenierstalletjes, maar niet opdringerig en iedereen die gewoon zijn eigen weg kan gaan, of het nu de toeristen zijn die voor de ervaring en het uitzicht komen, of de boeddhisten en hindoestanen die hier komen uit geloofsovertuiging. Mooi te zien hoe dat hier in Nepal zo naast elkaar bestaat en haast verweven is. Zelfs de apen toonden hun respect, want er was er niet één bovenop te bekennen. En dan is er nu de discussie of dat komt omdat ook zij weten dat dit een heilige plek is, of omdat ze vaak genoeg een schop onder de kont hebben gehad, dat ze weten dat dit een plek is waar je, als aap, beter niet kan komen. Duiven lijken overal welkom, worden volop gevoerd en versieren in grote aantallen iedere tempel en elk plein. Maar het aantal roofvogels, te zien vanaf de top, is echt indrukwekkend; die storen zich aan niemand. Op de weg naar beneden nog meer stalletjes met handarbeid en vele mensen die nog opweg omhoog waren.

En dan blijkt dat je sommige kunsten nooit verleerd en zo konden we, in één van de stalletjes, Patricia en Wilko een spoedcursus afdingen gegeven. Patricia vindt dit moeilijk, ook al omdat het eigenlijk niet veel geld is vergeleken met de prijzen in Europa. Begrijpelijk, maar ja toch is het niet relevant; de prijs moet redelijk zijn voor het land van aankoop: een half jaarloon voor een schilderij is misschien wat veel! Wilko speelt het spelletje mee als de ongeduldige partner, die het niet eens is met de aankoop, eigenlijk door wil en de winkel weer uitloopt. Patricia scoort twee mooie schilderijen; het licht op de bergen van de Annapurna bergketen is zeker mooi op doek gezet, hoop dat wij dat ook zo mooi gaan zien.

De apentempel af doen we op ons gemak: soms gewoon leuk om even te gaan zitten, de omgeving op je in te laten werken en het ‘oooh zo lieve baby aapje’ een aantal kralenkettingen uit een van de stalletjes te zien halen. Op de terugweg in plaats van weer een taxi te nemen naar het ‘toeristencentrum’ Thamel door een gedeelte van de oude stad gelopen, smalle straatjes met talloze winkeltjes en/of werkplaatsjes, waar nog op echt ambachtelijke wijze van alles en nog wat gemaakt wordt, de zakken met kruiden op straat staan en de hele omgeving met hun lucht veraangenamen.

Overmorgen gaan we de echte bergen in, dus zal het een weekje of twee stil worden, maar daarna laten we weer wat van ons horen: de benen zullen kapot zijn, de geest gebroken (en misschien mijn trots wel aan diggelen, als we het niet gehaald hebben), maar vanaf een hotel bed met een biertje op het nachtkastje, moeten de vingers toch nog wel in staat zijn om het een en ander ‘op papier’ te zetten.