Klimmen, omhoog en steigen

Een stukje verder dan Lobuche ligt het nonnenklooster, waar we de volgende dag langskomen. We lopen bijna de hele tocht langs een rivier die zijn oorsprong op de Everest heeft. Het is een redelijk breed rivierdal en dus lopen we lekker in zon en hebben prachtige vergezichten. We moeten niet vergeten zo nu en dan ook achterom te kijken, want de uitzichten terug het dal in zijn er niet minder om.
Ondanks dat ik het op het Annapurna trek heel goed naar mijn zin gehad heb, loop ik nu nog meer in mijn nopjes. Kan niet aangeven waarom; is het omdat het gebied veel meer boeddhistisch is, wat zich vertaald in veel Gompa's, manimuren, gebedsvlaggetjes etc. etc., of komt het toch door de natuur, die ondanks dat het nog steeds de Himalaya's zijn, er toch anders uitziet. Voor ons is het in iedergeval de goede volgorde geweest.
Na een halfuurtje steken we een rivier over als Nima ineens een groep thars (berggeiten) aan de overzijde ziet. We stoppen en halen de verrekijker tevoorschijn en tegen de tijd dat we weglopen staan er nog zeker een 20 andere toeristen naar de overkant te staren.

Manita heeft haar eetlust gelukkig weer gevonden, maar loopt wel met een beetje hoofdpijn rond. De jongen die we met lunch tegenkwamen, was weer opweg naar af: de hoofdpijn voor hem was zo erg dat hij er niet van sliep en ondanks 2 dagen pas op de plaats te maken, werd het niet minder en dan zit er maar één ding op: afzakken. Overigens wist hij ons nog wel te vertellen dat het plaatsje waar we naartoe opweg zijn (Dingboche, 4450m) gisternacht een vorstelijke temperatuur van -20C was geweest: onze slaapzakken zullen getest gaan worden. Op mijn GPS liepen we het dorpje Periche in, toen Wangchho zei dat we in Dingboche waren: dat scheelde dus weer een km lopen, en op mijn vraag hoe het kon dat mijn GPS een ander dorpje aangaf, zei Wangchho doodleuk ‘hij heeft zeker last van hoogteziekte’ en daar kon ik het meedoen. Ondanks dat Dingboche een druk dorpje is, hebben ze voor ons een oud, maar erg leuk guesthouse opgezocht: Sonam Friendship Lodge wordt onze favouriet van de hele route. Opa en Oma zwaaien er de scepter en omdat er minder dan 10 toeristen verblijven, komen ook alle gidsen en dragers zich om de kachel verwarmen. Het eten laten we ons weer smaken zodat we 's nachts wat brandstof aan boord hebben om ons warm te houden.

Vergeleken met vele andere weten wij het ’s nachts nog aardig warm te houden met thermisch ondergoed, mutsen op en aan elkaar geritste slaapzakken. Slapen doen we heel wat uren op een dag, maar een minder diepe slaap dan normaal en vaak onderbroken. Ademhalen, wat op hoogte overdag ongemerkt in een sneller tempo gebeurd, is 's nachts ook vaak van slag en onderbroken. Wakker liggend hoor je de ander stoppen met ademhalen, wel tot 15 seconden lang (leeft ie nog?), en dan komt er gelukkig een hele diepe inademing voor de broodnodige zuurstof.
Omdat wij beter slapen dan een hoop anderen, hebben we ook niet zo’n last van de gehorigheid van de kamers, van het hoesten wat vele doen (lokaal de ‘Kumbu’ kuch genoemd), de regelmatige wc gang van anderen en hoeven onze oordoppen dus niet te gebruiken.
Om hoogteziekte te proberen te ontlopen, blijven we een dagje extra in Dingboche: een tweede acclimatisatie dag. Maar dat betekent niet dat je lekker op je achterste van de zon kan gaan zitten genieten.... Nee hoor; het enige verschil is dat we onze rugzak niet in hoeven te pakken en (en dat is hééél erg lekker) dat we de volgende ochtend tot 8uur uit kunnen slapen. Want verder gaan we gewoon een lekker ochtendwandelingetje maken op een Nepalees vlak paadje: dus voor je het weet ben je weer 500m gestegen! Afijn, dat schreef ik dus gisteravond in al mijn onwetendheid. Het leek zo'n leuk heuveltje, net achter het guesthouse; makkelijk te beklimmen en weer op tijd terug voor lunch. Dat pakte wat anders uit, want achter dat heuveltje, lag nog een heuveltje wat net wat hoger was en achter dat heuveltje...... Tegen dat we de top bereikt hadden waren we 3.5uur verder en meer dan 800m gestegen!! Nangkar Tshang heette het kreng en was maar liefst 5083m hoog. Leuk hoor zo'n Nepalees ochtendwandelingetje. Maar het moet gezegd worden, het voordeel van op een ‘top’ staan is dat de uitzichten, rondom, grandioos zijn. Jammer dat het bijkomstige windje het wat koud maakte, dus na een stuk chocola en wat water, na een half uurtje weer naar beneden. En dat ging als een speer, want binnen het uur waren we weer bij het guesthouse. Het was tegen die tijd al 2uur, dus eigenlijk te laat voor lunch, maar ze vonden het niks erg om nog wat voor ons klaar te maken.