Dieper de Himalaya in

De dag erna vroeg uit de veren voor een alweer heerlijk lokaal ontbijtje. De flessen vullen met water voor de dag en even zappen met de steripen ipv mineraalwater cq plastic te kopen. Het eerst uur is nog even flink klimmen, langs bamboebossen en watervalletjes, maar daarna wordt het wat makkelijker, al blijft het wel gestaag klimmen. Doordat we gister een gedeelte van de 2e dagetappe gedaan hebben, hoeven we nog maar 900m te klimmen vandaag en dat blijkt geen probleem. Om 10 uur heeft Dandi een restaurantje opgezocht voor lunch en daar hebben we een lange stop van gemaakt, want na de lunch hadden nog maar 1.5uur te gaan. De meeste restaurantjes die we tegenkomen hebben zelf een enorme groentetuin waarin van alles en nog wat geteeld wordt. Als de toeristen aan het lopen zijn, hebben zij dus niet alleen tijd om hun guesthouse weer op orde te brengen, maar ook om het eea in de groentetuin te doen. Tijdens de lunch zijn vele toeristen ons voorbij gestoken (denk dat wij als een van de eerste opweg waren), en daar hadden we later wel een beetje spijt van, van toen we om 1uur bij het guesthouse waren, was er geen kamer meer met een toilet/douche ensuite. Het guesthouse ligt in een echt Gurung bergdorpje (Ghorepani, 2860m) en op een kruising van bergpaden, dus druk maar gezellig. De middag doorgebracht met het dorpje verkennen, van de waanzinnige uitzichten te genieten op de bergtoppen waar we nog veel dichter naartoe zullen gaan en lekker bij de kachel in het restaurantgedeelte van het guesthouse lezen, blog schrijven en puzzelen. Op de winkelstraat uitkijkend, wordt flink gegokt op straat met grote dobbelstenen, vanwege het Hindoe festival. 's Avonds had Dandi nog een verrassing in petto voor Patricia; het was haar verjaardag vandaag en ergens heeft hij uit het bergdorpje een taart te voorschijn weten te toveren en versierd met een paar kaarsjes. Zo vieren we voor de tweede keer haar verjaardag, maar helaas wel zonder smsjes van familie en vrienden, want de lokale sim van Ncell kan wel berichtjes sturen naar het buitenland, maar lang niet altijd ontvangen.... Vlak voor vertrek naar Pohkara vierden we Patricia haar verjaardag al samen met het Norbu Sampo personeel met een theetafel in de tuin.

De volgende morgen is het vroeg opstaan: om 5uur Poon Hill (van 3200m, vergelijk dat eens met de Vaalserberg van 323m als hoogste punt van NL, alles is relatief zullen we maar denken) opgelopen om de zonsopkomst op bergen eromheen te zien. Dhaulagiri-massief, pieken van het Annapurna-massief en onze duidelijke favouriet; Machapuchare (vissenstaart) met zijn steile facetten: vele echte Himalaya toppen, waarvan er twee zelfs hoger dan 8000m. Het bijna 360 graden panorama schouwspel van moeder natuur was inderdaad magnifiek, maar werd wreed verstoord door de hoeveelheid mensen. Omhoog was het al file lopen, maar bovenop de Poon Hill was het pas echt spits. Een hoop geklets, terwijl het juist zo mooi is om van zo'n schouwspel in alle rust te genieten; dus nee, leuk om gezien te hebben, maar niet echt een aanrader.
Met z'n alle bijna gelijk weer naar beneden en terwijl in het dorp de meute zich weer verspreidde en een ieder ging ontbijten in zijn eigen guesthouse, stond een uur later weer iedereen tegelijk op straat opweg naar de volgende bestemming. Normaal gesproken heeft iedereen een andere starttijd en heb je niet door met hoeveel mensen je samen oploopt, maar in dit geval dus wel. En weer was het de eerste uren file lopen; om sacherijnig van te worden. De wandeling was overigens wel schitterend; bomen, begroeid met allerlei mossen en varens, en ertussen door uitzicht op de bergpieken, maar ook de vergezichten de valleien in waren adembenemend. Achteraf had het uitzicht van Deurali pas een waardig alternatief geweest van het magnifieke uitzicht van Poon Hill, weliswaar niet 360 graden, maar waarschijnlijk wel in alle rust. De gids wees het dorpje aan waar we 2 nachten geleden hadden geslapen, gosh wat leek het nog dichtbij!! Wij besloten om in geen enkel dorpje te stoppen totdat het lunchtijd was en zodoende hebben we veel mensen achter ons weten te krijgen en was het na de lunch weer wel leuk lopen. Nog een wedstrijd gedaan met onze dragers, maar ondanks het gewicht wat ze bij zich hadden, had ik geen schijn van kans ze bij te houden, laat staan inhalen. Vlak voordat we bij onze volgende slaapplaats in Tadapadi (2630m) aankwamen, kwamen we nog een groep langoer apen tegen, die zich gewillig lieten fotograferen.