WOOOW (deel 2)

Via een omweg lopen op het gemakkie naar Mawson’s hut en kunnen bijna gelijk naar binnen. Ondanks dat het voor ons niet echt een belangrijk doel van de trip was, was het toch wel erg indrukwekkend om te zien hoe ze in de hut 100jaar geleden leefden. De hut was gebouwd voor een wetenschappelijke expeditie onderleiding van Mawson en had maar een jaar moeten duren. Maar op de terugweg van een lange hondensledetocht heeft hij veel tegenslag en daarbovenop slecht weer gehad, waarbij zijn twee metgezellen zijn omgekomen. Ninnis is met slee en al (dus ook bijna alle proviand, wat de situatie voor de overige twee er niet beter op maakte) in een gletcherspleet gevallen en nooit meer terug gevonden. Doordat ze geen eten meer hadden hebben ze uiteindelijk besloten de overgebleven honden op te eten. Hierdoor is Xavier, de 2e metgezel, juist omgekomen (Hep-A vergiftiging door het eten van hondelevers). Omdat de honden waren opgegeten moest de overgebleven slee zelf getrokken worden!! Zo heeft Mawson de laatste 160km alleen afgelegd en heeft maar ter nauwe nood de hut waar wij nu bijstaan gehaald. Aurora - de boot waarop hij weer mee terug had moeten varen was net vertrokken: het vertrek was al een paar keer uitgesteld, maar dat kon niet langer omdat de boot dan in het zee-ijs zou vastvriezen. Een klein aantal van de overige expeditieleden was in de hut achtergebleven in de hoop op overlevenden, maar het betekende wel dat ze pas het volgende jaar door een boot opgehaald werden. Mawson’s kleinzoon was er overigens van overtuigd dat het vertrek van de Aurora waarschijnlijk Mawson’s leven gered heeft: hij was zo verzwakt toen hij bij de hut aankwam, dat hij een onmiddelijke scheepstocht van een paar maanden waarschijnlijk niet overleefd had.
De hut is van binnen maar gedeeltelijk uit de sneeuw/ijs gegraven, omdat ze bang zijn dat als ze al het ijs zouden weghalen ze teveel zouden beschadigen. Toch was er al heel veel zichtbaar. Gereedschappen, restanten eten (aardappels, meel) lagen er nog, samen met blikken andere levensmiddelen en drank (ook nog een fles whisky, maar ik mocht hem niet eens proeven). Plaatjes/foto’s nog aan de muren, leesboeken / tijdschriften (zee-almanac) uit 1912 nog op de planken. Iedereen van de 18man sterke expeditie had zijn eigen naam op zijn bunk gegraveerd, inclusief de 2 mannen die zijn omgekomen. Het hoekje waar Mawson als expeditieleider zijn eigen buro had was nog grotendeels intakt en de donkere kamer van fotograaf Frank Hurley. Afijn teveel om op te noemen, maar zeker de moeite waard om te mogen kijken voordat het gerenoveerd wordt en misschien meer museumachtig wordt. Emlyn heeft het originele dagboek van zijn grootvader bij zich, samen met het kompas dat hij toendertijd gebruikt heeft: dat wil ik later toch nog wel eens eventjes bekijken.

Op het gemakje lopen we weer naar de kust terug (LandsEnd) en genieten daar van de 30m hoge sneeuw afgrond die boven de zee uitsteekt en hele mooie ‘ijssculpturen’ heeft gemaakt. Een stukje verder strijken we neer bij een broedende pinguinkolonie: sommige nog op de eieren terwijl anderen al 1 of 2 kleintjes hebben. Een prachtig schouwspel. De Adélie pinguin zit op een nest opgebouwd uit kleine steentjes en als ze even niet opletten worden de stenen letterlijk onder hun gat vandaan gepikt door een buurman/vrouw die er ook nog wel eentje kan gebruiken. Een prachtig, maar, als er ineens ondekt wordt dat er een kaper op de kust is, soms oorverdovend schouwspel...... Als we bij de kust bij een volgende kolonie op zitten, komt Callan voorbij varen en roept dat als we lunch willen dat we terug naar de landingsplaats moeten gaan. We verbazen ons dat het al 1300uur is, en roepen dat we lunch maar overslaan (ons noodrandsoen aanbreken) en aan de kust blijven. Buiten het noodrantsoen verschaft het kijken naar pinguins ons voldoende plezier om eventjes niet aan eten te denken. Het blijkt een goede zet; degene die wel terug naar de boot gaan voor lunch, komen 3uur later pas weer aan de wal.

Aangezien de meeste van onze groep terug zijn naar de boot, tesamen met 7 van de 8 Australiërs (die wilden wel van een lekker warme douche en een goede maaltijd genieten), is het stil geworden op dit stukje Antarctica. Voor ons betekent het dat we Antarctica bijna voor onszelf hebben, althans zo voelde het eventjes. Heel speciaal; door de ‘eenzaamheid’ lijkt de vlakte wijdser, onherbergzaamer. We zitten een hele tijd aan de rand van de poolijskap en lopen nog een rondje naar de andere kant van de baai en genieten van de rust van dit niet te beschrijven landschap.
Wat ons trok aan dit continent wordt vandaag allemaal waar gemaakt en meer. Kan me goed voorstellen dat het verslavend werkt en mensen terugkeren, meestal op andere landingsplaatsen.

Ook valt ’s middags de wind volledig weg en komt de zon door: het wordt zelfs even 11°C en erg lekker. Het betekent natuurlijk wel dat we alle foto’s, nu met zonlicht, weer over kunnen maken en wééér verplicht zijn om een poos bij een pinguinkolonie te zitten om ze te observeren. Dat vinden we natuurlijk vreselijk........
Het is maar goed dat we een dag voor de kust hebben moeten wachten tot de storm voorbij was voordat we konden landen, anders is het op dit soort dagen heel moeilijk voor te stellen dat ze dit plekje op Antarctica de ‘Home of the Blizzard’ noemen naar de vreselijke stormen hier.

Later op de middag lopen we nog even naar de landingsplaats voor de zodiacs: het blijkt een uitgelezen plek voor de pinguins te zijn om in en uit het water te komen. Er in is weinig spektakulair, ondanks dat door hun twijfelende gedrag toch een koddig gezicht is, maar eruit is gewoon grandioos: met een rot gang aanzwemmend en dan springen zo nu en dan wel een meter boven het water uit om land te landen..... We proberen dit op de foto vast te leggen, maar dat blijkt al gauw onmogelijk te zijn, omdat je niet weet wanneer ze uit het water tevoorschijn zullen komen, dus verkneukelen ons over het schouwspel wat ons getoond wordt. Ook komen we nog een grijs/witte pinguin tegen, een raar gezicht tussen al die zwart/witte beesten, klaarblijkelijk kan moedernatuur deze slordigheidjes niet voorkomen. Waar we ook kijken: overal zitten de pinguins: zitten ze niet te broeden in de kolonies, dan huppelen ze wel langs de water kant, lopen over de de sneeuwvlakte (soms de indruk wekkend dat het een race is), zwemmen in de baai of staan gezellig in groepjes op de ronddrijvende ijsschotsen te keuvelen. Een indruk die ons zeker lang, heel lang bij zal blijven.

Het was moeilijk afscheid nemen van deze plek maar we mochten de laatste zodiac van 1945uur terug naar het schip niet missen. Maar het blijft mooi weer en er is besloten om daarvan gebuik te maken; een bonus! Voor degene die er, na het 11uur durend uitje op Antarctica, nog geen genoeg van hebben, wordt er, na het diner, nog een zodiac cruise gemaakt naar de MacKellar eilandengroep voor de kust. Deze eilanden zijn eigenlijk niet meer dan een paar rotsen die boven water uitsteken, maar door de continu vastvriezende waterspray is er een ijslaag van enkele meters dikte op de eilanden gekomen.
Natuurlijk gaan wij mee! We vertrekken even na tienen en na zo’n 3 kwartier touren rond deze eilanden met de meest waanzinnige ijssculpturen en leuke inhammetjes waar het weer tiert van de pinguins. Dan worden we op een van de grotere eilanden afgezet voor een half uurtje en de groep die voor ons was afgezet weer meegenomen terug naar het schip. We zien een pinguin, waarvan het ei aan het uitkomen is en omdat de pinguin zich de juiste kant opdraait voor ons, staan we eigenlijk op de eerste rij en kunnen het hele proces grandioos zien.
Als Aaron ons even later als laatste groep weer van het eiland op komt halen horen we bij het uitgaan van de baai nog een leopardzeehond zingen. Omdat Aaron de motor afzet wordt het een wat beangstigend geluid op verschillende toonhoogte in de verder muisstille baai. We kunnen de zeehond helaas niet vinden, maar het horen ervan was heel apart.

Om 12uur ’s nachts zitten we onder het genot van een biertje in de bar met een groepje nog even gezellig na te bomen over vandaag. Ieder is moe en zou naar bed ‘moeten’ maar kan eigenlijk geen afscheid nemen van deze bijzondere dag. Zoals David zou zeggen: dit hoort waarschijnlijk bij één van de 10 mooiste dagen van mijn leven – ik weet niet zeker of hij bij mij daar ook terecht zou komen, maar feit is dat het wel een waanzinnig mooie dag is geweest die ik maar met één woord kan omschrijven:
WOOOOW