Antarctica naweeën

Begin februari 2008
De Antarctica trip krijgt niet de gelegenheid vergeten te worden (dat zou überhaupt niet zo gemakkelijk zijn!), want allerlei dingen houden de herinneringen vers, zelfs nu nog in begin Februari:
· Uiteraard de foto’s; nog steeds aan het uitzoeken, André de foto-DVD aan het verfijnen en een medereiziger uit de brand helpen die al zijn foto’s verloren had.
· Emailtjes vliegen heen en weer van medereizigers, met nog meer foto’s, dagboeken, weblinks naar interessante artikelen, video’s en sites.
· Een aantal beesten zoals de geeloogpinguins, koninklijke albatrossen, zeeleeuwen en pelsrobben die we in Antarctica gezien hebben, hebben we wederom in de Catlins en Otago Peninsula mogen bewonderen, onverwacht tijdens een ochtendwandeling over het strand of juist afwachtend tijdens de schemering op hun terugkeer.
· Lezen in de lokale krant dat de vervolgtrip op de Spirit of Enderby hun doel ‘de Ross Zee’ niet gehaald heeft vanwege het vele ijs; 160km bij Antarctica vandaan hebben ze om moeten keren. Weliswaar de eerste keer in 33 tochten dat ze het continent niet hebben bereikt, maar toch. Ondanks dat wij graag NOG een keer geland hadden op het ijs, mogen we in onze handen klappen DAT we hebben kunnen landen!
· Nog een krantenartikel: een bevoorradingsschip met diesel voor een van de onderzoekscentra op Antarctica is vast komen te zitten in het ijs, bevrijd door een ijsbreker die vervolgens zelf geen diesel genoeg heeft om thuis te komen!
· Ontmoeten een stel dat de dag ervoor net is teruggekeerd van Antarctica maar met een ander schip, de Aurora, is geweest. Die zeilde op onze reis ook een paar dagen achter ons. Toen heeft onze expeditieleider hun gemeld waar ze heen moesten (waar een route door het pakijs was). Dit keer heeft de ‘onze’ expeditieleider hun gemeld waar ze NIET heen moesten, en zij zijn uitgeweken naar Oost Antarctica ipv hun doel de Ross Zee, teleurgesteld maar zo toch nog voet kunnen zetten op Antarctica.
· De leucistic (zonder pigment) pinguin die André en ik gezien hebben was grijs, andere in onze groep hebben een beige gezien, die vervolgens vele kranten heeft gehaald; als gepest en eenzaam dier.
Is er werkelijk ineens zoveel aandacht voor Antarctica in de kranten (door het pooljaar zullen natuurlijk wel extra artikelen verschijnen), of valt ons oog er nu eerder op? Daar zullen we wel niet achterkomen, maar feit is dat mede hierdoor Antarctica ons nog niet heeft losgelaten.