80km Gletcher

‘Good morning, good morning’ klinkt Shirleys stem weer door de speaker om ons te wekken. Tijdens de nacht zijn we naar het oosten gevaren, een zijtripje naar de Mertz gletcher. Na het ontbijt wordt het in de verte zichtbaar, het duurt nog een uur voordat we enige indruk krijgen van de immense afmetingen van deze gletcher. 45nm (80km) lang, 23nm (40km) breed en 30m steekt hij uit boven water, totale inhoud: pakweg 90km3 vers water..... Het blijft een indruk want deze gletcher steekt zover uit van de kust als een drijvende ijstong, dat die volledige lengte niet zichtbaar is. En dan nog het feit dat er onder water 9 keer zoveel ijs ligt als dat er boven waterniveau te zien is. Maar het is heel duidelijk dat o.a. hier de tafelijsbergen gevormd worden die we onderweg gezien hebben. Grotten zijn gevormd op vele plekken en hier en daar zijn flinke breuklijnen te zien. Stilletjes hopen we dat er een stuk afbreekt.... Maar het blijft stil. Twee uur lang cruisen we langs het ijs, genietend op het voordek, en de camera’s draaien overuren. Zo hebben we die middag, als we de gletcher verlaten en weer koers zetten naar de volgende bestemming, heel wat foto’s uit te zoeken.
Maar dit keer denk ik eraan de camera warm te houden, nadat gister voor de tweede keer foto’s mislukt waren omdat de accu ‘bevroren’ was.

We reizen langs de kust weer terug, gaan Commonwealth baai voorbij en willen naar het westen op weg naar onze volgende bestemming; de Franse basis Dumont D’Urville. Zij hebben ons uitgenodigd voor een rondleiding op hun wetenschappelijke basis. Bovendien is dit de basis of ‘The March of the Pinguins’, dus we hopen de grootste pinguin, de statige keizerlijke pinguin hier te zien. Voor die tijd hopen we te landen op Port Martin, een verlaten (afgebrande) Franse basis. Elke landing op het continent zelf is ons welkom! De dag die we gehad hebben in Commonwealth baai telt eigenlijk wel voor twee dagen zoveel uren aan land, maar we zijn en blijven menselijk: ‘nooit genoeg’.....
We kunnen helaas niet dicht langs de kust richting westen varen vanwege ondiepe wateren en we moeten een flinke omweg maken om om het pakijs heen te gaan. Deze ligt als een lange pakijsstrook N-Z op de kust, op de radar ook heel duidelijk dat alle ijsbergen in een lijn liggen. Dus zit er maar een ding op; vlak voor middernacht zetten we koers naar het noorden. Voor nu even weg van Antarctica in de hoop wat verderop om de ijsbergen heen door het pakijs te kunnen breken en vanaf de andere kant de Franse basis te kunnen benaderen.

Dus voor nu varen we langs het pakijs en genieten van de ijsbergen. Met zo’n heldere dag zou je willen dat er geen einde aan komt... Maar dat komt ie wel; we zijn zo ver noordelijk gevaren dat we de poolcirkel uitgaan en de zon wederom onder zal gaan. Met zo’n heldere dag blijven we dan ook op in de hoop op een mooie zonsondergang. De professor, Bruce, heeft uitgerekend hoe laat dat zal zijn bij deze graad. De klok is uiteraard de hele trip op ‘schipstijd’ gebleven ipv met de tijdzones mee te gaan. En het kleurenspel boven de ijsbergen is de moeite waard! Om 4uur is de zon is achter de wolken verdwenen, vooraf gegaan door een groene flits. De lucht is nog steeds rood gekleurd. Volgens Bruce bereikt de zon om 04.20uur zijn laagste punt, om vlak daarna weer op te komen. Daar wachten we dan toch maar niet op; bedtijd. Nog even checken we de koers; we varen net richting NW... er is hoop