WOOOW (deel 1)

De luidspreker gaat vanmorgen om half zes al af: de katabatische wind is voldoende gezakt zodat we eindelijk veilig met de zodiacs aan land kunnen gaan. Ontbijt wordt om 6uur geserveerd en de eerste zodiacs gaan om 7uur van start. Manita en ik denken redelijk op tijd te zijn als we ons, na eerst zo’n 3 lagen truien, lang ondergoed met skibroek en regenbroek, 2 paar sokken, moonboots, 2 paar handschoenen, een muts en een gevoerde winterjas met kapuchon aangetrokken te hebben, om 0630uur melden bij het opstappunt voor de zodiacs. Het blijkt dat we een van de laatste zijn, iedereen is klaarblijkelijk heel erg opgewonden! Wij gaan dus pas met de 2e lichting zodiacs naar de kust. Omdat ze niet weten voor hoelang we aan de wal kunnen blijven, wordt er geen lunchpakket verschaft maar wordt ervan uitgegaan dat ze mensen heen en weer shuttelen voor lunch. Wij nemen wat snacks mee voor de zekerheid. Als er wind opsteekt zullen we vanwege veiligheidsredenen eerder terug moeten, want we willen niet op het land vast zitten: zeker niet als je weet dat die katabatische wind niet te voorspellen is en dagen lang kan aanhouden.
Om precies half negen ’s ochtend op 16 december zetten wij voet op het 7de continent Antarctica: het land van sneeuw en ijs. We landen op 67°00’40’’Z en 142°39’48’’O. Het is min2°C en het waait een beetje, wat het best behoorlijk koud maakt. We blijven dus zoveel mogelijk lopen om geen koude voeten te krijgen, maar buiten dat is de kleding voldoende om ons warm te houden.

Al direkt is er een ontvangstcommitee: een groep pinguins staat naast de landingsplaats van de zodiacs. Eigenlijk nog steeds geen voet aan vaste wal, want we stappen uit op het zeeijs: nog niet alles is gesmolten en/of afgedreven, maar de laatste meters naar het land lopen we graag. De meeste mensen gaan rechtstreeks naar Mawson’s hut toe: daar mag je met 3 tegelijk naar binnen. Deze hut is in 1911 door Mawson de geoloog/expeditieleider gebouwd en 2 jaar lang gebruikt. Sindsdien is de hut weer aan de elementen overgeleverd en volledig ingesneeuwd: door lekkages is hij ook binnen helemaal vol met sneeuw en ijs gekomen. Pas de laatste jaren is er een poging gewaagd om alles weer een beetje uit te graven, waarschijnlijk met de bedoeling om erin 2011 een feestje te geven. Zo huizen er, in een tijdelijk kamp, sinds verleden week ook een groep van 8 Australiërs die zich bezig houden met de restauratie en konservering van de oude stukken. Door de sneeuw en de lage temperaturen is alles goed gekonserveerd gebleven en ligt de hut er nog bij zoals hij bijna 100 jaar geleden achtergelaten is, alleen het dak is vernieuwd om verval te voorkomen. Emlyn, Mawson’s kleinzoon, wacht de hele reis op dit moment en mag als VIP als eerste naar binnen. Hij heeft op het schip films, het boek met de brieven tussen zijn opa en oma, en zelfs kleding tentoongesteld, nu hij vertikt het om de bijna 100-jaar oude onderbroek van zijn opa te dragen, maar de historische muts draagt hij trots. We laten hem en de andere liefhebbers hun gang maar gaan: wij komen later nog wel eens kijken en gaan eerst de omgeving maar eens verkennen.

Vanaf de hut klimt de sneeuw langzaam omhoog naar het poolplateau op 3000m. Die richting lopen we dan maar op maar onderweg moeten we ettelijke keren stoppen om naar de pinguins te kijken: het blijven zulke leuke beesten! De pinguins die hier zitten (Adélie) zijn eigenlijk de pinguins die het meest bekende plaatje vormen: klein van stuk, maar met de alom bekende zwart/witte tekening en kraaloogjes (zonder kleuren, zonder kuifjes). Kleuren foto’s nemen in deze omgeving is niet het probleem, zolang je maar weet te accepteren dat het meeste Z/W uitkomt! Als we een paar honderd meter bij de hut vandaan zijn gaat de sneeuw ineens over in blauw ijs. Dat samen met het feit dat het nog steeds omhoog gaat, betekent dat we niet verder kunnen omdat ik geen zin heb om op m’n plaat te gaan. We gaan even bij de sneeuwrand zitten en genieten van het uitzicht om ons heen en de baai beneden ons. De leegte van de vlakte is een groot contrast met de drukke kolonies. Het is hier dan ook meer pinguins dan mensen...