Katabatische wind: wachten dus

Bij ontwaken zitten we op bijna 67°Z. Vannacht is de zon inderdaad niet meer onder gegaan volgens wat late (of vroege?) vogels. Rond half 3 was het schip dicht bij ons doel Cape Denison in Commonwealth Bay. Dit stuk kust, met de steile ijswanden, en daarna glooiend omhoog naar het poolplateau op 3000m, wordt onderbroken door kale rotsen (maar 2% van het continent is sneeuw/ijsvrij in de zomer – een oppervlakte dus ter grootte van Nieuw Zeeland), met een glooiende vlakte waarop Mawson’s hut gebouwd is. Voor sommige wordt de historische hut het hoogtepunt van de trip, maar voor ons is dat duidelijk het ijs en de pinguins. Er is veel bemanning op de brug, niet voor het ijs dit keer, maar deze kustlijn is niet volledig in kaart gebracht en dus zijn de zeekaarten niet volledig betrouwbaar. Er staan ook allerlei handgeschreven notities op de kaart bijgekrabbeld van vorige trips dat dit schip hier geweest is, maar nog steeds is het uitkijken voor klippen en ondiepe stukken.

Voordat ze vannacht het land uit konden checken, pikte de katabatische wind op en verhinderde dit. Een katabatische wind komt van land af (hij valt als het ware van het zuidpool plateau af en neemt in snelheid toe op de helling van het plateau) en zodra hij de zee bereikt neemt hij in hevigheid af. Daarom is het goed vertoeven iets verder uit de kust. Zodoende blijven we wat bij de kust vandaan en is het afdrijven, terugvaren, afdrijven......en zo wachtend voor de kust, tot de wind afneemt en we met de Zodiac alsnog aan land kunnen. Volgens de bemanning van de AU basis ziet het er veelbelovend uit. Dus ieder staat op standby met spullen gereed voor als het sein komt om aan land gaan. Dat kan ieder uur van de dag of nacht zijn; we leven niet op schipstijd maar op natuurtijd. Voor nu moeten we ons vermaken met documentaires en de bezoekjes aan de brug.

We komen niet dichtbij genoeg om de adélie pinguinkolonie op de MacKellar eilanden goed te kunnen bekijken, maar daar krijgen we hopelijk later nog meer dan voldoende tijd voor. Ondanks dat we er eigenlijk vroeg in moeten liggen (je weet nooit hoe laat je gewekt wordt) is het toch weer laat: doordat het niet donker meer wordt is het makkelijk om achter de computer te blijven zitten en wat foto’s uit te zoeken of het ‘dagboek’ bij te werken. Na nog een bezoekje aan de brug, besluiten we niet te wachten niet om de volgende dag aan te zien breken, maar gaan er uiteindelijk toch om een uurtje of 2 in.

















.