De laatste zeemijlen

Vandaag is de stemming al duidelijk gericht op ‘thuiskomen’: er worden vele foto’s uitgewisseld en de eerste spulletjes worden al gepakt, want daar zal morgenochtend wel niet veel tijd voor zijn.
Dat we dichter bij huis, bij de bewoonde wereld komen is duidelijk als we een schip in de verte zien. In 3½ week hebben we sporadisch een boot gezien, een inktvistrawler, een zeiljacht die het Mawson hut team heeft afgezet, de Orion een expeditiecruise vanuit Australie naar Mawson’s hut (wij hadden de route al gevonden door het ijs, dus met tips van onze kapitein hebben zij een makkie gehad) en nu deze. De instrumenten op de brug, geeft aan dat het een seismicschip is (ze zijn op het moment hier op onderzoek voor olie/gas – misschien een baan voor André in de toekomst?).

’s Middags geeft Aaron nog een intro over wat er in de haven moet gebeuren en krijgt iedereen stukjes gekleurd touw om aan je bagage te binden zodat de bemanning weet wat er met de bagage gedaan moet worden (in Bluff blijven, naar Invercargill luchthaven of naar Invercargill stad gebracht worden). Het is duidelijk dat ze vaker met dit bijltje gehakt hebben. Manita en ik hebben het makkelijk: als enige zijn we bijna onmiddelijk weer ‘thuis’ en kunnen we ons gewone leventje weer oppakken.....
Aaron geeft ter afsluiting ook nog een fotopresentatie over wat we allemaal deze tocht wel niet gedaan en gezien hebben. Het moet gezegd worden: hij schiet hele mooie plaatjes en het is een feest voor het oog. We krijgen de mogelijkheid om een DVD ervan te kopen, maar we hebben zelf al zoveel foto’s......

In de loop van de avond komen we aan bij Bluff na een vaartocht van 3628nm (ruim 6500km). We stationeren ons voor de kust want we zijn afhankelijk van het tij voordat we de haven in mogen. En dat tijdstip hebben we net gemist, dus wordt het morgenochtend voordat er weer een poging kunnen wagen.