Einde Antarctica trip

Om 6uur ’s morgens stapt de loods aan boord en kunnen we richting haven gaan varen. We mogen nog steeds op de brug: dus daar is het druk. Leuk om het samenspel tussen de loods en de kapitein/stuurman te zien. Een klein uurtje later ligt het schip weer aan dezelfde kade als vanwaar we vertrokken zijn.
De boot zal hier geladen worden voor volgende trip en nog dezelfde dag door varen naar Christchurch. Daar zullen op 1 januari de volgende bezoekers aan boord genomen worden voor een expeditie van een maand naar de Ross Zee (oostelijk van waar wij geweest zijn). Lynne, die ook bij ons op de tocht zit, zal wéér van de partij zijn, maar dit keer zal ook haar man op de gastenlijst staan. Zo zie je maar: voor sommige was de tocht een ‘once in a lifetime’ gebeuren en andere doen het gewoon twee keer achter elkaar.

Emlyn heeft zijn vrouw al ontdekt op de kade, maar mag pas van boord als de douane het schip en alle mensen/paspoorten heeft geklaard. Als het dan uiteindelijk zover is dan stapt hij als eerste van het schip en onder luid gejuich van ons alle omarmt hij zijn vrouw.
Vervolgens stapt iedereen van de boot af en wordt er tijd genomen voor een groepsfoto alvorens we afscheid nemen van de bemanning en de groepsleiding.

Met de bus worden wij op Invercargill luchthaven afgezet en loop ik terug naar de plek waar we de kamper hebben achter gelaten. We hadden ons geen zorgen hoeven maken: de kamper zag er piekfijn uit en stond al klaar. Hij had de bus al voorbij zien rijden en dacht, toen de bus niet voor zijn bedrijf stopte, zelfs eventjes dat ze ons vergeten waren en dat we nog op Antarctica stonden... niet dus. De kamper de laatste kilometer naar het vliegveld gereden, spulletjes in gepakt en toen afscheid genomen van de groep die zich op het vliegveld af had laten zetten. Wij gaan in de stad eerst even onze (kerst)post ophalen, die door onze huiszitters al bij voorbaat naar Invercargill postkantoor gestuurd was. Vervolgens naar de supermarkt om de kasten weer bij te vullen en dan gaan we een goede koffieshop zoeken in de stad voor eerste ons welverdiende bakkie ECHTE koffie.

Dat Invercargill een klein stadje is zal snel blijken, want van de ploeg die zich in de stad af heeft laten zetten zit al meer dan de helft bij dezelfde koffieshop en de andere helft zal zich het komende half uur ook melden..... Van hieruit nemen we dus afscheid van de laatste en vervolgt ieder weer zijn eigen weg: sommige terug naar huis, sommige hebben er nog een weekje vakantie in NZ aangeplakt en sommige vervolgen gewoon hun ontdekkingstocht door NZ, maar dat is natuurlijk alleen voor een heel select buitengewoon bevoorrecht klein groepje van twee......