Albatrossenland

Om half vijf ’s nacht belanden we in Perseverance Haven, een natuurlijke haven aan de oostkust van Campbell eiland, het derde subantarctische eiland dat we aandoen. Na zoveel dagen varen, ziet iedereen er ontzettend naar uit weer aan land te gaan. Dat de kerstversiering in de eetzalen al is weggehaald terwijl het pas tweede kerstdag is, is even raar, maar ieder is al met zijn gedachten bij de albatrossen die op ons zitten te ‘wachten’.

Deze keer een landing aan een pier die hoort bij het oude meteriologische instituut wat hier vroeger huisde. Later is het door Natuurbeheer nog gebruikt als basis voor het uitroeien van de ratten. Eerste keer in de wereld dat er zo’n groot eiland totaal is vrijgemaakt van schadelijke dieren als ratten en dat in een omgeving waar de wind vaak, heel vaak loeit. Een verschrikkelijke intensieve en moeilijke exersitie. Op sommige plekken ronduit gewaagd, zoals de steile rotswanden die ze met een helikopter hebben weten te bestrooien met gifkorrels. Er mocht uiteraard geen meter overgeslagen worden, wat voor soort terrein ook, anders was het nutteloos geweest. Macquarie eiland staat als volgende op de lijst. Misschien moet Australië maar eens bij NZ in de leer gaan: de eilanden zijn van vergelijkbare grootte, maar het budget voor Macquarie is 5 – 7 keer zo hoog.....

Campbell eiland is in de 4 jaar rattenvrij al een heel stuk hersteld in oude glorie. Als wij over de planken wandelen de heuvel op komen wij een hoop piepers (ook een vogeltje) tegen, terwijl de expeditieleider jaren geleden lyrisch werd toen hij er eentje gevonden had. Geen roofdieren gewend, komen ze op je af en zelfs op je laarzen zitten. De megagrote kruidachtige planten bloeien ook weer weelderig. Bomen zijn er niet op Campbell, wel houtachtige struiken. Het koudste eiland van degene die we aandoen en omdat het zover zuidelijk ligt zijn er een hoop alpine planten op veel lager niveau te bewonderen.

Maar waar we voor komen zijn de machtig mooie zuidelijke grote albatrossen. Ieder stopt bij het eerste nest wat we tegenkomen (de meest gefotografeerde albatros op het eiland), maar hogerop zijn er genoeg en heel verspreid dat ieder ‘zijn eigen’ albatros op zoekt. Alles is nog heel rustig in albatrossenland, later op de zag zal er meer leven komen in de brouwerij. Bovenop toont Aaron de grenzen waartussen we op eigen houtje mogen verkennen (een heel wijds gebied), zolang we maar onze naam aftikken van de lijst als we terug gaan over de planken naar de boot. Zodoende kan hij aan het eind van de dag checken of hij niemand achterlaat.

Wij twee klimmen naar de kliptoppen, waar we een schitterend panorama krijgen over het eiland. Ook staan we er volledig uit ons jasje te waaien, maar gelukkig is de wind aanlandig en is er dus geen risco dat we van de klippen af waaien. We volgen de bergkam hoger en hoger, waar we ons anderhalf uur later aansluiten bij de groep die naar het zadel tussen Col.Lyyall en Mt Azimuth lopen. Daar is een mooi uitzicht over NW baai. We zien een donker front dichterbij razen, maar het blijft bij die ene bui waar niet al te veel water uit komt zetten. Direct schijnt de zon weer. De wind raast op sommige plekken, precies wat een albatros nodig heeft. Daar brengen wij heel wat tijd door, de albatrossen over ons hoofd schierend. Een echt spectakel zijn de ‘hang jongeren’ die zich verzamelen aan de rand, landen met veel kabaal en een feestje bouwen.

Later kiezen we weer onze eigen route zonder de groep en wij zoeken nog wat albatrossen op. Zoals de hele vakantie zakken we bij wildleven iedere keer door de knieen, om de dieren minder af te schrikken. Maar dit keer was André die zich de mindere voelde toen een albatros heel dicht langs kwam lopen en hij vanuit kniestand naar die grote witte vogel omhoog moest kijken. Wij hebben veel van de albatrossen genoten op de boot, maar zo samen op land en zo dichtbij (zeker als ze hun vleugels uitslaan van soms een spanwijdte van 3m) dringt de werkelijke grootte pas tot je door.

Vlak voordat we besluiten weer terug te gaan naar de boot, komen we voorbij weer zo’n groepje hangjongeren. We gaan er weer even op het gemakje bij zitten en zij besluiten niet alleen om nog wat dichterbij te komen, maar zetten ook een grandioos afscheidskoncert voor ons in elkaar. De tijd vliegt tussen al dat indrukwekkende gevogelte, en we moeten ons nog haasten om de laatste bootshuttle terug naar het schip te halen. Wij hebben 9 uur gewandeld, maar 15km gemaakt heuvels op en af, dus veel tijd gehad om te zitten en alles in ons op te nemen.
Als afscheid verspert bij de pier een grote zeeleeuw nog het pad, op de voorpoten en tanden tonend. Ik durf er alleen voorbij omdat Callan tussen ons in komt staan. Een indrukwekkend beest, maar ik bewonder ze liever van iets meer afstand!

Na een hele dag buiten ligt ieder vroeg onder de wol.