Eindelijk ijs (deel 1)

Eerste ijsschots was vannacht gespot om 2uur, 64°Z, maar toen lagen we nog lekker te slapen. Om even voor half negen de gewoonlijke ochtend intercomoproep voor ontbijt, dus gelijk uit bed maar eigenlijk niet zo goed geluisterd naar wat er verder gezegd werd. Toen ik dus tijdens ontbijt vroeg of er al ijsbergen gezien waren, zat iedereen me met verbazing aan te kijken: ‘had ik soms de oproep niet gehoord’ en ‘was ik dan nog niet buiten geweest’? Afijn na het ontbijt zijn Manita en ik dus, waarschijnlijk als laatste van de boot, naar onze eerste ijsberg gaan kijken.

De omgeving buiten was waanzinnig, maar het was slechts het begin van wat een nog veel mooiere dag zou worden. Eerst een paar redelijke grote ijsbergen en een aantal kleine ijsformaties: leuk om dat allemaal om je heen te zien dobberen. Magnus vertelt nog dat we nu al in het gebied zitten waar ’s winters niet gevaren kan worden door het pakijs/zeeijs. Het klinkt erg ongelofelijk zeker als je je realiseert dat wij nog bijna een dag varen, oftewel meer dan 200km voor de boeg hebben, voordat we aan het continent zijn. Maar ja: tijdens de winter wordt Antarctica bijna 2 keer zo groot en komt er een ijsvlakte met de vergelijkbare oppervlakte van Europa bij: daar moet ’s winters wel voldoende ruimte te vinden zijn om een elfstedentochtje te schaatsen (zonder de steden dan natuurlijk)!! Ondanks dat we er nu in het midden van de zomer wel kunnen varen is de zee al gauw bezaaid met ijsschotsen. De eerste schotsen ontweken we allemaal netjes, maar dat was op een gegeven moment niet meer mogelijk en dus werd het een kwestie van het pakijs met de boot een stukje om te duwen. Het gekraak en gekras langs de boot was initieel even beangstigend, maar ook daar wen je weer aan. Het werd erg druk op de brug en de boeg: een prachtige dag, zon en bijna geen wind maakte het werkelijk ideaal.

Om 0900 uur vanochtend varen we voorbij de 65° breedtegraad: Antarctica begint te lonken. Dat we inderdaad dichter in de buurt van Antarctica kwamen bleek al gauw toen de wind draaide van West naar Oost omdat we in de Oost Wind Stroom terecht kwamen, anti-klok richting rondom het continent. Maar goed ook trouwens dat er verschillende tekenen zijn, want een kompas in deze buurt is volkomen waardeloos: we zijn net zuidelijker dan de magnetische zuidpool gevaren (dat is dus niet hetzelfde punt als de zuidpool zelf) en ondanks dat we nog steeds ‘zuidelijk’ aan het varen zijn, geeft een kompas aan dat we weer opweg naar het noorden zijn. Verwarrend? – zeker weten als je ook nog eens in ogenschouw moet nemen dat de magnetische zuidpool geen vaste plek heeft maar continue dwaalt over de aardkloot. Gelukkig wist de kapitein precies waar hij heen moest: leve de GPS.

De plaatjes in stripboeken van pinguins helemaal alleen op een ijschots, zijn dus helemaal geen verzinsels: we hebben het zelf hier gezien: grandioos om die pinguins in, op en rond die ijschotsen te zien spelen. Magnus en Callan waren de hele dag al op zoek naar walvissen en waren eigenlijk heel verbaasd ze nog niet gevonden te hebben. Maar toen we ze dan ook eenmaal tegenkwamen, was het ook de moeite waard: een school van een stuk of 6 dwergvinvissen, die geen zin hadden om voor de boot opzij te gaan en zodoende en tot groot plezier van iedereen aan boord (behalve dan de kapitein misschien) vlak voor de boeg langs zwommen. Even voor middag uur veranderde het schip van koers. Weg van de koers van 220°, die we de laatste 3½ dag gevaren hebben, naar puur zuid (op de GPS dan natuurlijk): rechtstreeks richting Antarctica. Toen er om half twee omgeroepen werd dat de lunch geserveerd werd, ging iedereen schoorvoetend naar beneden, werd de lunch achterover geklapt en binnen de kortste keren stond iedereen weer aan dek of op de brug. Voor ons kon de dag al niet meer stuk: zon, windstil en de ijsbergen / ijschotsen samen met de pinguins en walvissen om je bezig te houden. Na de vele ‘ wonderfuls’, ‘magnificients’, ‘delightful’ en ‘impressives’ kwam uiteindelijk iedereen zijn woordenschat te kort om te omschrijven wat we allemaal zagen en hoe het voelde. We waren het er met zijn allen overeens dat zelfs met woorden gesteund door foto’s en video’s deze indrukken niet konden worden overgebracht op iemand die er niet geweest is: je kan anderen slechts een idee proberen te geven. Naarmate de dag vorderde zijn we er ook maar mee gestopt om te zeggen hoe mooi en indrukwekkend het allemaal wel niet was: vaak was een blik in de richting van een ander en het zien hoe groot de twinkeling in zijn/haar ogen was meer dan voldoende. Eigenlijk waren er deze middag nog documentaires en praatjes gepland, maar de reisleiding had wel door dat ze weinig interesse konden kweken en dus werd het programma maar uitgesteld.