Op naar Annapurna Base Camp

Vandaag op dag 7 voor het eerst een 3e laag kleding aan; het blijkt nodig te zijn, want als ik mijn tanden ga borstelen blijkt er geen water te zijn: de leiding is bevroren!! Handschoenen en muts dus ook maar tevoorschijn gehaald. Al gauw ligt er her en der een beetje sneeuw, maar vanaf het moment dat we een ijsgrot tegenkomen ligt er ook meer sneeuw op het pad en wordt het dus oppassen met lopen.
Om half tien zijn we al bij ons guesthouse in Machapuchare Base Camp (MBC, 3700m). Base Camp is een wat rare benaming hier, omdat Machapuchare een heilige berg is en niet beklommen mag worden.

Patricia had al besloten de volgende morgen niet voor dag en dauw naar Annapurna Base Camp (ABC) te gaan, maar nu we al zo snel op de plaats van bestemming waren en het zonnetje lekker scheen, werd het idee geopperd om, na een lekker bakje thee, door te lopen naar ABC en dezelfde dag weer terug naar MBC. De liefhebbers kunnen dan alsnog de volgende ochtend vroeg voor een 2e keer omhoog gaan om de bergen met ochtendlicht en zonder bewolking te bewonderen. Om half elf gaan we opweg, maar jammer genoeg beginnen de eerste wolken al op te komen. Toch is het een heel bijzondere ervaring om in een soort amphitheater te lopen omringt door al die hele hoge bergen; waar je ook kijkt; overal torenen ze boven je uit. De recente sneeuw die gevallen is maakt het allemaal nog specialer, want de contouren van de bergen komen daardoor veel beter uit. Voor het eerst krijg ik last van de ijlere lucht en neemt mijn tempo zienderogen af, ‘bistari bistari’ (langzaam, langzaam) zoals de Nepalezen zeggen, en happend naar lucht bereik ik om 12uur de top. Ongelofelijk, ook al hebben we de 4130m bereikt, we staan pas op de helft van de hoogte van Annapurna I (8091m). Gelukkig zijn, tussen de wolken door, de enorme bergpieken nog steeds te bewonderen.
We stappen eerst het restaurant in (waarvan alle koopwaar dus door dragers op hun rug omhoog gebracht is!!) om lunch te bestellen en vervolgens lopen we nog even door naar de boeddhistische schrijn waar Wilko en Patricia een lijn van meegebrachte gebedsvlaggetjes ophangen. Onze dragers zijn met ons meegelopen naar ABC, want ook zij zijn hier nog nooit geweest. Normaal zien we ze tijdens de dagwandelingen bijna niet, maar nu lopen ze gezellig met ons mee. Beetje dollen in de sneeuw, ijsje piepen en van allerlei ander kattenkwaad uithalen. Als de vlaggetjes hangen moeten er ook nog een paar foto's van de dragers voor de tempel gemaakt worden; zowaar trekt de hemel nog even open om ons een laatste blik op de omgeving te gunnen en dan is het tijd om terug te gaan naar het restaurant, want anders is ons eten koud.

Nog tijdens de lunch wordt het erg donker en even later sneeuwt het; heel leuk om te zien, maar we moeten nog wel bijna 450m dalen naar ons guesthouse...... De regenjassen worden uit de rugzak gehaald, wanten en mutsen weer op en voor de eerste keer deze vakantie pak ik een loopstok om tijdens de afdaling mijn knieën te sparen. Het afdalen gaat, ondanks de gladdigheid, verbazend goed. Er is zelfs tijd voor een wedstrijdje met Furba; hij zit me op de hielen, maar het pad is te smal om me voorbij te kunnen steken: dus deze keer noemen we het maar een gelijkspel. Als we eenmaal bij het guesthouse komen, hebben we een lange, maar hele mooie en leuke dag achter de rug. Ik heb zo het idee dat we vanavond, ondanks de hoogte (met ijlere lucht slaap je lichter en dus onrustiger) toch wel aan onze slaapuurtjes gaan komen. Het feit dat we 500m lager slapen dan het hoogst bereikte punt vandaag is ook helemaal volgens het boekje en is een goede manier om Acute Mountain Sickness (AMS, oftewel hoogteziekte) te voorkomen. Ik ben er zeker van dat ik morgenochtend weer die 500m omhoog klim en dat het schouwspel dat we te zien gaan krijgen het allemaal waard is, net zo zeker als dat ik er van ben dat als de wekker om 4uur afloopt, ik moeite zal hebben het lekkere warme bedje uit te komen.

In elk guesthouse is stroom, soms opgewekt door mini hydro stationnetjes, en meestal wordt er gebruik gemaakt van spaarlampen. Gretig wordt er geadverteerd met 24uur hete douche, alhoewel de zonnepanelen de vele toeristen niet altijd kunnen voorzien en de geiser als tweede optie niet altijd naar behoren werkt. In de kou hier proberen we het maar niet uit, een beetje stinken mag na zo'n prestatie! Gelukkig wordt vandaag wel een brander onder de tafel aangestoken om ons, tesamen met de kopjes thee, een beetje warm te houden want ondertussen sneeuwt het ook hier.