Op een ijsschots

Manita wordt 4 uur ’s nacht wakker van een paar klappen op de boeg: we zitten klaarblijkelijk weer in het pakijs en Manita gaat even naar de brug om te kijken. Daar is het erg rustig en behalve de bemanning is er niemand. Sindskort varen we weer in ZW richting en gaan dus de goede kant op, dus alles ziet er positief uit en ze duikt weer gauw haar bedje in.
Helaas helaas: ondanks dat we een poosje de goede richting ingevaren hebben hebben we om 6uur vanochtend weer rechtsomkeert moeten maken en is het schip weer NO gaan varen: terug van waar we kwamen. Met het ontbijt is de kapitein net weer noordelijk gaan varen, langs de ijsbergen heen. De kansen worden nu erg klein, want de tijd begint te dringen. Om 10 uur komt het verlossende woord van onze expeditieleider: de Astrolabe (het schip dat een week voor ons bij Commonwealth bay was om het Mawson’s hut restauratieteam af te zetten, is vandaar uit rechtstreeks, ie door het pakijs heen, naar Dumont D’Urville is gevaren) is daar nu net pas aangekomen. Zelfs als we het zouden halen (wat niet waarschijnlijk is nu we weten dat de Astrolabe er meer dan een week over gedaan heeft) zijn we er nu niet welkom omdat ze iedereen nodig hebben voor het lossen. De Astrolabe is pas het eerste bevoorraadingsschip die van het jaar de Franse basis heeft gehaald, en krijgt uiteraard voorrang.
Ondanks dat de meeste van ons de bui al hadden zien hangen, is iedereen erg teleurgesteld. Dumont D’Urville is DE lokatie om keizerpinguins te zien: hier is de film ‘March of the pinguins’ opgenomen en daar had iedereen toch wel erg naar uitgekeken. Maar we mogen niet klagen: de tocht van verleden jaar heeft eigenlijk alleen maar slecht weer gehad, met als gevolg dat die bijna nergens aan land hebben kunnen gaan. Daarintegen hebben wij prachtig weer gehad en zijn we overal nog aan land gekomen. Antarctica heerst en wij volgen dat is duidelijk. Maar ja, mensen zijn mensen en ondanks al ons geluk, zijn we toch teleurgesteld niet NOG een keer een voet op Antarctica te kunnen zetten.

We zetten koers richting ons volgende doel; de magnetische zuidpool en komen algauw weer in het pakijs terecht. Zoals Magnus zou zeggen: ‘There is a lot of ice down here’ – en daar heeft hij groot gelijk in! Dit brengt ook weer wat wildleven met zich mee. Op een gegeven moment ziet iemand een keizerspinguin op een ijsschots liggen. Het schip wordt in positie gemanuvreerd en nadat de motor is afgezet drijven we af totdat het schip op de betreffende ijsschots zit. De keizerspinguin blijkt totaal niet onder de indruk te zijn van het grote schip dat bij de ijsrots komt liggen en laat zich doodgemoedelijk door iedereen van alle kanten fotograferen. Staat even op, loopt een stukje en gaat weer liggen. Uiteindelijk heeft hij er toch genoeg van en besluit het water in te duiken. Wij zetten onze tocht weer voort. Misschien een troostprijs voor wat we anders hadden kunnen zien, maar zeker de moeite waard!

Om toch wat afleiding en verzet te geven tijdens de dag, besluit Aaron om voor de lunch het schip stil te leggen, zodat iedereen die wil een tochtje met de Zodiacs door het pakijs kan maken. Er midden tussen en zelfs bovenop zitten geeft het weer een ekstra dimensie. We stappen uit op één van de ronddrijvende ijsschotsen. Dat is toch wel een rare gewaarwording; drijvend op de ijszee. We worden al gauw bekeken door een aantal Adélie pinguins, die de naburige ijschots beklommen hebben. Na een sneeuwballengevecht en de fotosessie klimt iedereen weer aan boord van de zodiacs om terug te gaan naar het schip. We varen nog even langs een stel ijsbergen alles wat dichterbij te bekijken, de formaties en breken wat gletcherpegels af, voor de drankjes ‘on the rocks’ in de bar vanavond.

Vanaf het schip krijgen de moedige onder ons nog de kans om een duik in het poolwater te maken. Van de 48 passagiers worden er uiteindelijk toch nog 4 gevonden die wel een sprong durven te maken. Zal waarschijnlijk niet hoeven te vertellen dat Manita en ik genoten van supporter en toeschouwer te zijn......

Na dit ‘uitje’ is het lunchtijd en gaat het schip weer opweg naar de magnetische zuidpool. Niet echt een punt waar mensen naar uitkijken, dit punt wisselt ieder jaar en bovendien zegt het zo weinig, maar we hoeven er niet veel van de thuiskoers voor af te wijken. We bezoeken dit punt omdat Mawson (ja inderdaad: hij weer) als eerste de magnetische zuidpool bereikt heeft. Toendertijd lag dat punt nog op het vaste land zelf van Antarctica en is hij er met een slede vanaf de hut naartoe gegaan – zo’n 2000+km). In de loop van de middag bereiken we de rand van het pakijs en is dit waarschijnlijk ons afscheid van het ijs. De magnetische zuidpool bereiken we om 1uur ’s nachts. Iedereen wordt uit bed getrommeld en gaat naar de brug. Vandaar uit krijgen we het bewijs dat we inderdaad op de magnetische zuidpool beland zijn: Callan houdt op het voordek een mansgrootte kompasnaald vast en die blijkt dus inderdaad met de Zpool kant aan het dek vast gezogen te worden: beter bewijs kunnen we niet krijgen toch??? Afijn het geheel wordt in de bar beklonken met een glas champagne en vervolgens duikt iedereen weer zijn bed in.