Van ABC terug naar af

Schoorvoetend gaan we uiteindelijk weer terug op weg. Het pad naar beneden heeft nog geen zon gezien en is zodoende ijsglad. Door langzaam en bedachtzaam te lopen, weten we grotendeels overeind te blijven, maar we zien vele anderen wel onderuit gaan. Om half tien zijn we weer terug bij MBC, waar Wilko en Patricia ondertussen hebben ontbeten en samen met één van de dragers al aan de afdaling begonnen zijn. Wij pakken snel onze spullen en gaan ze achterna. Het pad is nu weer begaanbaar maar het duurt toch tot 12uur voordat we ze achterhaald hebben en dan zitten ze al een uur op ons te wachten met de lunch. Het zou een lange dag worden met alleen maar afdalen. Het is druk met de mensen die omhoog aan het gaan zijn, daar lopen er zelfs een paar tussen waarvan je denkt: als die nu al moe is, dan haalt hij het nooit...... maar toch goed dat ze het proberen, zolang ze zichzelf maar niet in de problemen lopen. Wij willen eigenlijk een dorpje eerder stoppen, want de benen willen niet meer, maar Dandi denkt daar anders over en drijft zijn zin door. We maken het hem later wel duidelijk dat we daar niet van gediend zijn, maar ja met nog maar 2 dagen te gaan, zal het voor ons niet veel meer uitmaken: maar hopelijk luistert hij de volgende keer wat beter naar zijn klanten. We slapen dag 8 in hetzelfde guesthouse als 3 dagen geleden in Bamboo, 1860m lager dan waar we vanmorgen van de zonsopkomst stonden te genieten.

We slapen allemaal redelijk goed deze keer: we hebben duidelijk weer wat aan hoogte verloren. Na Bamboo is het nog een beetje klimmen en vervolgens 450m dalen. Ik wacht op de rest onderaan bij de rivier, en dat duurt eigenlijk niet lang: we hebben het allemaal redelijk naar ons zin met lopen. Maar ja: dan komt het moeilijke stuk pas: naar Chhomrong 450m klimmen het dal weer uit met een trap. De trap van Chhomrong is net zoals alle andere trappen in dit gebied: prachtig geplaveid met natuur steen (lei). Om en nabij 2000 treden en 1 tot 1.5uur later zitten we allemaal op het terras van een restaurant uit te puffen. Manita laat door de vermoeidheid haar camera vallen op het beton. Eerst lijkt alleen het UV filter aan diggelen, maar later blijkt de lens ook niet meer optimaal te werken; volledig inzoomen en autofocus zijn niet meer mogelijk. Er wordt lunch besteld. Dat laten we ons goed smaken en we maken er een lange lunch van - 2uur later vertrekken we pas weer voor het laatste stukje. Het blijkt dus dat we aan de andere kant van de heuvel weer naar beneden moeten om 450 meter lager, nog geen km verderop aan dezelfde rivier weer uit te komen. Waarom we niet gewoon langs of desnoods door de rivier kunnen lopen: ik heb geen idee, maar ach een heuveltje meer of minder..... Bovenaan de trap loop ik voorop, maar even later steekt Furba ineens een stuk af en piept vlak voor me en breedlachend het pad weer op. Dat is een uitdaging die ik natuurlijk niet kan laten liggen. De hele trap (1km lengte, 350m hoogte verschil) hebben we rennend afgelegd, springend van trede naar trede. We waren binnen de kortste keren beneden. Ik heb (weer) niet gewonnen van hem, maar hem wel ervoor laten werken. Denk niet dat hij verwacht had dat ik hem de hele weg op zou jagen, want de zakdoek om zijn voorhoofd af te vegen is verschillende keren te voorschijn gekomen. Lachend vallen we allebei op een stoel neer, om vervolgens de rest van de groep halverwege de heuvel nog naar beneden te zien komen. Er blijkt vlak hier bij Jhindudanda (2630m) nog een natuurlijke heet waterbron te zijn, maar nadat we allemaal gedoucht en eindeijk weer eens geschoren hebben heeft niemand eigenlijk zin meer om daar nog een km voor te lopen: dus dat laten we aan ons voorbij gaan en genieten we rustig van het prettige Namaste guesthouse met de tuin en vriendelijke beheerders. Morgen is alweer de laatste dag van deze wandeltocht; we hebben er 7 dagen over gedaan om naar ABC te lopen en staan in 3 dagen weer beneden.
De laatste dag lopen we eruit naar het mini busje dat al netjes op ons staat te wachten. Het allerlaatste stuk is saai lopen over de weg, waar we liever vervoer hadden gehad. Dandi stelt voor een kortere weg te nemen, maar die blijkt alleen maar tijdroverender te zijn. Het is altijd weer verder dan je denkt, maar met de hulp van de kniebanden, komen we toch allemaal weer aan.
Uurtje in de bus naar Pokhara en dan: douchen en een biertje, zo dat laten we ons smaken. Net zoals het eten overigens voordat we (toch weer) vroeg naar bed gaan.