Terug naar af

Doordat we over de Cho La pas waren gekomen, liepen we nu dus in een andere vallei terug en dat bleek de moeite te zijn. Al gauw was de gletsjer overgegaan in een rivier en toen de vallei ‘wat’ smaller werd moest het ijskoude water zich wel door een heel klein gaatje persen. Dat ging gepaard met veel geweld, maar het mooiste was dat elke waterdruppel die zich buiten de waterstroom begaf meteen bevroor en dat had weer prachtige ijssculpturen tot gevolg. Soms zou het zoveel makkelijker zijn als je als mens 4 paar ogen had. Helaas moeten we dus gewoon de kijktijd verdelen tussen de verschillende om aandacht vragende objecten: de rivier met de ijssculpturen op de rotsen, het dal naar beneden, over je schouder heen naar de Himalaya pieken die nu achter ons lagen en de spaarzame secondes die je dan nog overhad, had je hard nodig om op je voeten te letten, zodat je je nek niet brak en in de rivier tussen alle ijssculpturen terecht zou komen.
En ondertussen houden onze extra ogen een uitkijk voor wild; zoals aasgieren die vlak langs ons scheren, de nationale vogel, de Himalayaglansfazant, die vlak voor ons in het zonnetje gaat staan om zijn regenboogkleuren uit te laten komen (waarom doet die camera het niet??) en uiteraard de berggeit (thar). We belanden uiteindelijk weer in Namche, waar we ook op de heenweg geslapen hebben, en vanaf hier wordt het dezelfde weg terug naar Lukla. Namche is een redelijk ontwikkeld (maar toeristisch) dorpje een knooppunt van routes die de bergen uitkomen en zodanig een leuke plaats om onze tot dusverre niet gebruikte reserve dag door te brengen. Eerst lekker uitslapen (dat zal best lukken nu we al zoveel gedaald zijn!) en dan ontbijten.

Als we ontbijtzaal binnenlopen, ligt één van de toeristen met een dekentje op de grond; hij is klaarblijkelijk al 2 keer van zijn stoel gevallen. De dokter is onderweg. Diagnose: te hoog suikergehalte in zijn bloed. Later horen we dat hij met de helicopter naar Kathmandu is getransporteerd; evenals het lichaam van een Japanse toerist waarvan gedacht wordt dat hij hoogteziekte verschijnselen misschien heeft genegeerd..... duidelijk niet iets waar je al te lichtzinnig mee om mag gaan. Ondertussen heeft de ochtend zon ook Namche bereikt, zodat we wat langs de winkeltjes kunnen lopen. Wangchho is thuisgebleven, maar Nima loopt wel mee en eindelijk laat hij zijn verlegenheid wat varen en probeert, in gebrekkig Engels, ons het een en ander te vertellen en te helpen bij het aankopen van wat souveniertjes. Via de Duitse bakker (die konden we nog van ons eerste bezoekje aan Namche; lekkere koffie en echte gebak!) zijn we uiteindelijk op een terrasje belandt met een buurman die heerlijke muziek speelde uit de oude doos (van Ritchie Blackmore, via Led Zeppelin naar Golden Earring). Dus daar zijn we de rest van de middag blijven zitten kaarten en pictionary spelen (goed voor Nima zijn engels!) in het zonnetje totdat de bioscoop begon met natuurlijk een film over de Himalaya en de beklimming van de Everest als centraal thema. Een echte rustdag dus deze keer, met vooral erg weinig lopen op het programma.

De 17de en laatste dag lopen we terug naar Lukla. Wederom de vele hangbruggen, maar dit keer leek het soms wel een pretparkattractie (en een behoorlijke balanceeroefening) door tegelijk met de trein van muilezels of yaks de rivier te kruisen! Ondanks dat het seizoen ten einde begint te lopen omdat het te koud begint te worden, komen we deze laatste etappe nog steeds mensen tegen die net aan hun avontuur zijn begonnen: dit is niet alleen te zien aan de kant die ze oplopen (heuvel op!), de gretige blik in hun ogen, maar ook aan hun onberispelijke kleding. Vergelijk dat eens met ons: 2.5 weken lang dezelfde loopbroek aan (ik zweer het je: de vlekken die daarop zitten gaan er NOOIT meer uit) en bijna 2 weken geen douche meer gehad..... ik zal verder niet in details treden, maar gelukkig voor jullie verspreid het internet nog steeds geen geur!

Als we een paar uur onderweg zijn realiseer ik me dat ons uitzicht ineens wel heel erg veranderd is: hebben we wekenlang tegen bergen met daarboven een klein stukje lucht aangekeken, ineens is die verhouding omgekeerd en is er zeker weer 2/3e lucht boven de horizon te zien; we zijn duidelijk weer opweg terug naar de beschaving.
Eenmaal in Lukla, proberen we een gezellige pub te vinden, maar dat blijkt moeilijk te zijn. Niet dat er geen pubs zijn, maar de gezelligheid is ver te zoeken. Toch trek in een biertje, dus uiteindelijk strijken we maar neer in de Schotse bar, waar even later ook Tina zich bij ons voegt. Die is dus de rest van de tocht met ons meegelopen, vond het leuker om met een paar anderen op te trekken dan om het allemaal alleen te doen en wij vonden het ook best want het is een leuke, opgewekte meid. Maar haar trek in een biertje werd overstemd door trek in een burger, dus daar had ze zich eerste tegoed aan gedaan voordat ze zich weer bij ons voegde. Vreemd al die dingen waar je in geen weken naar getaald heb en dan ineens is daar die onweerstaanbare trek.... Met z'n drietjes hebben we geproost op een waanzinnig mooie trip, die zonder problemen en ongelukken is afgerond.

Na 10 dagen in Annapurna en 18 dagen in het Everest gebied te hebben rondgetrokken zonder koffie of bier is het duidelijk dat ik daar (nog steeds) niet aan verslaafd ben. Da's meer dan ik kan zeggen van hooggebergte, want deze 2 wandelingen smaken naar meer. Weet nog niet zeker hoe zich dat gaat vertalen: zoeken naar andere, wat minder toeristische en daardoor wat authentiekere, gebieden of op zoek naar nog grotere hoogte. We hebben nu gezien hoe hoogteziekte mensen kan dwarszitten en, helaas, wat er kan gebeuren als je de verschijnselen niet tijdig onderkent of verwaarloosd. Manita heeft wel milde verschijnselen gehad, maar niks om je er echt zorgen over te maken, maar ik heb nergens geen last van gehad, zodat zelfs Wangchho zich op een keer liet ontvallen dat ik Everest wel op zou kunnen. Als ik al met die gedachte had gespeeld, dan heeft de film in Namche me daar wel van genezen, maar........

Manita heeft al aangegeven dat ik, of ik nou grotere hoogte op ga zoeken of afgelegener gebieden op deze hoogte, in beide scenario's maar een ander wandelmaatje moet gaan zoeken, want ondanks dat ze het erg mooi heeft gevonden, was één keer wel genoeg en heeft ze geen zin om zich nog een keer vrijwillig bloot te stellen aan gebrek aan zuurstof. Any takers?